Andvari - 01.06.1959, Page 100

98
JÓN IJELGASON
ANDVARJ
En það olli drættinum, að þau greindi
á um það, hvernig gjaldið skyldi reikn-
ast. Séra Sæmundur fór sér hægt, en
Sigríður gerði sig líklega til þess að
sækja þetta mál með oddi og egg: „Eg
held ég megi sjá eftir því, að þú lézt
ekki fyrirspurnina mína fokka í amtið
í vetur“. En þar kom, að séra Sæmundur
lét undan síga, frekar en lenda í mála-
ferlum við aldurhnigna ekkju, enda þótt
hann teldi sig hafa lög að mæla. Stefanía
sagði, að hann hefði ekki gert það mjög
vegna þess, að við Sigríði var að eiga, því
að hún væri ríkari en þau, heldur hefði
hann kinokað sér við fordæmi, sem síðar
kynni að verða beitt af öðrum prestum
gegn fátækum prestsekkjum. Þannig
greiddist sá skýflóki í sundur, án þess
að vansi hlytist af eða varanleg þykkja
milli vandabundins fólks.
VIII.
Engar heimildir eru um það, hvernig
verzlunarstjóranum á Húsavík varð við,
er hann frétti það norður í land, að hin
gamla heitmær hans hefði staðið upp
frá rokknum sínum á Breiðabólstað og
gifzt prestinum í Hraungerði. En heimili
sínu fékk hann nýja forstöðu nokkrum
árum síðar.
Um þessar mundir var Þorsteinn Jóns-
son frá Ármóti í Flóa sýslumaður í Þing-
eyjarsýslu og sat á Húsavík. Hann var
kvæntur Ingibjörgu Elísabetu, dóttur
séra Gunnlaugs Oddssonar dómkirkju-
prests, systur Gunnþórunnar, konu séra
Halldórs á Hofi í Vopnafirði. Sýslu-
mannshjónin fengu til sín stofuþernu
austan af Héraði, Elínu, dóttur séra
Einars Hjörleifssonar í Vallanesi. Haustið
1867 gekk Lúðvík Schou að eiga þessa
stúlku. Björg Guttormsdóttir hafði verið
hjá honum öll þessi ár og meðal annars
kennt börnum á Húsavík, og sat hún
um kyrrt, þótt Elín gerðist húsmóðir á
heimilinu.
En ef til vill hefur Björg verið raun-
særri og framsýnni en í fljótu bragði
virtist, er hún kom í veg fyrir, að
Stefanía giftist Lúðvík. Eftir fá ár var
svo komið, að hann varð að láta af for-
stöðu verzlunarinnar á Húsavík. Mikil
átök voru hafin í verzlunarmálum Þing-
eyinga, og Orum & Wulff tefldu fram
harðskeyttari manni en Lúðvík Schou
var. Þórður Guðjohnsen tók við forystu
selstöðuverzlunarinnar, og heimili for-
vera hans sundraðist.
Þorsteinn Jónsson var orðinn sýslu-
maður Árnesinga, er þetta gerðist, og
hafði reist bú á Kiðjabergi í Grímsncsi.
Kona hans, sem hafði haft náin kynni
af Björgu Guttormsdóttur á Ilúsavík og
var auk þess systir Gunnþórunnar á Hofi,
er Björg hafði verið samtíða á seinustu
árum sínurn í Vopnafirði, hafði oft-
sinnis boðið henni dvöl hjá þeim hjón-
um. Þetta þekktist hún vorið 1871, er
sýnt var, að hún gat ekki lengur verið
hjá Lúðvík Schou og konu hans. Flutt-
ist hún þá suður með Emil, son Lúð-
víks og Bjargar Benediktsdóttur, er hún
hafði tekið að sér og ætlaði að efla til
náms. Af Lúðvík og Elínu er það að
segja, að þau voru enn um skeið í Þing-
eyjarsýslu, en hröktust síðan austur að
Vallanesi í skjól séra Einars Hjörleifs-
sonar. Síðan bjuggu þau nokkur ár í
Vallaneshjáleigu við þröngan kost með
þrjú börn, er þau höfðu eignazt, og þar
dó Elín. Þá leystist heimilið algerlega
upp, en börnin fóru i fóstur hér og þar.
Síðustu misserin vann Lúðvík fyrir sér
við verzlu.ilarstörf á Seyðisfirði og dó,
þrotinn að kröftum eftir margs konar
vonbrigði, árið 1889.
Báðar munu þær fóstrur, Björg og
Stefanía, hafa litið svo á um skeið, að