Samvinnan - 01.12.1984, Síða 49

Eitt kvöldið brenndi hún þennan
með blúndunum. Hún tók að kaupa
nærfötin sín í herrafatabúðum.
Svo kom barnið. Það er að segja
hún varð ófrísk, mitt á milli kvenna-
baráttunnar og megrunarinnar. Og
það átti alls ekki við hana.
Ég veit ekki hvers vegna ég beið
alltaf eftir Mónu-Lísu-brosinu, frið-
sældinni og prjónadótinu, sem átti að
spretta milli handa hennar.
Hún kastaði upp.
Brjóst hennar hefndu sín. Þau tútn-
uðu út. Sofía Loren. Aníta Ekberg.
Brjóst hennar sprengdu alla ramma
samlífs og millistéttardrauma.
Slökun var komin í tísku. Hún fór
á námskeið til að læra að slaka á og
andvarpa. Ég heyrði hana aldrei and-
varpa. Hún þaut gegnum meðgöngu-
tímann í víðum skrifstofukjólum og
með samanbitna jaxla, nöldrandi eins
°g rækjukerling og ragnandi eins og
sjómaður.
Þetta gaf henni engan frið né heldur
eftirvæntingu. Bara beitta úthverfa
reiði. Þetta átti ekki vel við líkama
hennar heldur.
Ég fór fram til að sjá barnið. Ég
reyndi að brosa. En þessi nýja sótt-
hreinsaða vera, hreyfingarlaus og
hrukkótt, kom mér á óvart. Þetta var
eins og að sjá lík í fyrsta sinn. Ég gat
ómögulega ímyndað mér að þessi vera
myndi nokkurntíma glíma við vanda-
mál, sem líktust okkar.
Hún og barnið komu heim. Hún gaf
brjóst og pela. Kvennabaráttan og
mengunin héldu áfram. Og barnið
hélt áfram. Barnið missti dökka hárið
og því fór að vaxa ljóst og lifandi hár.
Barnið lærði að halda höfði. Að
skríða og borða stöppu.
Karína, eins og hún var látin heita,
var það fyrsta í okkar tilveru sem ekki
var á einhvern hátt óhlutrænt.
Okkur fannst það skylda okkar að
sjá til að hún yrði hamingjusöm,
umlykja hana, bólusetja hana með
hamingju, fyrst okkur hafði orðið á í
hugsunarleysi að gefa henni þetta
Hún veiktist eftir fæðinguna.
Hún lá alein í hvítu herbergi
og grét yfir að það skyldi hafa
°rðið stelpa. Ég reyndi að hugga hana
með því að ef allt héldi áfram á sama
hraða, þá væri strax eftir tuttugu ár
langbest að vera stelpa. En hún hélt
afram að gráta og sagði að ég gæti nú
ljklega séð að þetta væri eitthvað
líkamlegs eðlis. Og ef barnið næði á
annað borð tvítugsaldri í þessu skíta-
þá yrði örugglega svo komið að
hvorki væri til vatn né kjöt. Og ef til
yrði vott eða þurrt þá myndu þeir
kynstofnar, sem við hefðum kúgað og
húguðum enn, koma og éta og drekka
Það allt saman frá okkur í fullum rétti.
Hún var með samviskubit yfir að
haía fætt þessa hvítu varnarlausu veru,
sem tilheyrði hnignandi kynstofni,
sem von bráðar dæi út. Barn sem
myndi heimta hreina og mjúka hluti.
reyöiböð. Raðhúsagarð, sérherbergi
°g rúm. í Asíu þurftu smábörn ekki
ao klára matinn. í Indlandi var hægt
ferðaútvarp fyrir að gera sig
ofrjóan. Eða maður var neyddur til
Þess. í sumum löndum voru þrykkt
jtrík mynstur af lykkjum og p-pillum
a mjúka bómull. •
Það var engu líkara en hún óskaði
Þess að hún hefði fætt barnið í pálma-
aufskála eða á götunni í Bombay, af
Því að þar hefði einskis verið að vænta
riema framfara.
GLEÐILEG JÓL
FARSÆLT NÝTT ÁR
Þökkum gott samstarf og viðskipti á liðnum
árum
KAUPFELAG FASKRUÐSFIRÐINGA
FáskrúSsfirSi
49