Andvari - 01.01.1915, Qupperneq 19

Dr. síra Jón Bjarnason.
11
bráðlega á skólalialdi, þótt í smáum stíl yrði að vera
fyrst í stað, og stæði síra Jón sjálfur fyrir, en þá um
haustið 1890 varð hann fyrir hinu þunga sjúkdóms-
áfalli, svo að hann mátti heita óverkfær um ein tvö
ár. Var þá síðan lioríið að því ráði að koma ís-
lenzku-kenslu að við tvo enska skóla, enda matning-
ur um, hvorumegin við landamerkjalínuna skólinn
ætti að vera. Síra Jón lifði þó það að skólinn, löngu
fyrirhugaði, gat til starfa tekið í Winnipeg síðasta
haust. Nákomið skólamálinu var viðleilni síra Jóns
að koma upp íslenzku bókasafni í Winnipeg, sem
hann geymdi og annaðist og jók mikið.
Það hetir varla annar maður íslenzkur, að Jóni
Sigurðssyni íráskildum, þessa síðuslu mannsaldrana,
haft jafnmikla leiðlogaliæfileika og síra Jón Bjarna-
son. Veldur þar miklu um, hvað allir voru sann-
færðir um óeigingirni hans, jafnt vinir sem óvinir.
Hann barðist ávalt fyrir hugsjónum sem lionum voru
helgar og djrrar. Um sjálfan sig hugsaði hann aldrei
neitt. Eins hlutu allir að flnna það og játa, hve
hreinn og beinn hann var í öllum orðum og skift-
um. Ovæginn var hann og harðskeyttur, en um leið
átti hann til svo mikið og alveg óviðjafnanlegt ást-
í’íki, og því var honum ljúfast og kærast að beita,
og það aflaði honum svo margra og trúrra vina. En
alla slíka minning um hann fáum vér fyllri og betri
vestan um haf.
Af prestlegri starfsemi síra Jóns höfum vér hér
lieima lítið að segja. Seyðíirðingar kunnu víst lítt
að meta. Hér í Reykjavík fór síra Jón í stólinn er
hann kom heim í fyrra skiftið og þótli irjikið til koma.
Af postillum vorum munu »Guðspjallamál« hans
einna auðugust að frumlegum hugsunum, sem vísast