Andvari - 01.06.1959, Qupperneq 96

94
JÓN I-IELGASON
ANDVARI
Stefanía skrifaði norður, sendi hún til
Páls, og hún fól honum að ná úr pósti
í Reykjavík þeim bréfum, er hún fengi
að norðan. Var í fólki rík hræðsla við
það, að bréf „kæmust í ómildra hendur“,
ckki sízt þegar svo stóð á sem hér, og
ef til vill hefur þess konar varúð ekki
ætíð verið með öllu ástæðulaus á þess-
um árum, því að það var ekki aðeins í
skáldsögum, að bréf elskenda lentu í
annarra höndum en vera átti og sættu
óvandaðri meðferð: ,,Ég leyfi mér nú að
senda bréf, sem ég ætla að biðja yður
að gera svo vel að láta fylgja hinum
eins og við töluðum um“.
Já — þrátt fyrir trúnaðinn og vin-
áttuna þéraði Stefanía föðurbróður sinn.
Niðjar gömlu sýslumannanna á Fljóts-
dalshéraði köstuðu ekki siðum sínum á
glæ.
Leiðindin kvöldu Stefaníu sífellt á
Breiðabólstað, þrátt fyrir þá umönnun,
sem hún naut þar. Páll kenndi henni
ráð við þeim: Að þeyta rokkinn þeim
mun ákafar sem óeirð sótti fastar að
henni. Það var gott ráð, en dugði þó
ekki til hlítar: „Ekki hefur mér gengið
sem bezt að útrýma öllum leiðindum.
Þó hef ég haft ráð yðar og keppzt við
að spinna, og ætla ég það ráð muni
hafa verið eitt með þeim betri meðölum
við þeim sjúkdómi, þó bezt hafi mér
lukkazt í því tilliti, hvað systir mín og
dóttir hennar eru skemmtilegar".
Og það er ekki að efa, að Stefanía
hefur löngum setið við rokkinn, þegar
hún þráði ákafast að vera komin heim
i kaupmannshúsin á Húsavík. Sigríður,
„systir“ liennar, ber vitni um það: „Að
Stefaníu frænku minni geðjast mér vel
í alla staði. Hún spinnur þráð af kappi
og ber vel leiðindin eftir kaupstaðar-
lífið."
VI.
Það var tekið að líða á vetur, og
framundan var nýtt vor og sumar.
Stefaníu var ekki annað í hug en að
halda norður á bóginn, þegar vegir
væru orðnir greiðfærir og hestar hennar
vel ferðafærir. Þeir höfðu sem sagt ekki
verið felldir, heldur var þeim hyglað
urn veturinn, svo að hinni ungu stúlku
yrði ekkert að vanbúnaði. Frá Björgu
fóstru sinni hafði hún ekkert bréf fengið.
Síðla vetrar 1864 kom bréfburðar-
rnaður færandi hendi að Breiðabólstað.
Meðal þess, sem hann hafði í fórum sín-
um, var Húsavíkurbréf til jómfrúr
Stefaníu Siggeirsdóttur. Hjartað í brjósti
hinnar ungu stúlku hefur vafalaust
tekið viðbragð, er henni var rétt þetta
bréf. En þeim mun meiri hafa viðbrigðin
orðið, er hún braut það upp og las.
Bréfið var frá Lúðvíki Schou, og tjáði
hann þar heitmey sinni, að þau myndu
ekki sjást framar, því að ekki gæti af
því orðið, að þau giftust. Færði hann
þar einkum til, að hagur sinn hefði
breytzt til verra við fráfall húsbóndans,
Hemmerts, og tvísýnt væri, hvort hann
héldi stöðu sinni. Sigríður þóttist þó
vita betur, hvað þessum sinnaskiptum
ylli: „Þar reið kerla baggamuninn".
Við þetta bréf varð Stefanía afhuga
norðurferðinni, þótt ekki væri hún enn
alveg vonlaus um, að svo myndi skipast
veður í lofti, að fram úr rættist síðar.
Til verzlunarstjórans gat hún samt ekki
farið að svo stöddu, en líklegt, að allir
aðrir, sem hún hefði viljað vera hjá
nyrðra, væru búnir að ráða sér það fólk,
er þeir vildu hafa. Það var löng og erfið
leið norður í Þingeyjarsýslu, og enginn
lék sér að því að fara landshluta á milli
árið 1864: „Að leggja upp aðra eins leið
og norður út í bláinn, sýnist mér nokkuð
ísjárvert".