Vikan - 18.02.1965, Blaðsíða 36

lykt hans, nísti Angelique i gegnum merg og bein. Hún var viss um,
að hún hataði Desgrez og óskaði honum alls ills, jafnvel dauða. Hún
hrópaði, að hún skyldi reka hann i gegn. Hann hló þvi meir. Að lok-
um lánaðist honum að ná henni undir sig og leitaði að vörum hennar.
— Kysstu mig, sagði hann. — Kysstu lögreglumanninn. Hlýddu.
Annars skal ég rassskella þig, svo að þú getir ekki hreyft þig í þrjá daga
.... Kysstu mig. Betur en þetta. Ég er viss um, að þú getur kysst
vel....
Hún gat ekki lengur staðist þrálátar kröfur þessa manns, sem beit
hana miskunnarlaust í hvert skipti, sem hún neitaði. Hún gafst upp.
Hún gafst svo fullkomlega upp, að fáeinum andartökum seinna kastaði
þrá hennar henni í blindni upp að likamanum, sem hafði sigrað hana.
Ástarkæti Desgrez var gífurleg, óþreytandi. Angelique smitaðist af
henni eins og hitasótt. Unga konan sagði sjálfri sér hvað eftir annað,
að Desgrez meðhöndlaði hana af fullkomnu virðingarleysi að enginn
hefði áður farið þannig með hana, jafnvel ekki Nicholas, jafnvel ekki
varðstjórinn. En þar sem hún lá með höfuðið í kreppu við höfðalagið,
heyrði hún sjálfa sig hlæja eins og blygðunarlausa skækju. Henni
fannst hörund sitt óþolandi heitt. Að lokum dró maðurinn hana að sér.
Eitt andartak sá hún breytt andlit: Lokuð augu, ástríðuþunga, andlit
Hún starði bjánalega á hann. Hún vissi ekki, hvað hún átti að halda
um hann. Hvar hafði hún séð hann, svo skelfilegan, ruddalegan, ósvíf-
inn? 1 draumum sínum, ef til vill?
— Svaf? Svaf ég? Lengi?
— í þrjár klukkustundir hef ég haft þessa fögru sjón fyrir augum
mínum.
— Þrjár klukkustundir! endurtók Angelique og þreif teppi og lagði
það yfir sig. —Það er hræðilegt! Hvað um stefnumótið við Monsieur
Colbert?
— Það er klukkustund fram að því.
Hann fór inn í næsta herbergi.
— Ég hef hér mjög þægilegt baðherbergi, þar sem þér munuð finna
allt, sem þér þarfnist til að snyrta yður: Roða, púður, farða, ilmvötn.
Hann kom aftur með silkislopp á handleggnum og henti honum til
hennar. — Farið i þetta og flýtið yður, vina min.
Eins og i leiðslu, og með það á tilfinningunni að hún hreyfðist á
litlu bómullarskýi, fór Angelique I bað og klæddi sig. Föt hennar voru
snyrtilega samanbrotin frammi í baðherberginu. Fyrir framan spegil-
inn var allskonar dót sem var, svo ekki sé meira sagt, furðulegt að
finna í baðherbergi piparsveins.
Ef svo, þá er lausnBn hér
Framleiðum hina þekktu „1001“ skápa
í þrem stærðum, 16, 24 og 32 skúffu.
t Eigið þér I enHðleikum
með hirzlu undir skrúfur og annað smádót?
VINNUHEIMILIÐ AÐ REYKJALUNDI
Aðalskrifstofa Reykjalundi, sími um Brúarland. Skrifstofa í Rvík, Bræðraborgarstíg 9, sími 22150
sem öll kaldhæðni var þurrkuð út af; öll stríðni hafði horfið fyrir
krafti einnar tilfinningar. I sömu andrá kenndi hún hans. Og hann
hló aftur, græðgislegum, ruddalegum hlátri. Hún hataði hann. Ein-
mitt núna þarfnaðist hún bliðu. Nýr elskhugi kveikti alltaf í henni,
eftir fyrsta faðmlagið tilfinningu undrunar og ótta, ef til vill vonbrigða.
Spenningur hennar hvarf. Blýþung þreyta færðist yfir hana.
Hún lét Desgrez koma sinu fram, án þess að taka þátt í þvi sjálf.
