Andvari - 01.06.1959, Síða 52

50
GUÐMUNDUR. DANíJiLSSON
ANDVAHI
„Forlátið mína glópsku, að ég ekki skyldi þekkja prófastinn minn strax,“
sagði hún lágt. „Eruð þér komnir til að sækja mig?“
„Það mun að vísu liala verið erindi mitt hingað — að sundra Mið-
Merkurheimili, eyðileggja ukkur hér,“ sagði Þorleifur Arason, „en nú veit
ég að sú dáð rnundi öngu bjarga, hvorki landsfólksins rnóral né mínum
embættisheiðri, þaðan af síður minni sálarró, svo ég er nú hættur við það.“
„Prófasturinn getur ekki eyðilagt það sem þegar er eyðilagt," sagði konan
harðri röddu. „Símon í Mið-Mörk gamnar sér við Stóra-Dalskirkju í dag, meðan
ég stend hér gegndrepa. Það væri honum ekki nema mátulegt þó ég yrði farin
héðan þegar hann slæðist heim aftur og hann fengi sjálfur að gegna kindunum
sínum framvegis, sem ég reyndar veit þó hann léti heldur svelta en að hann
neitaði sér um þær lystisemdir, sem honum standa til boða suður á bæjum.“
Þitt hjarta slær einnig í mínum barmi,“ sagði Þorleifur Arason, „sært
og einmana og of stórt fyrir heiminn. Ég heyri að þú elskar bæði Símon
Jónsson og málleysingjana hans. Látum það kvitta biskupsins dóm og mig
síðan taka afleiðingunum. í Guðs friði, Oddrún Sveinsdóttir." Þorleifur Arason
fálmaði hægri hendi út í loftið í kross og muldraði eitthvað í harrn sér um
leið, — hann var að signa yfir þennan stað ástarinnar og þjáningarinnar, því
næst gekk hann úr kumblinu og var á burt þaðan, Jón Diðriksson hélt í ístað
hans meðan hann sté á bak.
Prófasturinn lauk úr ferðapelanum við fljótið, í rökkrinu varð ekki greint
hvort það hefði vaxið.
„Prófasturinn ætti að taka sér gistingu í nótt hér undir Eyjafjöllum,“
sagði Jón Diðriksson, „nú sér ekki lengur til brota.“
„Ekki er Guðs auga blint þó þér förlist sjónin, og gist þú, Jón, undir
Eyjafjöllum, en ég ætla heim,“ sagði Þorleifur Arason og stakk í barm sér
tómum brennivínspelanum. Þá þagnaði Jón Diðriksson og deildi ekki við
dómarann og reið þegjandi út í fljótið, Þorleifur hélt á eftir honum.
Þeir fylgdust að meðan vætt var, Jón Diðriksson á undan og virtist þræða
brotin, þangað til allt í einu að skall yfir og ekki stætt lengur í botni, þá
skildi með þeim, sundreiðin skildi þá að, hið rnikla vatn og myrkrið yfir því.
Jón Diðriksson og hestarnir báðir náðu vesturbakkanum lifandi, en Þorleifur
Arason dauður, og þó ekki strax — ekki fyrr en að níu dögum liðnum, þá
rak hann upp við Landeyjasand og var færður til grafar að Breiðabólsstað.
Markverð skjöl fundust engin í hirzlum hans að honum látnum, utan skulda-
bréf mörg, sem sönnuðu hans lélegar fjárreiður. Og mátti hans herradómur,
Jón biskup Árnason, sjálfur skerast í að kippa þeim í lag, með eigin efnum,
heiðarlegu rykti Þorleifs Arasonar til björgunar.