Andvari - 01.06.1959, Page 58

56
DALDUR LÍNDAL
ANDVARI
Ljósm.: Jón Jónsson, jarðfr.
Sjóþömngur: Coscinodiscus oculus iritis. FundarstaSur: horkjarni frá Hof-
fellssandi í Hornafirði. Stækkun X 800.
verið gerðar tilraunir meS dælingu þar.
Annar hluti kísilgúrvinnslunnar er
þurrkun. Fyrrum var útiþurrkun í Iirauk-
um mjög tíSkuð, en nú er bein vél-
þurrkun með heitu lofti yfirleitt fremur
notuð. ÁSur en vélþurrkunin hefst, má
pressa töluvert vatn úr gúrnum sé hann
mjög blautur upprunalega, eða láta síga
úr honum í stæði um lengri tíma. Vél-
þurrkun fer að jafnaði fram með olíu-
hituðu lofti, en við þá hitun má að
sjálfsögðu alveg eins nota jarðgufu eða
jafnvel hveravatn.
Næsta skrefið er svo venjulega glæð-
ing á efninu og er það þá hitað upp í
700° eða þar yfir og verður vikið að
því síðar. Við glæðinguna brenna burtu
öll lífræn efni og kristalvatn þverr. Að
vísu cr hægt að nota sumar tegundir
kísilgúrs óglæddar og þó einkanlega ef
Hinum glædda kísilgúr má skipta i 3
meginflokka eftir vinnsluaðferðum:
1. Hitun upp í 700—800° C gefur
óumbreyttan kísilgúr sem hefir
almennust not sem fylliefni.
2. Hitun upp í 100° hefir þau áhrif
að hinn amorfi kísill tekur nokkuð
að kristallast. Slíkur gúr er aðallega
notaður við síun vökva. Flestar
fyrrnefndar gúrtegundir eru rauð-
leitar.
3. Sé æskilegt að fá hvítan gúr er
yfirleitt nauðsynlegt að bæta ögn
af sóda eða salti í gúrinn við glæð-
ingu. Þungmálmaoxíðin mynda þá
litlaus siliköt, auk þess sem nokkur
hluti þessara málma getur rokið
burtu úr gúrnum við glæðinguna.