Vaka - 01.09.1929, Page 9
[vaiía]
GUÐMUNDUR FRIDJÓNSSON.
135
sínu og brýzt áfram með síðustu líkams- og sálarkröft-
um í ófærð og blindbyl heim í kotið, þar sem konan
bíður aðfram komin af þreytu og kvíða. Mun enginn
lesa um það ferðalag með köldu blóði. Og þegar G.
Fr. sér lát Signýjar gömlu í blaði („Hetjan horfna“)
og heyrir um ferðalag hennar forðum, verður honum
ekki svefnsamt. Hann getur ekki annað en fylgt henni
í huganum fet fyrir fet í 25 stiga frosti yfir Gnúpa-
skarð og lifað upp alla hennar áreynslu og ugg urn
þennan helkalda hrikageim, þar sem hvert örnefni
minnir á ófarir og reimleika. Hann getur ekki orða
bundizt:
„Mikill mannskaði er að þ é r .
Þú ert að vísu meiri kona sökum þess, sem þú hefðir
getað gert, heldur en þess, sem þú gerðir — og þó eru af-
rek þín efni í stóra bók: öll baráttan í kotinu við fá-
tæktina, fóstur barna þinna, andvökurnar, útiverkin,
þegar bóndi þinn var að heiman til aðdrátta, og þrek-
ið, að kvarta ekki né mögla.
Þú ættir að komast í marmara og standa í Gnúpa-
skarði — uppi á Siggusteini. Þá væri þín hefnt og
hennar.
Þar ættir þú að standa í snjóhvítum, jökulköldum
mármara um aldur og æfi, í fullri stærð þinni, óaukin.
Ekki þarf að færa þ i g í aukana, sem varst hátt á
þriðju alin á hæð og þrekin að sama hætti.
Þar ættu þúsund ferðamenn að fara um — synir
allra landa.
En helzt ættir þú að vera endurborin inni í dalnum
og úti í kaupstaðnum.
Til þess að það gæti orðið, þarf n ý j a t r ú — trúna
á viturlega hörku við sjálfan sig“. —
Á duggarabandsárum sínum skrifaði G. Fr. í „Eim-
reiðina" íburðarmikla lýsingu á því, er konan kom í
mannheim — hvernig heimurinn „spilltisk af tilkvámu