Vaka - 01.03.1928, Qupperneq 113

[ VAKA ]
1UTFREGNIR.
107
en veitti samtímis Torfh. Hólm sömu upphæð fyrir
langa og leiöinlega sögu, „Eldingu", sem nú er löngu
gleymd.
Einhverjar svipaðar dylgjur og getið er um i inn-
ganginum um athurðina við hið skyndilega fráfall Gests,
heyrði ég, er ég' var vestra hér um árið. En er ég í
Winnipeg fór að leita að leiði Gests á kirkjugarði þeim,
er mér var vísað til, gat enginn bent mér á það. Fann
ég þá be/.t til þess, hve mikið sannmæli það var, sem
Jónas kvað:
Enginn grætur íslending
einan sér og dáinn — —
En nú ris Gestur upp aftur, i þessu snotra ritsafni,
eins og hann var og hét. Og nú vona ég, að hann nái
því sæti í hugurn íslendinga, sem honum ber, sem ein-
hver glæsilegasti rithöfundur sinnar tíðar og eitthvert
hezta smásagnaskáldið, er vér höfum átt allt til þessa.
Útgáfa sú, sem hér liggur lyrir, er prýðileg að ytra
frágangi, nema hvað prentvillurnar hefðu mátt vera
færri. Þær lökustu hafa j)ó verið leiðrétlar. Hlýjan og
réttorðan inngang hefir Einar H. Kvaran skrifað, en
hann mun hafa þekkt Gest einna bezt núlifandi manna,
og' útgefandinn, Þorst. skáld Gíslason, skrifar stuttan
eftirmála.
Eitt hefði ég kosið á annan veg í sliku heildaryfirliti
yfir ritverk látins manns, en Jiað er, að ritin hel'ðu
komið í nokkurn veginn réttri timaröð, kvæðin fyrst,
þá hlaðagreinarnar, þá fyrirlestrarnir, síðan sögurnar,
sem raunar eru frá ýmsuin aldri, og síðast bréfin til
„Heimskringlu" og ferðasagan „Vestur um haf“. Þetta
hefði létt mönnum yfirlitið yfir ritferil Gests og verið
í alla staði eðlilegast. Eftir þessum Jiræði verður farið
hér.
Kvæðin eru fá í hókinni og Jió helzt til mörg, því að
Gestur var ekki ljóðskáld. Hefði gjarna mátt sleppa
fleirum, en nota þau, sem tekin voru, til Jiess að lýsa
hugarfari skáldsins <>g skapgerö, ástum hans, hrjóst-
gæðum og samúð.
Þannig gefur skáldið átakanlega lýsingu af sjálfum
sér í kvæðinu: „Eg“