Samvinnan - 01.02.1968, Qupperneq 70

ÞORGEIR ÞORGEIRSSON:
ÞRJÚ ÓPERSÓNULEG LJÓÐ
I.
VIÐ STYTTU CH. BAUDELAIRE
Með öskugrátt hár og engan vott af sál
öskrarðu þig í gegnum þennan heim
á leið til orma oní svartri mold.
Eyra þitt nemur fjarlægt mannamál
sem mjúklát öskurbergmál — dumban hreim
frá því sem er þó altént mannlegt hold.
II.
KVÖLD I PARÍS
(Ijóð fyrir gáfumenn)
Nú tekur laufið á sig þá hvikulu grænku
sem getur um hjá Sigfúsi Daðasyni
í Ijóði sem fáir kunna og enginn les
því þetta er neonljósbirta og margt er á huldu
um tilveru okkar í Ijósinu hér og nú.
III.
ÓÐUR BONNIE PARKER
TIL LÍFSINS í REYKJAVÍK
Þú ert feitur og sæll og svívirðilega rór
og svo er um fleiri í þessum djöfulsins bæ,
sem útsmoginn kastar öllu því bezta á glæ,
iðkar sitt brennivínsþamb og drýgir sitt hór.
Timbraður, rotinn og heimskur við húmbláan sæ
hímir skáldfákur þinn, sem orðinn er mjór
af fóðurleysi, hengjandi hausinn og sljór
hordauður fellur hann næsta árs fyrsta maí.
Verzlaðu, steldu og vældu í heimskunnar kór!
Vertu þar staddur, sem drepið er góðleikans fræ!
Öskraðu lygina all the way to the sky!
úr því að smásálin verður í fjöldanum stór.
Taktu nú frá mér, ó svala haf, þetta hræ
og hræktu syndaflóði á þennan bæ.
HJÖRTUR PÁLSSON:
Á VESTURVÍGSTÖÐVUNUM
Frá Gare du Nord
klýfur lestin þögnina þangað
sem þytur skóganna
drukknar í teinanna skrölti,
liðast sem ormur um lægðir
og nafnlausa ása
á leið sinni gegnum hlýtt, framandi myrkur
— áfram, áfram
einmana næturlest.
Hér stend ég við gluggann
og horfi hugsi út í myrkrið,
heyri raddir þeirra sem eitt sinn féllu
í orrustum við Arras, Verdun, Marne.
Andartak sé ég augu þeirra stara
utan úr þessu heita sumarmyrkri
— skotgrafir opnast eins og kirkjugarð,
unz allt í einu er áð á nýjum stað:
eyru mín nema ískur lestarhemla
og augun venjast Ijósum brautarpallsins
með nýjar raddir, ný lifandi augu.
KLUKKURNAR í NAGASAKÍ
9. ágúst ár hvert er öllum klukkum samhringt í Nagasakí og
þess síðan minnzt með algerri þögn, að þann dag var kjarn-
orkusprengju varpað á borgina árið 1945.
Það sem gerðist þennan morgun var eitthvað alveg nýtt,
— því undirstöður heimsins voru að svigna.
í leiftursnöggri andrá varð loftið fagurhvítt
og litlu síðar byrjaði að rigna.
Það sem augu hennar sáu var næstum ekki neitt.
Hún var numin brott úr kyrrð sem hafði sprungið,
en man að það varð allt í einu óskaplega heitt
og ágústloftið geislaryki þrungið.
Þar sem börnin voru að leikjum steig upp súla himinhá
frá heimsins brennifórn. Á augabragði
urðu menn og hús að dufti. Hin græna jörð varð grá
og gufur upp af öskuhaugnum lagði.
En þremur dögum áður hafði um ógn og skelfing frétzt
á öðrum stað — og löng og tvísýn glíma
er ennþá háð við dauðann þar sem blik þess báls var mest
sem brenndi sár í andlit Híróshíma.
Ég þekki unga stúlku með slétt og hrafnsvart hár
og hræðilegar minningar að baki.
Á hverju ári hrynja af hvörmum hennar tár
þegar klukkunum er hringt í Nagasakí.
66