Andvari - 01.01.1933, Blaðsíða 79

Andvari
Á Arnarvafnsheiði.
75
ijaldi þeirra hjóna, en sumum, sem í hópnum voru,
íieyrðist ungbarn gráta í tjaldinu, gaf því samt engan
Saum. Þegar að Kalmanstungu kom, barst þetta í tal
nteð barnsgrátinn. Þá bjó í Kalmanstungu Þuríður Þor-
steinsdóttir, ekkja Árna Einarssonar sem þar bjó; hún
var eyfirzk að ætt, skörungur mikill. Hún sendi þá
sem skyndilegast norður á heiði til þess að vita hið
sanna í þessu máli. Fundu sendimenn Þuríðar hjónin
bar með barnið, í ráðaleysi. Reiddi öllu vel af og komst
klakklaust til byggða og við góða heilsu. Þegar þau
hjón sögðu síðar frá þessu merkilega og fágæta ævin-
tvri. miklaði konan þetta vandræða-ástand, að ala barn
um haust uppi á reginfjöllum og hafa ekki neitt til
neins. Aftur á móti var bóndinn hinn nægjusamasti og
frótti litil þörf að kvarta. »Allt var nú eins, bágt áttum
v>ð með að lauga barnið*, sagði aumingja konan. »]a,
nokkuð svona bágt«. sagði bóndinn; »við höfðum þó
askinn«. Þetta sannar hið forna máltæki: »Við lítt má
bjargast, en eigi við ekkert*. Barn það, sem á heiðinni
feddist, var stúlka, sem Guðrún hét; systir hennar hét
ííka Guðrún; voru þær í æsku aðgreindar með því
að kalla þá Heiðar-Gunnu, sem á fjöllum var fædd.
Báðar þessar sögur, af bræðrunum og hjónunum, benda
M bess, að góðar heilladísir búi á Arnarvatnsheiði, sem
hlífa við slysum. Það lítur samt út fyrir, að þær dísir
hafi brugðið sér eitthvað frá í svipinn, þegar Kolbeinn
Ungi lagði á Tvídægru seint í nóvbr. mánuði 1242 með
^20 liðsmenn. Hann ætlaði þá að koma Þórði kakala í
°pna skjöldu hér, í neðri byggðum Borgarfjarðar, og
^erjast þar við hann, og nam sem næst, að svo yrði. En
ka skiptu örlaganornirnar skapi og jusu hríð og hreggi
Yfir Kolbein og allt hans lið, svo að sumir króknuðu úr
kulda og aðrir tíndu vopnum sínum; komust þó við illan