Vaka - 01.09.1929, Síða 109

[ VAKA
TRÚ 0C5 VÍSINDI.
23.r>
Kants: — „Tvennt er það, sem fyllir inig aðdáun og
lotningu: hinn alstirndi himinn yfir mér og siðalög-
málið í brjósti mér“.
Hér er mikill munur á svörunum, en staðreyndin
söm, baráttan í brjósti voru.
Hugsum oss loks, að vér höfum dauðann fyrir stafni
eða að vér séuin að fylgja einhverjum ástvini vorum
til grafar. Vér horfum á eftir kistu hans, en hvað eig-
uin vér að hugsa? Endar allt í gröfinni, sem gin þarna
við manni, eins og efnishyggjumaðurinn mundi segja.
Eða fer, eins og presturinn segir, „andinn til Guðs, sem
gaf hann“.
Hér er aftur sama staðreyndin, en túlkunin ærið mis-
munandi. Og flestum finnst svo mikið undir túlkun-
inni komið, að þeir kjósa heldur að trúa en að missa
alla von. En einmitt þetta sýnir, hvers virði trúin er
fyrir mannlegt líf. Án hennar verður lifið auðveldlega
autt og snautt og tilgangslaust, en sjálf huggar hún og
glæðir og gefur „von gegn von“.
Og þetta er það, sem heldur trúnni við, þrátl fyrir
öll öfugmæli hennar og hégiljur. Menn þrá að lifa og
lifa sælla lífi en þeir hafa lifað hingað til og þessvegna
aðhyllast þeir svo fúslega þá eða þær kenningar, sem
veita þeim einhverja Iífsvon og gera ekki lifið alveg
tilgangslaust. Og mikið mega þær kenningar, er þenna
boðskap flytja, vera aumar, ef þær missa fylgi manna.
Því er það, að menn hverfa aftur til trúarinnar, þótt
þeir hafi yfirgefið hana um stund, ef ekki í hverri, þá
í annari hverri kynslóð.
Vantrúaralda ieið yfir Evrópu upp úr herferð Vol-
taires gegn heimsku og þröngsýni kirkjunnar, og var
því þá spáð, að kristindómurinn væri á fallanda fæti.
En hvað skeður? Öflug og heit trúarhrej’fing, pietism-
inn, er lét sér fátt um kennisetningarnar finnast, en
fyllti inenn guðrækni og trúnaðartrausti, reis þá á
Þýzkalandi og fór víða um lönd. Önnur vantrúnraldan