Vikan - 04.12.1969, Side 18

Prestamiðstöðvar
— Varðstu snemma ákveðinn í
því að verða prestur?
—■ Ekki mjög snemma. Eg ætl-
aði í læknisfræði, en veiktist,
áður en til þess kom, og átti um
skeið við það að stríða. Þetta
varð einhvernveginn til þess, að
mér fannst ekki jafn mikið til
um læknana og þeirra getu; nú
virtist mér sem annað skipti
meira máli.
— Er ekki stór munur á því
að þjóna hér og fyrir norðan?
— Jú, munurinn er mikill.
Hérna þekkir maður fólkið
miklu minna, og miklu erfiðara
að kynnast því.
— Myndirðu þá segja að dreif-
býlið væri betur sett hvað prests-
þjónustu snertir en höfuðborgin?
— Það er ég ekki viss um. í
sveitunum er sú hættan mest, að
prestarnir þar staðni. Við getum
til dæmis hugsað okkur að í eitt-
hvert kallið úti á landi ráðist
prestur ef til vill ekki ýkja snjall.
Eftir nokkur ár er söfnuðurinn
búinn að læra utan að allt, sem
hann hefur fram að færa, og
kemur ekki í kirkju nema þá af
tryggð við sálusorgarann. Og
sjálfur þykist hann orðinn of
gamall til að færa sig um set.
— Hvað vildirðu gera þessu
til úrbóta?
—- Það væri ekki vanþörf á
ráðstöfunum til að nýta presta-
stéttina betur en nú er gert.
Þessu til áherzlu get ég bent á
jafn einfalda staðreynd og þá, að
í prestakallinu mínu fyrir norð-
an bjuggu aðeins tvö hundruð og
fjörutíu manns, en til dæmis í
einu háhýsanna hér á holtinu búa
tvö hundruð og sjötíu! Ég held
Að viðtali loknu bauð séra Sig-
urður blaðamanni og ljósmyndara
Vikunnar upp á kaffi í eldhúsi safn-
aðarheimilisins. Hér er hann ásamt
Kristjáni Einarssyni, byggingameistara
hússins.
Séra Sigurður sýnir blaðamanni Vik-
unnar einn kertastjakanna, sem prýða
altarið í safnaðarheimiiinu. -w-
HIRKJAN HANHELGAST
EKKI AF AD NÁLGAST FDLKID
sem gerist. En ekki er séra Sig-
urður á því.
— Þvert á móti, segir hann.
— Þessu myndi ég svara á þann
hátt, að samskipti mín við fólk
hafi sannað mér, að íslendingar
séu mjög trúaðir. Hinsvegar
verðum við að viðurkenna, að
þeir eru ekki kirkjuræknir. En
það tvennt held ég þurfi ekki að
fara saman, trúrækni og kirkju-
sókn. Og ég held, að þarna eigi
kannski kirkjan sjálf hlut að
máli. Ég held, að af hennar hálfu
hafi of mikil áherzla verið lögð
á að ræða hluti, sem fólk getur
ekki sett í samband við það líf,
sem það lifir, og þar af leiðir, að
það skilur ekki sambandið milli
þess boðskapar, sem í kirkjunum
er fluttur, og þess sem fram fer
gróft, en þetta er það sem þeir
eru að fást við, þegar málið er
krufið til mergjar. Með þessu á
ég við, að þjóðfélagið allt er reist
á kristnum grunni. En boðun
kirkjunnar, það sem hún segir
við fólkið, veldur því eða hefur
valdið því, að það gerir sér þessa
alls ekki grein. Til dæmis: ég
varð ekki lítið hissa á því þegar
ég var í skóla, hve mikið ég
heyrði rætt um andstöðu kirkj-
unnar gegn vísindum. Hvernig
kirkjan hefði legið á vísindunum,
verið hemill á starf þeirra. Af
þessari röksemdafærslu hefði
mátt ætla, að vísindin væru í
blóma utan áhrifasvæðis krist-
innar kirkju. En nú vitum
við að svo er yfirleitt ekki.
Og ég hef komizt að raun
að ekki væri úr vegi að koma
upp úti á landi prestamiðstöðv-
um, þar sem prestarnir byggju
nokkrir saman og skipulegðu
þjónustu sína við eitthvert ákveð-
ið umdæmi. Á þann hátt yrði
í kringum það. Ég tek sem dæmí:
Oft heyrir maður, að það sé
heimskulegt að vera að reisa
margar og miklar kirkjur, nær
væri að reisa sjúkrahús. Þetta
er glöggt dæmi um ákveðinn
starfið lífrænna fyrir prestana
sjálfa, þeir hefðu aðstöðu til að
skiptast á skoðunum og hug-
myndum og yrðu þá auðvitað
betur færir um að verða sóknar-
börnum sínum að gagni. Líka
mætti á þennan hátt fækka
prestum í dreifbýlinu og láta þá
koma að gagni þar, sem þeirra
er meiri þörf. Um þetta flutti ég
tillögur 1957. Móttökur urðu
hlátur aðeins.
Trú og kirkjurækni
Ég vík nú talinu að efnis-
hyggju og heiðindómi íslendinga,
sem stundum er sagt að sé með
meira móti hjá þeim, eftir því
misskilning, þann að fólk gerir
sér ekki grein fyrir, hvaðan þetta
er komið. Ef við spyrjum á móti:
eru mörg sjúkrahús þar sem ekki
eru kirkjur? Þá rennur upp fyr-
ir okkur að svarið er nei. Þetta
er einn þeirra þátta, sem kirkj-
an hefur rétt þjóðlífinu, en fólk
er hætt að sjá tenginguna við.
Við minntumst á sjúkrahúsin,
heilbrigðismálin. Við getum
haldið lengra áfram, við gætum
til dæmis litið inn í dómssal, þá
myndum við komast að því, að
dómararnir eru að reyna að
dæma eftir Móselögum, ef ég
mætti orða það þannig; þeir eru
að reyna að verja hin tíu boðorð.
Þetta er kannski orðað nokkuð