Andvari - 01.01.1990, Blaðsíða 141

andvari
VIÐ HVAÐ LEITUMST VIÐ?
139
Verkefni Júditar Cook í ritlingnum gegn því að setja vatnsveitur undir
einkarekstur ætti að hafa verið auðveldara viðfangs, því að það er brezkt
fólk sem sjálft mun í náinni framtíð verða að þola afleiðingarnar. Það sem
þeir áttu verður frá þeim tekið, og þeir munu greiða hærri reikninga til þess
að ala á peningum sínum hlutafjáreigendur sem ekkert hafa til unnið. Enn
einu sinni er þetta rangt, alveg greinilega: „Þetta eru klækir svo stórfelldir að
manni fatast að ná andanum“.
En hví á ég að hafa áhyggjur af þessum framtíðarþegnum, mætti aulaþegn
dagsins í dag andæfa, og það jafnvel þótt ég geti sjálfur orðið á meðal þeirra?
Sú persóna, ég, er til núna, 1989, og á þess kost að hagnast á hlutabréfunum.
Persóna mín 1999 er ekki til ennþá. Ef ég vissi fyrir víst að ég yrði rotaður
með blýpípu 15. janúar (Birtingardagur greinarinnar 14. jan. 1990. -innskot
þýð.) á því ári, þá yrði mér að vísu ónotalega við. Ef til vill gæfi ég jafnvel á
stundinni peninga í átakið „Stærri hjálm á hvers manns höfuð“. En annars,
án slíkrar fastrar vitneskju er þessi ég framtíðarinnar bara einhver óljós per-
sóna, ekki þess virði að hafast neitt að vegna hennar ... ekki fremur en vegna
vesalings Kínverjanna í Hong Kong núna.
Spurningin er um það að ná hluttekningu manna, samúðarskilningnum,
og víkka hann út. Sjónvarp hefur frábæra hæfileika til þess, og Chomsky hef-
ur lengi haft það sér að vettvangi að leiða fram og sýna með hverjum hætti
ríkisstjórnir og þau viðskiptaveldi sem tengjast flestum sjónvarpsveldum eru
ákaflega varhugul við að gæta þess að fátt sé frammi haft af myndefni sem
kynni að stríða gegn því almenningsáliti eða almenna samkomulagi sem
þeim er hagstætt á hverjum tíma. í samstarfi með Edward Herman, prófess-
or í viðskiptaskóla, tekst honum einstaklega vel að sýna á hvern hátt fyrir-
tækin búa sér til tækilega sérfræðinga, þegar venjulegum sérfræðingum -
einföldum háskólamönnum sem hafa notað til þess æviskeið að rannsaka
einhver sérstök svið þekkingar - er ekki treystandi til að láta vera að benda á
óþægilega hluti.
Bezta lausnin fyrir höfund umræðuritlings er sú að sýna fólki hve gaman
það er að gera gott. Kathleen Meyer hefur tekið sér efni, sem vel mætti virð-
ast ómögulegt, en í meðferð þess sýnir hún hverju sannur meistari fær til
leiðar komið. Þegar í upphafi afvopnar hún okkur: „Margar vertíðir við far-
arstjórn stórborgafólks ofan eftir hvítum (jökul-?)fljótum hafa bæði skerpt
ferleik minn í húksetu og sannfært mig um að ég var ekki ein á klaufabekkn-
um.“
Síðan sýnir hún, hve mikið gaman hún hefur af hinni réttu utanhússað-
ferð: „Albezta stundin til þess að eiga eintal við náttúruna ... er meðan
maður situr í ró og friði. “ Það eru jafnvel til sérstök gleðiefni fyrir konur:
Stoltið af því að komast að öruggri aðferð til að halda vætunni frá skónum.