Hann virtist ekki taka það nærri sér. Hún hafði ekki á tilfinningunni,
að hann meðhöndlaði hana eins og hverja aðra skækju. Hún velti
til höfðinu og bað:
— Láttu mig vera. . . . Láttu mig vera!
En hann hélt áfram.
Svo varð allt svart. Taugaspennan, sem hafði haldið henni uppi síð-
ustu daga, barst undan ofurafli þreytunnar. Hún gat ekki meir. Hún
átti ekki meiri kraft. E'kki meiri tár. Ekki meiri ástríðu....
Þegar hún vaknaði, lá hún eins og krossfiskur, í sömu stellingu og
hún hafði verið, þegar svefninn vann bug á henni. Rekkjutjöldin voru
dregin frá. Hringur af fölu sólarljósi dansaði á steingólfinu. Hún heyrði
gljáfra í öldum Signu undir brúm Notre Dame. Saman við það bland-
aðist annað hljóð nær: Stöðugt, dauft skrjáf. Hún sneri höfðinu og sá
Desgrez, þar sem hann sat við skrifborðið sitt. Hann var með hár-
kolluna og hafði sett upp hvítan, stifan flibba. Hann virtist mjög ró-
legur og niðursokkinn í starf sitt. Hún starði skilningssljó á hann.
Hugur hennar var lokaður, hún mundi ekki neitt. Henni virtist líkami
hennar úr blýi, en höfuðið var lauflétt. Svo varð henni ljós ósiðsemi
stellingarinnar, og flýtti jér að færa fæturna saman.
Um leið lyfti Desgrez hiifðinu. Þegar hann sá, að hún var vakandi,
setti hann pennann frá sér og kom að rúminu.
— Hvernig líður yður? Sváfuð þér vel? spurði hann með mjög kurt-
eislegri og eðlilegri rödd.
gg VIKAN 7. tbl.
Smámsaman endurheimti Angelique minnið. Ekki án erfiðleika, þvi
það var eins og hún gæti ekki hugsað skýrt og samfellt. Svo mundi
hún eftir því, hvernig lögreglumaðurinn hefði rassskellt hana. Ö! Það
var óþolandi. Hann hafði farið með hana eins og skækju, án minnstu
virðingar. Hún var viss um það núna, að hann vissi, að hún var Marqu-
ise des Anges. Hvað myndi hann gera við hana.
Hún heyrði skrjáfa í gæsafjöðrinni. Desgrez reis á fætur og spurði:
— Getið þér gert þetta ein? Má ég hjálpa yður?
Án þess að bíða eftir svari hennar, kom hann inn og tók með fimum
höndum að hneppa borðana á pilsinu hennar.
Angelique vissi ekki lengur, hvað hún átti að halda.
Þegar hún minntist atlotanna, sem hann hafði neytt upp á hana,
fann hún svívirðinguna og skömmina vella upp. En Desgrez virtist
vera um allt annað að hugsa. Hún hefði haldið sig hafa dreymt þetta,
hefði ekki spegillinn sýnt henni andlit nautnalegrar, fullnægðrar konu,
með augnalok dökk af munaðarþreytu og kossbóignar varir. En sú
svívirða! Hversu fávísir sem áhorfendur hennar kynnu að verða, kæm-
ust þeir ekki hjá því að sjá hvað fram hefði farið. Ósjálfrátt strauk
hún með tveimur fingrum yfir bólgnar varirnar og fann til.
Hún mætti augum Desgrez í speglinum. Hann brosti lítið eitt.
— Ó, já. Það sést — en það skiptir engu máli. Þessir virðulegu herra-
menn sem þér komið til með að hitta, verða þá fyrir þeim mun meiri
áhrifum.... og hver veit, nema þeir verði öfundsjúkir.
Án þess að svara, lagaði hún hár sitt og bætti á roðann í kinnunum.
Lögreglumaðurinn hafði hert að sér beltið og var að taka upp hattinn.
Hann var glæsilegur útlits, þótt fötin drægju ef til vill nokkuð úr því.
— Þér fetið yður upp eftir þjóðfélagsstiganum, Monsieur Desgrez,
sagði Angelique og reyndi að vera jafn kærulaus og hann. — Hér eruð
þér girtur sverði og íbúðin yðar angar af auðæfum miðstéttarmannsins.
öll réttindi áskilin — Opera Mundi, Paris. Framháld i nœsta blaði.