Samvinnan - 01.12.1984, Qupperneq 63

ungu fólki með leik sínum og söng.
Hann nafngreinir aðeins einn nem-
anda - Arngrím Gíslason - sem kall-
aður hefir verið Arngrímur málari -
hann lék einnig á flautu og léku þeir
stundum saman á hljóðfæri sín. Þegar
Magnús Einarsson fluttist til Húsavík-
ur var Voga-Jón andaður. Hann féll
frá 36 ára gamall 20. janúar 1866, en
einhver eftirómur hefir lifað í hérað-
inu og tónlistaráhugi blómstraði um
aldamótin og er líklegast að hann hafi
vaxið af því fræi sem Voga-Jón flutti
uieð sér frá borginni við Eyrarsund.
Ekki er vitað hvenær Magnús Ein-
arsson eignaðist fiðlu, en hann var
sjálfmenntaður í fiðluleik að mestu
eða öllu leyti. Hún var honum fylgi-
spök ævina á enda við kennslu og
önnur tónlistarstörf.
Dvöl Magnúsar Einarssonar varð
ekki löng á Húsavík. Árið 1885 flutt-
ust þau Kristveig frá Borgarhóli á
Húsavík til Akureyrar þar sem Magn-
ús tók við organistastarfinu á ný. Þau
bjuggu í húsi nr. 43b á Akureyri og er
Kristveig titluð ráðskona hans í sókn-
armannatalinu 1886.
• Langþráð ferðalag
Magnús Einarsson beið ekki boðanna
að sækja um 600 kr. styrk til að sigla
til Kaupmannahafnar og framast þar í
sönglist þegar hann var kominn aftur
til Akureyrar.Umsóknin var dagsett
30. nóvember 1885 og send amt-
uianninum norðan og austan sem
niælti með umsókninni, en henni var
synjað með bréfi landshöfðingja 8.
janúar 1886. Vel má vera að þetta hafi
að einhverju leyti stafað af því að
Akureyringar hafi ekki talið hann vel
hæfan organleikara og því hafi hann
viljað freista þess að afla sér frekari
menntunar og svo kann að vera að
hann hafi viljað feta í fótspor frænda
sinna Jónasar og Helga Helgasona,
sem sigldu til Kaupmannahafnar eftir
þjóðhátíðina 1874 til að stunda tónlist-
arnám, en för Magnúsar frestaðist enn
um nokkur ár.
Af einkalífi hans er það að segja að
hinn 4. júní 1887 voru þau Kristveig
gefin saman í hjónaband, svaramenn
voru Skafti Jósepsson og Friðbjörn
Steinsson bóksali. Magnús var þá nær
39 ára, en Kristveig 10 árum yngri,
fledd 1859. Hjónabandið varð barn-
laust, en þau ólu upp fósturdóttur.
Einnig tók Magnús til sín Einar föður
sinn og Aldísi stjúpmóður sína árið
sem hann gekk í hjónaband og bjuggu
Þau í skjóli hans fram til 1890. Þar
'águ leiðir feðganna aftur saman eftir
meira en þriggja áratuga aðskilnað.
Magnús Einarsson átti heima á Ak-
ureyri alla ævi eftir þetta. Fljótlega
stofnaði hann blandaðan kór sem
hlaut nafnið Gígjan. Klemens Jónsson
segir í sögu Akureyrar að stofnárið
hafi verið 1880 eða áður en hann
fluttist til Húsavíkur. Hvað sem því
líður var þetta söngfélag við lýði í
nokkur ár og kom fram við ýmis
tækifæri. Þetta mun hafa verið fyrsti
blandaði kórinn á Akureyri og e. t. v.
á Norðurlandi. „Þótti það mikdl við-
burður að heyra hann syngja, var í
frásögur fært og spurðist víða,“ segir
Snorri Sigfússon í söngskrá Heklu -
sambands norðlenskra karlakora
1948. Magnús mun einnig hafa átt hlut
að félagi er bar heitið Díana á Akur-
eyri. Það kostaði útgáfu á söngvahefti
sem bar heitið „Söngvar með þremur
og fjórum röddum^ og kallað 1. hefti
á titilsíðu. Söngvabókin kom út 1892
og er talið að Magnús Einarsson hafi
átt drýgstan hlut í útgáfunni, enda
ekki mörgum til að dreifa, sem eitt-
hvað kunnu til slíkra verka.
í sönglagaheftinu voru þrí- og fjor-
rödduð lög, inn- og útlend fynr
blandaðan kór og karlakór. Þar var
eitt lag eftir Magnús Einarsson skrifað
fyrir ósamkynja raddir við texta eftir
Pál Jónsson. Ljóðið heitir Fjólan og er
alkunnur söngtexti við lag Þórarins
Jónssonar tónskálds. Svo er að sjá að
félagið hafi hugsað sér eitthvert fram-
hald á þessari útgáfu, en af því varð
ekki, en þarna komst fyrsta lagasmíð
Magnúsar á prent.
Magnús Einarsson galt þess lengst-
um hvað tónlistarmenntun hans var
takmörkuð, að vísu hafði hann reynt
að bæta sér þetta upp með sjálfsnámi
en það var ekki auðgert. Því var það
að hann gerði ítrekaðar tilraumr til að
komast til Kaupmannahafnar til frek-
Ekki er vitað hvenær
Magnús Einarsson
eignaðist fiðlu, en
hann var
sjálfmenntaður í
fiðluleik að mestu eða
öllu leyti.
Legsteinn Magnúsar Einarssonar í
kirkjugarðinum á Akureyri.
63