Andvari - 01.06.1959, Síða 79

andvari
UM LJÓÐABÆKUR ÁRSINS I95K
77
Elzt þeirra mun fremsta kvæði bókar-
innar, Barn vildi byggja. Er það allhvöss
heimsádeila, en nokkuð losaralega ort.
Barn ávarpar veröldina:
O veröld ég á ekkert vopn
ég vil ekki berjast.
En ég skyldi tína þér blóm af túni,
meðan þau eru döggvot
og glitra í morgunbirtunni
,,Nei farðu“ sagði veröldin.
Veröldin kemur barninu í skilning um
óréttlætið, sem berjast þurfi á móti, og
endar kvæðið á þessa leið; barnið talar:
Nú vil ég berjast,
ó veröld — veröld!
en gef þá barninu steina í hús.
I bókinni ber þó lítið á baráttuhug
>,barnsins“, ef frá er talið kvæðið Til
Þingvalla, ort gegn hlutdeild íslands í
Atlantshafsbandalaginu.
Árwi G. Eylands: Gródur
{ísafoldarprentsmiðja).
Árni G. Eylands hefur fengizt allmikið
yið skáldskap að undanförnu. I kvæðum
sinum hvetur hann til starfs og dáða,
stundum eru þau búskapar-heilræði til
bænda, og sverja sig að því leyti í ætt
við kveðskap Eggerts Ólafssonar. Árni er
tengdur gróðri íslands og landslagi traust-
Um böndum, ber í brjósti sterka þjóð-
d'nisvitund, og störf og barátta genginna
Eynslóða koma honum oft í hug. En
kvæði hans búa ekki yfir miklu listrænu
Sildi, orðfæri er sjaldnast frumlegt, og
leiftrandi skáldskapar gætir ekki, en
hugsun Árna er jákvæð, sem kallað er,
°8 þeir, sem ekki eru mjög vandlátir um
hstraen tök á yrkisefnum, munu vafa-
laust njóta þessarar bókar. Hún ber nafn
með rentu, þar er hvert kvæðið á fætur
öðru um vor, gróðurfar og landnám í
sveitum. Aftur og aftur kemur skáldið
að því sarna og segir í þessu erindi úr
kvæðinu Ltfsins vor:
Flér við hlutum óskaland í arf,
okkar bíður veglegt gæfustarf:
bæta landið, búa niðjum grið,
blessun anna um dali og fiskimið.
Vorhugur aldamótakynslóðarinnar lifir
því enn í skáldinu, og snertir hann vissu-
lega streng í hverjum íslendingi. En lof-
söngvar Árna mættu að ósekju vera ris-
meiri.
Björn Bragi: Dögg í grasi.
Höfundurinn kvað vera kornungur,
sextán eða sautján ára að aldri. Þetta er
önnur bók hans. Þá fyrri, Hófatak, sem
kom út 1956, hef ég ekki lesið, get þess
vegna ekkert um það sagt, hvort Birni
Braga hefur miðað áfram í yrkingum
sínum eða ekki. Þessi bók geldur vita-
skuld aldurs höfundarins, og þó held ég,
að hann yrki ekkert verr en gengur og
gerist um menn á hans aldri. Vel má
vera, að þroskandi sé að gefa ljóð sín út
svona fljótt, en lítið erindi eiga k\æði
Björns Braga á prent frá öðrum sjónar-
miðum. Hann yrkir um ástir og sorgir
meira af afspurn en eigin reynd, eins
og titt er á hans aldri, orðin verða
því eins konar koparhlunkar, sem ekki
standa undir myntsláttar-kostnaðinum:
það ku kosta ellefu aura að slá eins-
eyringinn nú til dags, hefur maður heyrt.
Þessi orð má ekki misskilja. Birni Braga
er vafalaust nauðsynlegt að yrkja þessi
kvæði sér til þroska, en þau hefðu komið
honum að jafnmiklu gagni, geymd niðri
í kistuhandraða.
Mér finnst ekki ólíklegt, að hér sé
skáldefni á ferð, hugsi Björn meira um