Andvari - 01.06.1959, Side 10

8
ÓLAFUR HANSSON
ANDVAKI
að ljúka prófi eftir fimm ára nám. En þegar hann var að hefja próflestur
fékk hann illkynjaða augnveiki. Sögðu læknar honum, að víst mætti telja,
að hann yrði blindur, ef hann fengist við lestur á næstunni. Varð hann því
að hætta við að taka prófið og hverfa heim vorið 1913. Féll honum þetta
þungt, eins og geta má nærri. En víst er, að hann var orðinn mæta vel að
sér í því námsefni, sem krafizt var til embættisprófs, þegar hann varð að
hverfa frá háskólanum.
IV.
Þegar heim kom tók Bogi að stunda kennslustörf, og þau urðu aðalævi-
starf hans. Augnveikin bagaði hann nokkuð í fyrstu, en síðan fékk hann fulla
bót á henni.
Hann kenndi við ýmsa skóla í Reykjavík, t. d. Kvennaskólann og Verzl-
unarskólann. Síðar kenndi hann um skeið við Gagnfræðaskóla Reykvíkinga.
Aðalstarf sitt vann hann þó við Menntaskólann í Reykjavík. Hann varð stunda-
kennari þar haustið 1914. Árið 1918 var hann settur fastur kennari við
skólann. Þá lét Böðvar Kristjánsson af störfum þar, og varð þá Bogi aðal-
enskukennari skólans og var það þrjá næstu áratugi. Hann varð yfirkennari
1934. Árið 1948 fékk hann lausn frá embætti og Iiafði þá kennt við Mennta-
skólann í 34 ár alls.
Ekki lék það á tveim tungum, að Bogi var ágætur kennari. Kunnátta
hans í enskri tungu var fimamikil, og hann hafði lag á að skýra námsefnið
í ljósu máli og alþýðlegu. Hann var og manna skemmtilegastur í kennslu-
stundum og lét oft gamanyrði fjúka óspart. Urðu sum hnyttiyrði hans land-
fleyg. Á hinn bóginn gat hann orðið hrjúfur í fasi og þungur á brún, ef því
var að skipta. Nemendum, sem vanræktu námið, sagði hann afdráttarlaust til
syndanna og var þá ekki myrkur í máli. Og hann þoldi illa þá nemendur,
sem voru með mont og spjátrungshátt, allur uppskafningsháttur og sýndar-
mennska var eitur í hans beinum. Hann vandaði stundum slíkum nemendum
lítt kveðjurnar. Það har allotf við, að nemendur fyrtust af umvöndunum Boga.
Oftast var þetta þó aðeins í fyrstu. Er menn fóru að kynnast honum betur
komust þeir að raun um, að undir hinu hrjúfa yfirborði sló hlýtt hjarta.
Nemendur fundu, að hann vildi þeim vel, og að áminningar, sem stundum
gátu orðið harðneskjulegar, voru af góðum huga gerðar. í rauninni áttu nem-
endur hauk í horni, þar sem Bogi var. Hann var manna tregastur að heita
þungum refsingum gagnvart nemendum, lagðist nær alltaf gegn því, að þeim
væri vikið úr skóla, þó að þeim hefðu orðið einhver afglöp á. Og manna
fúsastur var hann að koma nemendum til hjálpar, ef mjóu munaði, að þeir