Andvari - 01.01.1915, Síða 14

Dr. síra Jón Bjarnason.
C
cg verulega að læra að þekkja mitt eigið fólk — fyrst
nú í raun og veru á æfi minni. Margt í íslendings-
eðlinu var mér eiginlega ókunnugt áður, því það brauzt
miklu meir úl en áður, hér í nýjum heimi, í hinni
sáru frumbýlingsbaráttu fyrir lífinu. Og í annan stað
lærði eg nú betur að þekkja sjálfan mig en nokkru
sinni fyrr. Eg var í skóla lijá drotni — í nýjum bekk
svo að kalla í skóla hans. Hann var að festa hjá
mér trúarlexíurnar gömlu, en jafnframt því að kenna
mér nýjar; eða liann var að færa þær hinar gömlu
lengra út«.
Síra Jón lieitinn var í öllu lifi sínu frábærlega
óeigingjarn maður og fórnarfús, og liafa menn þá
eigi sízt benl á þetta dæmi sem nú var skýrt frá.
En rétt hygg eg það skilið, að hér liaíi og um ráðið,
hvað síra Jón var rammíslenzkur maður, íslenskur í
hverja taug. Gal hann eigi horft fram á það að
andlega æfistaríið feslist og framhéldist á framandi
tungu.
Síra Jón segir eigi frá því í »Sjálfsvörn« sinni
livað varð til þess að dvöl hans í Nýja íslandi varð
styttri en við var búist, bæði af sjálfum honum og
öðrum. Vorið 1880 hverfa þau lijónin heim til ætt-
jarðarinnar og setjast hér að. I3ó var það með þeim
huga að hverfa aftur til bygða íslendinga fyrir vestan.
Því tekur sira Jón eigi við neinni fastri stöðu liér
heima, er setlur prestur á Seyðisfirði þau árin sem
hann stóð hér við. Um þá dvöl sína farast honum
svo orð:
»AðaIgróðinn fyrir mig við þessa Seyðisfjarðar-
vistarveru var þó það, að mér skildist til fulls, hve
afskaplegt var trúarástandið í landinu í heild sinni,
með kirkjustjórn, sem ekki var neitt meira en mála-