Andvari - 01.01.1938, Síða 47

Andvari
Sveitakonan — móðir og amma
43
Glókollur hennar er humallinn — góubitillinn.
Glókollur! Hvílíkt nafn. Það er einnig haft um ljós-
hærða drengi — Ijóshærð barnahöfuð.
Og þessi glókollur er nefndur á landnámsöld, þegar
Gnúpa-Bárður fór um Vonarskarð, úr Bárðardal suður í
Gnúpverjahrepp. Hann var nefndur góubitill. Og hvers
vegna getur grávíðihríslan lyft glókolli sínum upp úr
snjónum ? Vegna þess, að hún á undir sér meira en aðr-
ar viðartegundir. Hún á sér dýpri rætur.
Þú, sem efast um sannindi þessara orða, taktu þig til
°9 grafðu niður með leggjum grávíðihríslu og þú munt
9anga úr skugga um sannindi þessa máls. Því dýpra sem
hú grefur, því betur kemur í ljós, að grávíðihríslan á sér
djúpar rætur og seigar. Og þvalar. Þær eru svo þvalar
sem smurðar séu með feiti eða viðsmjöri. Og svo seigar
eru þær, að taka má fast í þær án þess að þær slitni.
°9 svo grannar eru þær neðst niðri, svo fínar, sem þráður
Ur þeli, sá sem sú kona spinnur, sem er hög á hendur
°9 getur á einum degi spunnið tólf álna garn.
Þann fína þráð hefir spunnið fóstra vor Náttúra, þögul
að vísu og lítillát, en samt ríkilát og mikilúðg.
Þögula sveitakonan í landi voru hefir lifað í nágrenni
við eða í tvíbýli við grávíðihrísluna og tekið sér hana til
tyrirmyndar. Þær hafa báðar hafið sig upp úr snjó og
sandsköflum, þegar upp hafa stytt þau vondu él. Djúpur
íarðvegur hefir bjargað báðum. Því að jarðvegur nokk-
urs honar er undir fótum þjóðarinnar, sú undirstaða, sem
hefir gefið henni fótfestu,
Þetta er auðvitað líkingamál — orðaleikur, sem hefir
^5 að styðjast svipaðan bakhjarl, sem Grímur hafði
^essastaðaskáld, þegar hann segir í kvæði:
Til átthaganna andinn leitar,
þótt ei sé loðið þar til beitar.