Samvinnan - 01.12.1984, Síða 14

Maður og klukka
Klukkan þín tifar. Klukkan slær og tifar.
Pað kvöldar snemma. Nóttu lengir ótt.
Horfir þú einn á hönd sem lítið skrifar,
hlustar á klukkuslátt og tifið rótt.
Hönd þín er þreytt og önd þín ekki síður.
Endalaus þögnin kann við fáu svör.
Þér finnst sem tifið segi: Tíminn líður!
Tak pennann, karl minn! Senn mun ljúka för!
Klukkan þín? Dvergsmár mælikvarði manna
á misjafnt straumlag afstæðs dularfljóts,
rétt eins og barnsleg tilraun til að kanna
teskeiðarfylli hafdjúps og ölduróts.
Hversvegna ertu á gamalsaldri að glíma
hjá glugga þínum bak við læstar dyr
við óravíddir rúms og afstæðs tíma
og öngvu svarar, þegar stjarna spyr?
Hraðfleygast alls var bernskuvorið bjarta,
en blakkar nætur drógust vart úr stað.
Annar er tími hugar þíns en hjarta.
Og hvernig ætti klukka að greina það?
Margt hefur brostið. Sitthvað að þér amar.
Ekki er tíðin þessa daga góð.
Ef til vill muntu aldrei kveða framar
annað en fánýtt klukkusláttarljóð.