Andvari - 01.06.1959, Side 97

andvari
STÚLKAN VIÐ ROKKINN
95
Það var meiri hugur í Sigríði, föður-
systur hennar, þótt hún væri tekin að
eldast, og ef til vill hefur henni orSiS
hugsað til þeirrar eldraunar, sem hún
sjálf stóðst, þegar hún, vinnukonan í
Laugarnesi, batzt Þorsteini Helgasyni,
festarmanni biskupsdótturinnar. Henni
hefur sýnilega fundizt frekar lítið til um
hugrekki og úrræðaleysi ungu kynslóðar-
innar:
„Sumir hefðu máske slegið báðum þá
plötu að koma eins og óvart upp á þau
aftur eftir undirlagi hans, þá (hún) fór
sem þeirra handbendi, til sómasamlegrar
ráðstöfunar sem þeirra barn, ef ei hans
kona, er ég þá vildi enga sök á gefa,
þó brygðist".
Þær frændkonurnar sneru sér báðar
hl Páls Pálssonar, því að þeim þótti þar
allt sitt ráð, er hann var. Stefanía var
nrjög varkár í orðum, „þar bréfum er
ei trúandi". Sigríður leysti frá skjóðunni,
an þess að láta frænku sína vita af því:
„Það er þú einn, er ekki hlýðir að leggja
nokkrar dulur hjá á kringumstæður
Stefaníu og skipti fóstru hennar við
hana, því það er þá sem við steininn
sagt, og er þér því aðeins hægt að aka
seglum eftir vindi hennar vegna og
leggja það til, sem við á. . . . Um þetta
veit ei Stefanía".
Oll tormerki taldi Sigríður á því, að
Stefanía yrði kyrr á BreiÖabólstað, enda
Lefur gamla konan vafalaust haft í huga,
að Páll greiddi veg hennar með þeim
Lastti, að hún nálgaðist æskilega höfn
hjónabandsins og fengi þannig bætt þau
'onbrigði, er hún hafði orðið fyrir, enda
hafði hún áður vikið að því, að gagns-
laust væri fyrir hana að vera hjá sér,
og þyrfti hún að komast á stað, „sem
tenni væri hentugri til að geta verið
SV0 uppbyggileg sem hún hefur hæfileg-
eika til.“ Nú var þetta orÖið miklu
rýnna en áður. Og í Reykjavík var á
hverjum vetri margt efnilegra náms-
manna, sem farnir voru að líta í kring-
um sig:
„Nú biðjum við þig báðar að gera
svo vel að útvega henni góðan samastaÖ
í Reykjavík, annaöhvort hjá húsbænd-
um þínum eða öðrum, sem þú þekktir
að góðu, því hún segist treysta sér til
að vinna sér brauð í dönsku húsi, en
ekki við sveitavinnu, sem hún hefur
aldrei vanizt. Ég kalla hana búna að
læra ullarvinnu í góðu lagi, en útivinnu
get ég ekki ætlazt til, að hún fari að
læra eða ganga í hjá öðrum. Ég hef
kunnaÖ mikið vel við hana og álít hana
hafa góða eiginlegleika —- gáfuð og
skemmtileg og vel að sér til munns og
handa, vön þvottum og matreiÖslu og
hverju einu, sem gera þarf í dönsku húsi.
. . . Eitt er með öðru fleira, sem hún
þarf þinna ráða: Hvort henni væri mögu-
legt að ná frá fóstru sinni þúsund dölum,
sem hún gaf henni að skilnaði".
Já — ekki hefði það spillt því áliti,
sem ung og gáfuð stúlka af frægum ætt-
um átti víst við þjónustustörf í dönsku
húsi í Reykjavík, að eiga þessa þúsund
dali sína í pilsvasanum.
Sjálf hefði Stefanía kosiÖ að vera
kyrr á BreiðabólsstaÖ. En það hafði henni
ekki veriÖ boðiÖ, og stórlæti hennar
bannaÖi henni að fara þess á leit, þar
sem hún sá sín þar ekki fulla þörf:
„Af bréfi því, sem systir mín nú
skrifar yður, sjáið þér að mestu leyti
kringumstæður mínar og vandræði. Ég
fyrirverÖ mig mikið að gera yður ómak
og áhyggju þá, er ég að líkindum afla
yður með bón rninni, en það fyrsta og
helzta, er drífur mig til þessa, er að ég
hér í þessari útlegð minni þarfnast nú
mjög vina og ráðgjafa, meira en ég
hafði hugsað, að fyrir kæmi. . . . Hér
hefur mér liÖið vel í vetur, en hvorki
ég né aðrir hafa talað um lengri tíma.