Samvinnan - 01.12.1984, Page 79

Nú eru liðin nærri 40 ár síðan síðast var
búið á Brunahvammi...
og dvelst þar ekki nema part úr einu
sumri, sé líklegur til þess að taka slíku
ástfóstri við staðinn, að hann gangi
þar ljósum logum sem magnaður
draugur meira en öld eftir dauða sinn.
En að flestu öðru leyti hefur byggð-
arsögnin merkilega rétt fyrir sér. Pilt-
urinn hét Þorleifur, og var meira að
segja Þorleifsson. Hann dó af því að
detta af hestbaki, og húsbændur hans
voru einmitt þeir sem sagan segir, þótt
það sýndist í fyrstu ólíklegt, og þó að
leita þyrfti gaumgæfilega til þess að
komast að hinu rétta. Það er meira að
segja líka rétt, að fjórtánda ágúst 1831
hefur borið upp á sunnudag, hvort
sem kirkjuferð hjónanna er tilbúning-
ur eða staðreynd. Erfiðara mun reyn-
ast að finna gömlu konuna, sem við
þjóðsöguna kemur, því að hún hefur
aldrei verið til, - nema ef svo ólíklega
kynni til að vilja, að einhver hjátrúar-
full og harðlynd kerling hafi verið
gestkomandi á Brunahvammi daginn
sem Þorleifur datt af baki.
Um Þórð bónda á Brunahvammi,
þann mikla hagleiksmann, er það
annars að segja, að hann bjó þar
samfleytt í 19 ár, eins og áður segir,
en 20 ár alls. Síðustu árin var hann þar
í tvíbýli við elzta son sinn, eftir að
Þórður yngri hafði gengið að eiga
unga vinnukonu þar á bænum. En
vorið 1859 fluttust þeir feðgar með
skyldulið sitt að Fremra-Nýpi í
Vopnafirði og bjuggu þar enn í tvíbýli,
þangað til Þórður yngri fór til Amer-
íku, ásamt Guðmundi bróður sínum,
að því er mér sýnist.
En þótt sumir niðjar Þórðar gamla
á Brunahvammi færu til Vesturheims,
þá er þó margt góðra manna frá
honum komið, bæði í Vopnafirði og
víðar. Einn sona hans hét Benjamín
og var smiður góður, eins og hann átti
kyn til. Hann var faðir Sigurðar Vil-
helms Benjamínssonar, beykis og
smiðs á Vopnafirði, sem varð gamall
maður og dó ekki fyrr en árið 1952.
Nú eru liðin nærri 40 ár síðan síðast
var búið á Brunahvammi. Síðustu
bændurnir þar, Björgvin og Gunnar
Stefánssynir, fluttust þaðan sumarið
1945. Engu að síður ættu ferðamenn
sem fara þjóðleiðina á milli Vopna-
fjarðar og Möðrudals að gera sér það
ómak að stöðva bílinn, þar sem vegur-
inn liggur næst dalbrúninni austan við
Brunahvammshálsinn, og ganga fram
á melinn fyrir neðan veginn. Þeir
munu að vísu ekki sjá nein hátimbruð
þil þar niðri í dalnum, og ekki þori ég
heldur að lofa því, að þeir sjái strák í
mórauðum fötum skjótast á milli fjár-
húsa og bæjar. Hins vegar munu þeir
sjá lágan hól niðri í hvamminum, mun
grænni en landið í kring. Þar stóð einu
sinni bær, sem hýsti fólk með mikla
listræna hæfileika oftar og lengur en
margir aðrir bæir. Bruninn gnæfir
beint á móti bænum í allri sinni hæð
og „áin streymir um eyðibyggð“. ♦
Sendum öllum meðlimum vorum og
starfsfólki um land allt beztu óskir um
GLEÐILEG JÓL
og farsœlt komandi ár
Þökkum gott samstarf og viðskipti á liðnum
árum
KAUPFÉLAG VOPNFIRÐINGA
Vopnafirði
79