Andvari - 01.01.1915, Side 100

92
Um búreikninga.
þessu — ekkerl gangverð — þá A’erður bóndinn að
ákveða verðið sjálfur, eptir þvi sem liann hefir bezt
vit á.
Bóndinn setur þá verðið á mjólkina eplir því
sem hann telur sig geta haft upp úr henni, með því
að selja smjörið og liafa undanrennuna til fæðis.
Verð lieyjanna setur hann sem næst þvi, er hann
hyggur að fjenaðurinn muni borga þau. Verð áburð-
arins miðar bóndinn annaðhvort við verð verzlunar-
áburðar, eða við það gagn sem hann telur áburðinn
gjöra. Eða með öðrum orðum: Bóndinn setur það
verð á mjólkina sem hann heldur að heimilið geti
gefið fyrir hana. A heyið selur hann það verð sein
hann heldur að kýr og ær geti gefið fyrir þau. Og
á áburðinn setur hann það verð sem hann telur að
túnið standi við að gefa fyrir hann.
Þetta alt hvað fyrir sig, verður að koma fram
með ákveðnu verði í tveimur reikningum, öðrum - til
inntekta, hinum til útgjalda, t. d. mjólkin er í naut-
gripareikningnum talin til inntekta, en í heimilis-
reikningnum til útgjalda. Heyið er talið túni og
engjum til inntekta, en nautgripum og sauðfje til út-
gjalda. Áburðurinn er nautgripum og sauðfje til
inntekta, en túni og garðrækt til útgjalda. Og ó-
mögulegt er að telja þetta í reikningunum öðru vísi
en sem krónur og aura.
Nú getur það komið fyrir að bóndinn hitti ekki
strax á það, að setja hæfilegt verð á eitthvað af þessu.
Hann setur t. d. of hátt verð á töðuna, svo að naut-
gripirnir hafa skaða af að kaupa hana með þessu
verði, eða með öðrum orðum: verðið á töðunni er
svo hátt að arðurinn af kúnum getur ekki borgað
alt fóðrið og annan kostnað við þær. Og þá verður