Andvari - 01.01.1933, Blaðsíða 38

34
Fiskirannsóknir.
Andvari
Hingað til hafði hin vanalega botnvarpa, með enska
átbunaðinum verið brúkuð, þó með þeirri breytingu frá
hinu vanalega fyrirkomulagi, að tveim 26' feta >leggjum«
(o: vírbútum) var skotið inn milli vængenda og hlera og
varpan þar með gerð víðfeðmari, en þegar hlerarnir
eru festir beint á vængendana, og um leið veiðnari.
Þetta er breyting í áttina til útbúnaðar á »frönsku vörp-
unni<, svo nefndu, sem nú er almennt brúkuð á öll-
um togurum. Hún byrjaði með litlum hlera, láréttum, á
miðri höfuðlínu og tveim smáhlerum, sem festir voru
góðan kipp frá aðalhlerunum, hvor á sinn streng. Nú
eru þeir horfnir, en aðalhlerarnir festir við járngrind
eða trékubb (»lalla<) á vængendunum, með 20 - 60 fðm.
vírstrengjum (>kabal< sbr. danskt Skovlvaad) og geta
spennst langt út til hliðanna, þegar varpan er dregin, og
aukið veiði hennar mikið, allt aðþriðjung.segjamenn; þess
vegna getur hún orðið of veiðin, þar sem mjög mikill
fiskur er fyrir, eins og á Selvogsbanka á veturna, og
er því ekki brúkuð mikið, fyrri en fiskur fer að strjál-
ast. — Nú var franska varpan tekin upp hjá oss og
»kablarnir< hafðir 35 fðm. á lengd* 1). Jókst nú aflinn
að mun, 2 —3-skipt í drætti, en þar með fylgdi, að
varpan og strengirnir fylgdu fastara með botninum og
vildu festast; höfuðlínan vildi slitna og vængirnir rifna.
Til þess að vinna móti þessu, hafa menn nú mikið af
flothylkjum (úr járn-alúminíum) á höfuðlínu og belg, til
þess að halda þeim á lofti, en á >Skallagrími< var nú
of lítið af þeim og áf því komu festurnar.
1) í Lesbók Morgunblaðsins 1932, 15.—16. tbl. lýsti ég stuttlega
i öllum aðalatriðum, hvernig farið er að við að innbyrða vörpuna
og kasta henni, og hver munur er á vanalegri vörpu og frönsku
vörpunni í því tilliti, en nú gengur lásunin úr og í miklu greið-
ara, en byrjun, vegna endurbætts útbúnaðar.