Andvari - 01.06.1959, Síða 48

46
GUÐMUNDUR DANÍELSSON
ANDVAHI
saklaus í samanburði við mig sjálfan, dómarann þeirra, og allflesta mína
vini, einnig þá sem ég hef dæmt sýkna saka og af sérhvurju broti fría.“
Nú deyr á vörum hans þessi ræða út í tómið, en þankinn er laus og flýgur
víða. Hann flöktir andartaks stund yfir leiði einu undir suðurvegg Bessastaða-
kirkju, hverfur ofan í það sem snöggvast, þangað sem sefur Appolonía
Schwartzkopf rnilli grenifjalanna, — „fyrir minn tilverknað", mælir hann án
máls, en hún brosir óræðu brosi með vísdóm dauðans bak við lokaðar brár,
svo hann hverfur frá benni, upp í stofur amtmanns og lagskonu hans.
„Sýkn — sýkn, ég hef sýknað ykkur," andar þankinn í hlustir þeirra.
Samt hvílir konan óttaslegin í faðmi mannsins, með hálfum huga elskar
Fuhrmann amtmaður lagskonu sína, jómfrú Karenu Holm.
Þankinn er aftur heim floginn á Breiðabólsstað, á dimmri morgunstund
í janúar, orðinn á ný hrygg vökuvitund Þorleifs Arasonar, dómarans sem þjóð-
frægur er orðinn iyrir að sýkna.
„Eg á að messa í dag,“ dettur honurn allt í einu í bug. En ræðan er
óskrifuð; bann' hafði setið að drykkju í gær í stað þess að semja útleggingu
bins drottinlega guðspjails, og milli sopanna rýnt í bréf hans herradóms um
hórdómslíf undir Eyjafjöllum, og prófastsins aðskiljanlega pligt, hverja hann
virtist sorglega bafa forsómað.
„Já, einhvern enda verður þetta að taka,“ stynur hann með höfuðverk,
sezt framan á rúmstokkinn og fálmar um borðið eftir eldfærunum. Kúturinn
verður samt hendinni nær og Þorleifur fær sér lítinn teyg áður en hann kveikir.
„Birta! Sjá nú Guðs loga þennan á mjóum fífukveik kolunnar, nærðan
á fiskilýsi," tautar prófasturinn þar sem hann situr á nærklæðunum framan
á rúmstokknum. En það er ekki sú fátæka birta, sem hann er að tala um,
hann er að lofa aðra birtu ríkari, — þá sem hann finnur að er um það bil
að rjúfa myrkrið í brjósti hans — þessa hlýju bjarmandi dögun í hjartanu.
Og fær sér enn sopa úr kútnum, til þess að vera hárviss um sigur ljóssins.
Hvað er blaktandi logi grútartýrunnar hjá því innra ljósi, sem brennivínið
tendrar? Ekki neitt.
Þorleilur Arason fer sér ekki ótt núna, en tekur þó að klæða sig, bægt
og vandlega, ai nærfærni, og tjaldar því til sem hann á bezt, — eins og stór-
höfðingja sé von í bæinn.
„Ekki verður allt gert í senn,“ mælir hann loks stundarhátt, og er nú
alklæddur, „messa sungin í Hlíðarendakirkju og Símon í Mið-Mörk sviptur
yndi sínu og eftirlæti, — það ætla ég mér nóg skammdegisverk þó annað
beri undan.“
Hann heyrir ráðskonan er farin að bjástra í búrinu, Málfríður Eyjólfs-