Andvari - 01.06.1959, Síða 98

96
JÓN HELGASON
ANDVARl
Ég fyrir mitt lcyti gerði mig ánægða
með að vera kyrr, ef ég ætti kost á því
og ef ég ekki fyndi, að ég ekki er hús-
bændum mínum eins þénanleg og ég
vildi vera.“
VII.
Séra Sigurður G. Thorarensen, maður
Sigríðar Pálsdóttur, var í frændsemi og
tengdum við mestu stórmenni landsins
á öndverðri nítjándu öld. Amma hans
var Sigríður Stefánsdóttir frá Höskulds-
stöðum, systir Ólafs stiftamtmanns,
Stefán amtmaður á Möðruvöllum var
föðurbróðir hans og Bjarni amtmaður
Thorarensen hræðrungur hans. Að fyrri
konu hafði hann átt Guðrúnu, dóttur
Vigfúsar sýslumanns Þórarinssonar á
lllíðarenda, og voru þau bræðrabörn.
Þegar séra Sigurður lét af prests-
embætti í Hraungerði, kom þangað
ungur prestur, Sæmundur Jónsson frá
Breiðabólstað, systursonur fyrri konu
séra Sigurðar og auk þess náskyldur
honum sjálfum, þar sem Þórarinn sýslu-
maður á Grund í Eyjafirði var afi ann-
ars, en langafi hins. Séra Sæmundur var
einnig systursonur Skúla læknis Thor-
arensens á Móeiðarhvoli, sem var tengda-
sonur Sigríðar Pálsdóttur. Það gefur að
skilja, að hann var í mjög nánum kunn-
ingsskap við séra Sigurð og Sigríði, konu
hans, og það því fremur sem þau áttu
nú heima, þar sem hann hafði sjálfur
alizt upp. Án efa hefur hann vitað,
hvernig við vék dvöl Stefaníu Siggeirs-
dóttur á Breiðabólstað og hversu máluni
hennar var komið, þótt því séu ekki
gerðir skórnir, að hann hafi beinlínis
fengið um það vísbendingu.
Liðið var frarn í júnímánuð, og ekki
hafði Páll enn komið Stefaníu í nýja
vist. Þá bar það við einn dag, að ungi
presturinn í Hraungerði reið í hlað á
Breiðabólstað. Erindi hans var að biðja
Stefaníu sér til handa. Og hann kom á
réttri stundu. Hinni ungu stúlku þótti
biðillinn gervilegur og álitlegt að verða
prestsmaddama í Hraungerði, en á hinn
bóginn fannst henni uggvænlegt, hvað
um sig yrði, ef hún hafnaði þessum
manni, þar sem hún örvænti orðið urn
það, að þau Lúðvík Schou næðu saman.
Baggamuninn mun þó hafa riðið, að
húsbændur hennar á Breiðabólstað voru
þess mjög hvetjandi, að hún hafnaði
ekki þessum biðli, og er ekki að orð-
lengja það, að þau séra Sæmundur og
Stefanía bundust þegar heitum, þótt
hvorugt þckkti hitt, nema af afspurn og
hefðu í hæsta lagi sézt í örfá skipti. Bar
þetta allt svo brátt að, að ekki var unnt
að leita ráða og samþykkis Páls, móður-
bróður hennar. Sigríður flýtti sér að
skrifa honum fréttirnar og var nú all-
reif:
„Henni geðjast þessi ráðahagur vel og
okkur því betur, og vona ég þú segir
nú já og amen til allra gerninganna.
Llvorki ætlar hún að leita ráða föður
síns, móður né fósturmóður, sem einu
gildir — sú síðasttalda er nú búin að
spila sína rullu, svo hún lætur sér að
líkindum nægja guð á himnum og sitt
eigið hjartalag."
Þessar gömlu konur gleymdu ekki
undir eins því, sem þær töldu, að mis-
gert hefði verið sig eða þá, sem þær
höfðu tekið að sér.
Litlu eftir þennan atburð reið Stefanía
til Reykjavíkur og fól Páli frænda sín-
urn að láta smíða hringana handa þeirn
séra Sæmundi. Sigríður hripaði honurn
líka línu og bað hann að útvega sér
fallegan, rauðan rokk með blýhjóli, því
að hún vildi gefa hróðurdóttur sinni
góðan grip, er hún færi úr húsum
hennar. Og spunakonunni hlaut að
koma vel að fá rokk í búið.
Hringarnir komu austur að Breiða-