Andvari - 01.06.1959, Síða 94

92
JÓN IIELGASON
ANDVABI
Vopnafirði og foreldrum konu lians frá
veru þeirra í Kirkjubæ og mikilli vináttu
við þau. Hún var trölltrygg eins og mörg-
um þessum stórgerðu og viljaföstu kon-
um nítjándu aldar var lagið, og vafa-
laust hefur hún bundið tryggð við nöfnu
sína löngu áður en hún komst á legg.
Að ári liðnu fluttist Björg Guttorms-
dóttir til Húsavíkur til faktorshjónanna
mcð Stefaníu fósturdóttur sína, cr þá
hafði fyrir skömmu gengið fyrir gafl.
Eftir nokkurra missera veru á Idúsavík
fór Björg þó aftur til Vopnafjarðar, en
Stefanía varð eftir og kallaðist þjónustu-
stúlka faktorshjónanna, er þótti allframa-
vænleg staða ungum stúlkum og þeim
til aukins verðleika á giftingarmarkaðn-
um. Ur Vopnafirðinum fór Björg síðan
að Hallfreðarstöðum til Þórunnar Páls-
dóttur, frænku sinnar, er þá var gift
Páli Ólafssyni.
Þau Lúðvík Schou og Björg, kona
hans, höfðu eignazt dóttur um það leyti,
er Björg Guttormsdóttir kom til þeirra.
Hafði henni verið gefið nafn gömlu
konunnar, og auk þess nöfn tveggja
dætra Kirkjubæjarhjónanna gömlu, svo
að auðvitað er, að þau hafa ekki viljað
spara við hana neitt tillæti, þótt Húsa-
víkurdvöl hennar yrði endaslepp að því
sinni. Haustið 1860 átti Björg Benedikts-
dóttir annað barn — dreng. En fór svo,
að móðirin veiktist eftir barnsburðinn og
andaðist að fimmtán dögum liðnum. Var
drengurinn skírður yfir kistu móður
sinnar á útfarardegi hennar og nefndur
Emil.
Systir Lúðvíks hafði verið á heimili
þeirra hjóna, og tók hún nú við forsjá
þcss. Nú var og séra Benedikt í Eydöl-
um látinn og ungur sonur hans af síðara
hjónabandi, Halldór, er síðar varð nafn-
kenndur stórbóndi að Skriðuklaustri,
kominn í fóstur norður. Stefanía Sig-
geirsdóttir var áfram þjónustustúlka á
heimilinu. Liðu svo hin næstu ár, án
þess að til tíðinda hæri.
V.
Stefanía Siggeirsdóttir var fríð sýnum,
greind vel og rösk til verka. Hún var
nú komin um tvítugt, og húsbóndi
hennar, ekkillinn, tók að renna hýru
auga til hinnar gervilegu stofuþernu
sinnar. Stefanía kunni því ekki illa, og
er skemmst af því að scgja, að með
þeim tókust ástir. Réðu þau það með
sér sumarið 1863 að giftast, og var að
því komið, að lýst yrði með þeim, svo
sem þá voru landslög, ef ekki hafði verið
aflað konunglegs leyfisbréfs, cr heimilaði,
að lýsingum væri sleppt. Lítt munu þau
hafa leitað ráða cða samþykkis vanda-
manna Stefaníu, enda hafði hún ekki
verið með föður sínum eða móður frá
því hún var barn.
Litlu áður en lýsingar skyldu befjast
í Húsavíkurkirkju, bar óvæntan gest að
garði. Langferðafólk reið niður í kaup-
staðinn á slæptum hestum, og steig af
baki við kaupmannshúsin. Var þar
komin Björg Guttormsdóttir, fóstra
Stefaníu, alla leið austan af Fljótsdals-
héraði. Hafði hún nú gleymt þeim dög-
um, er hún beið sjálf brúðguma síns
ár eftir ár heima á Hofi í Vopnafirði og
mátti ekki til annars hugsa en eiga þann
mann, sem hún hafði fest ást á, og
lagði blátt bann við því, að Stefanía
ætti Lúðvík Schou. Bjó hún stúlkuna í
skyndi til brottfarar, fékk henni hesta
sína og skipaði henni að létta ekki ferð-
inni, fyrr en á Breiðabólstað í Fljótshlíð
hjá Sigríði, föðursystur sinni, Pálsdóttur,
er þá var þangað komin frá Hraungerði.
Þar átti hún að láta fella hestana, því
að ekki skyldi hún eiga afturkvæmt á
Norðurland. Þennan viðskilnað mildaði
Björg þó með því að gefa og ánafna
henni eitt þúsund ríkisdali, því að auð