Vikan - 18.02.1965, Blaðsíða 13

nokkurn tíma hingað?
— Einstaka varðsveit, sagði undirforing-
inn um leið og hann skar sér brauðhleif.
— Stundum eru tvö draugahús í sama þorpi,
en það er óvenjulegt.
—- Jæja, félagar, sagði Levavaseur, eftir
andartaksþögn. — Þeir koma í nótt. Ég hef
spásagnaranda.
-— Þú hefur ekkert nema kalda fætur,
sagði einhver.
Þeir hlógu á þann hátt, sem hermenn
hlægja, þegar þeir eru þreyttir og í þann
veginn að byrja að melta máltíð sína. En
allt í einu snögghættu þeir að hlæja, enginn
hreyfði sig, en allir héldu niðri í sér and-
anum.
— Það er einhver uppi, hvíslaði Cruzet
liðþjálfi. — Heyrðirðu í honum, undirforingi?
Cruzet liðþjálfi stakk magasíni í vélbyss-
una sína og reyndi að gera það eins hljóð-
lega og hægt var. Hann hvíslaði: — Þú þarft
ekki annað en kalla, undirforingi, og ég skal
senda skothríð upp í gegnum loftið.
Hinir stóðu tilbúnir. Lalande fór út úr
herberginu og gekk hægt upp stigann. Á eftir
honum komu Rémi Hordou og gerði sitt
bezta til að fara hljóðlega, en stigaþrepin
stundu undan þunga hans.
— Hver er þar? hrópaði undirforinginn
snöggt, þegar hann kom í efsta þrepið.
Á hæðinni fyrir neðan krepptist fingur
Cruzet um byssugikkinn.
— Það er ég, undirforingi. Það er ég, sagði
rödd. Og gildar útlínur Butels komu í ljós
uppi á stigapallinum. — Ég var að leita að
einhverju að drekka, sagði Butel.
—• Þú ert heppinn að vera lifandi! Það
var heppni að við drápum þig ekki strax!
Undirforinginn þreif reiðilega í öxl Butels
og fleygði honum niður stigann. — Hunzk-
astu niður! Ég skal kenna þér að standa
ekki fyrir svona draugangi í næsta skipti.
SMASAGA EFTIR MAURICE DRUON
Þú ættir skilið að vera lúbarinn! Og nú,
ef þið hafið hljótt, gætum við reynt að sofna.
Þeir teygðu allir úr sér á dýnunum. And-
ardráttur Chambrion varð brátt að löngu
blístri. Butel muldraði: — Ég er handviss
um, að það er eitthvað til að drekka þarna
uppi, svo sofnaði hann.
Hann hrökk upp við þungan skell.
— Grípið til vopna! hrópaði Levavasseur
og þreifaði ósjálfrátt eftir rifflinum sínum.
Mennirnir stukku allir á fætur.
•—- Hvað gengur á? spurði Butel.
Hávaðinn hafði komið innan úr þessu her-
bergi. Undirforinginn kveikti á vasaljósinu
sínu. Einn af bekkjunum, sem settur hafði
verið fyrir gluggann, hafði dottið niður.
— Hann getur ekki hafa fallið af sjálfs-
dáðun, sagði Rémi Hordou. — Ég man, að
ég gekk vel frá honum.
— Getur einhver að utan hafa ýtt hon-
um inn? spurði Martin liðþjálfi.
Hordou rak hendina í gegnum brotinn
gluggann; gluggahlerarnir voru fast lokaðir
og læsingarnar höfðu ekki verið hreyfðar.
Hann gekk frá glugganum á nýjan leik og
slökkti á útvarpinu.
Aftur ríkti þögn. Eina hljóðið, sem heyrð-
ist, var er einhver mannanna velti sér yfir
á hina hliðina. Úti var hætt að drjúpa af
þakinu; það var aftur farið að frjósa. Fötin
urðu kaldari og festust við líkamana.
— Þetta er skrýtið, sagði Chambrion allt
í einu. — Ég er dauðþreyttur, en ég get
ekki sofnað.
Þeim fannst þeir vera umkringdir af óvin-
gjarnlegum og óáþreifanlegum áhrifum. Allir
biðu eftir því, að eitthvað gerðist. Múr-
steinn losnaði uppi í reykháfnum og féll
niður á aringrindina, og skriða af lausu
kalki á eftir honum. Hordou stökk á fætur.
Ég þoli þetta ekki lengur. — Ég þoli
þetta ekki! Þetta andskotans hús er allt á
hreyfingu, það brakar í því og það er að
hrynja! Enginn getur sagt, að ég sé af þeirri
manngerð, sem er síhrædd. Hann sló fast á
bringu sína með krepptum hnefanum. — En
þetta er einum of mikið. Má ég fara og
svipast um, undirforingi?
— Nei, sagði Lalande. — Þú verður kyrr.
Skilið?
Hordou gekk um gólf. Hann fór lengst
inn í húsið, hrasaði um húsgögn, rak sig á
hurðir. Eftir stundarkorn virtist hann rórri
og það varð þögn í herberginu. En aðeins
andartaki seinni heyrðu þeir aftur fótatak
á hæðinni fyrir ofan.
— Hordou! hrópaði undirforinginn.
— Það var ekki Hordou. Það er Butel.
Að þessu sinni fann ég andskotans koníakið.
Komið þið strákar, komið þið með krúsirn-
ar ykkar. Það er ekkert að óttast, þetta er
fyrsta flokks.
— Þetta er nóg, Butel! sagði undirforing-
inn. — Ég vara þig við, ef þú verður full-
ur ... Butel! öskraði hann.
Blár geisli vasaljóssins vafðist um Butel.
Hann var að teyga úr flöskunni og það rumdi
í honum af ánægju. Undirforinginn sló flösk-
una úr höndum hans og hún brotnaði.
Eitt andartak stóð Butel eins og stjarfur.
— Andskotinn eigi það, undirforingi! Þú
getur ekki komið svona fram við félaga!
Undirforinginn hörfaði ósjálfrátt fáein
skref aftur á bak.
— Svona, svona, Butel! sagði Martin lið-
þjálfi.
Butel rak upp djúpt reiðiöskur, eins og
reiði hans hefði komið úr iðrum jarðarinn-
ar, aður en hún komst upp um barkann.
Það slokknaði á vasaljósinu og Butel stóð
Framhald á bls. 29.
VIKAN 7. tbl. 1 o
I