Andvari - 01.01.1915, Page 115
„Ýtingar“ og „lendingar“ o.fl.
Eftir
Sæfinn íi Öldu.
Það má segja, að »Surtur fari sunnan með sviga-
lævi«, þegar Kári byrjar skamt fyrir norðan miðjarð-
arlínu að reka ölduna á Atlantshafinu á undan sér
upp að íslandsslrönd, og öldurnar himinháar, ólgandi
og tryltar, reka froðufellandi koss á svartar varir
Sands á Strönd. Þá er fundurinn fyrirferðarmik-
ill, er kossaleikurinn helzt nokkrar vikur sam-
fleytt og hvíldarlaust. Það er hvorki fáráðum né
heiglum hent að blanda sér í það busl, og ætla sér
að láta knörinn lcyssa »uör«, og komast af með lífi.
Ægisdætur hafa löðrungað max-gan dugandi dreng í
hel fyrir þá ofdirfsku, að liafa ætlað sér að hlaupa
í kapp við þær, að hylla Sand hinn svarta á Strönd.
Þær fálur hafa þá sök á bökum sínum, að hafa hæft
þá hundruðum saman, rotað inarga þeirra og þeytt
þeim síðan klæðlausum, rifnum, þvættum, tættum og
svívirðilega útleiknum í Sand. Það er ekki nerna í
landáttum og ládeyðu að tækifæxi bjóðast til kyrlátra
kossa hjá knör og »nör«, með allri suðui'strönd lands-
ins frá Reykjanesi til Austurhorns, sem er yíir 60 míl-
ur. Á allri þessari strandlengju eru að eins 3—4