Vikan - 04.12.1969, Side 19

í ...iÍ
mmmmm
krnttmMm

■szzzá,

að það sé þetta, sem sé umfram
allt eða flest séreinkenni kristn-
innar: þessi jákvæða afstaða,
hvatning til að framkvæma.
Kristur sagði oftast nær: þú
skalt. Hann vildi að menn tækju
afstöðu, ekki að þeir sætu með
hendur í skauti, væru hlutlausir.
— Þú vékst áðan að vísindun-
um í sambandi við kristnina. Eg
þykist skilja rétt, að þú takir ekki
undir það sjónarmið, sem oft
hefur heyrzt, að trú og vísindi
séu andstæður. En samt sem áð-
ur er erfitt að mæla því á móti,
að kristin kirkja hefur löngum
skipað sér í fylkingu íhaldssam-
ari afla.
— Já, það er rétt, kirkjan er
ákaflega oft íhaldssöm, og það
er í sjálfu sér kostur. Andstaða
kirkjunnar verður oft eldskírn
fyrir það, sem hún andmælir; þá
kemur í ljós hvort í því er ein-
hver kjarni eða ekki. En hitt
vildi ég benda á, að ég efast um
að til sé nokkur stofnun, sem í
sjálfu sér er jafn fljót að taka
við nýjungum og vinna úr þeim
og kirkjan. Við getum til dæmis
tekið byggingalistina. Kirkjan
hefur verið allra aðila fljótust til
að koma á framfæri og hagnýta
sér nýjungar í henni. Og grunur
minn er sá, að ef við endurskoð-
uðum söguna af alúð, þá mynd-
um við uppgötva að margir þess-
ara miklu manna, vísindamanna,
sem þekktir hafa verið sem fórn-
arlömb árása kirkjunnar, eru
menn sem hafa verið fóstr-
aðir upp af henni og kannski ver-
ið hreinlega starfsmenn hennar.
Þannig hefur það oftast verið.
Kirkjan hefur leitt þessa menn
til þess sem þeir urðu, þótt vegir
skildu.
Unga fólkið jákvætt
— Þú sagðist áðan álíta ís-
lendinga trúaða, þótt heyrzt hafi,
Framhald á bls. 81.
-dfr. Séra Sigurður og kona hans,
Kristin Gunnarsdóttir. Á mynd á
fremri opnunni eru þau hjón ásamt
börnum sínum, Önnu Mjöll og Birgi
Hlyn. Þessar myndir eru háðar teknar
á hcimili þeirra hjóna.
um, að þetta með andstöðu kirkj-
unnar við vísindin er ekki all-
kostar rétt, enda er sú raunin, að
menn eru farnir að horfa á þetta
allt öðrum augum en þegar verið
var að kenna mér um þessa hluti.
Kristur sagði: Þú skalt
— Nú er það svo séra Sigurð-
ur, að þegar boðskapur helztu
trúarbragða heims er borinn
saman, þá virðist svo sem meg-
inkjarni siðfræðikenninga þeirra
sé hinn sami, allsstaðar er lögð
áherzla á vinsemd, nærgætni í
náungans garð. Hver er að þínu
áliti ástæðan til þess, að þessi
siðfræði hefur komið betur fram
í verki hjá kristnum þjóðum en
á áhrifasvæðum annarra trúar-
bragða?
•— Mér dettur í hug sagan um
hinn miskunnsama Samverja,
þar sem Kristur lætur klerkinn,
með alla sína guðfræði, ganga
framhjá manninum sem ræningj-
arnir höfðu barið. Ég vil ein-
faldlega skilja þetta þannig, að
klerkurinn hafi verið haldinn
þeirri blindu, að hann gripi fram-
fyrir hendur Guðs, ef hann sinnti
manninum. Ég álít, að hann hafi
trúað því, að Guð væri að leggja
refsingu á manninn, og því bæri
honum, prestinum, að forðast að
grípa þar inn í.
— Sem sagt sami mórallinn og
hjá Múhameðingum, þegar þeir
láta reka á reiðanum undir kjör-
orðinu insalla.
— Já. En Kristur kemur þarna
með nýjan skilning. Hann segir
okkur, að við séum öll börn sama
föður, og að kærleiki hans til
okkar sé sá að veita okkur hjálp,
þegar illa stendur á. Því beri alls
ekki að líta á slys eða sjúkdóma
sem refsingar frá Guði. Ég held,
Efri myndin: Margir eiga erindi við
prestinn sinn og meðan á viðtalinu
stóð, varð séra Sigurður nokkrum
sinnum að bregða sér frá til að svara
í símann. — Á neðri myndinni ræðir
bann við Kristján Einarsson, bygg-
ingameistara, og blaðamann Vikunnar.