Andvari - 01.01.1915, Qupperneq 146

138
Heimilisliættir Eskimóa.
Eskimóar þekkja ekkert til þess vanda, sem fylgir
því hjá okkur að ganga í hjónaband eða slita því.
Efnahagsáhyggjur koma eigi til greina, meðal annars
af því, að lífsnauðsynjar eru frjálsar liverjum sem
hafa þarf. Ef Eskimói gerði illa til konu sinnar, gæti
hún hlaupist á brott frá honum með nj'alið barn
sitt, án þess að bera hinn minsta kvíðboga fyrir því,
hvernig hún ætti að sjá fyrir sér og harninu. Meðan
nokkuð er til í sveitinni, mun eitt látið yfir þau ganga
og aðra. Konan bíður ekkert efnatjón við það, þótt
hún skilji við mann sinn og eigi er henni það held-
ur álitshnekkir. Ef bónda eða konu finst hjúskapur-
inn lítt við unandi reisir hvorki efnahagur né al-
menningsálit neinar skorður við skilnaði.
Þessir »ósiðuðu« heiðnu sameignamenn standa
nú á tímamótum, að því er virðist, því kaupmönn-
unum þokar nær og enska kirkjan hefir sett útvörð
á Herschel-eyju fyrir vestan þá. Nú sem stendur líð-
ur þeim betur en öðrum mislitum inönnum í Amer-
íku, en fyrir dyrum standa þær breytingar, sem hafa
orðið kynbræðrum þeirra í austri og vestri til mik-
ils böls. Heimilislif þeirra er skemtilegt, glaðvært og
okkar heimilislífi miklu fremra, sem fyr er sagt. En
þess mun naumast langt að bíða, að það verði fyrir
áhrifum frá trúboðunum, sem við stj^rkjum til þess
með fégjöfum að »ílytja ljós til skuggahverfa jarð-
arinnar«.