Vikan - 04.12.1969, Qupperneq 25

rannmn
orðinn leiður á því. Það var
ekkert skemmtilegt að leilca
sér svona aleinn.
Iiann fór og spurði hina
jólasveinana, hvort þeir
vildu leika sér við hann, en
þeir voru allir að lijálpa jóla-
sveinapabba að smiða leik-
föng fyrir jólin.
Hann spurði jólasveina-
stúlkurnar, hvort þær vildu
koma með sér á skauta, en
jólásveinastúlkurnar voru
allar að hjálpa jólasveina-
mömmu að baka kökur.
Litlu fuglarnir voru að
tína ber og köngla og vildu
ekki líta við honum og Snali,
Iiundurinn lians svaf á hlað-
inu og nennti ekki að vakna.
Litli jólasveinninn settist
niður og var í slæmu skapi.
Hann var lengi, lengi í slæmu
skapi, en svo datt honum í
hug, að það væri kannski
réttast að skreppa til mann-
heima, og athuga, livort það
væri rétt, að litlu börnin þar
lifðu ekki á piparkökum og
súkkulaði alla daga eins og
jólasveinamamma sagði.
Hann fór aftur inn í
geym,slu og þar tók hann
töfrasleðann hans pabha síns
og settist á hann. Hann var
svo óþægur, að hann skamm-
aðist sín ekkert og þó hafði
jólasveinapabbi margsinnis
sagl honum, að hann mætti
aidrei setjast á töfrasleðann
1‘yrr en hann væri orðinn
stór og gildur jólasveinn með
mikið og hvítt skegg. Og þá
mátti hann aðeins setjast á
töfrasleðann einu sinni á ári
og það var á aðfangadags-
kvöld, þegar hann færi með
allar gjafirnar til barnanna.
Hvi-i-iss heyrðisl í töfra-
sleðanum og hann þaut af
stað yfir fjöll og firnindi, vf-
ir hæðir og dali og áður en
varði lenti hann með milcl-
um skell á einni götunni í
Reykjavík. Hann lenti beint
á miðri götinni, því að litli
jólasveinninn kunni ekkert
að stjórna sleðanum.
Stóri strætisvagninn, sem
kom þjótandi eftir götunni
beygði snöggt til hliðar
og strætisvagnabílstjórinn
slöðvaði hílinn. Ilann stökk
út og hljóp beint að sleðan-
um og spurði litla jólasvein-
inn:
— Hvað á þetta eiginlega
að þýða? Hefurðu ekki gegn-
ið í Umfei’ðaskólann?
— Nei, sagði litli jóla-
sveinninn og hann var liálf-
liræddur við þennan stóra og
reiða mann.
— Þá ættirðu að hiðja
hana mömmu þina um að
kenna þér umferðareglurnar,
sagði strætisvagnstjórinn, —
og á götunni máttu alls ekki
vera. Reyndu að lcoma þér
upp á gangstéttina!
Og hann beið á götunni
þangað til, að litli jólasveinn-
inn var kominn upp á gang-
stéttina með sleðann sinn.
Þá fyrst fór liann inn i bílinn
og ók á hrott.
Litli jólasveinninn sat
þarna hnipinn og sár. I jóla-
sveinalandi talaði enginn
höstuglega til barnanna, en
það var víst eitthvað annað
í mannlieimum.
Hann sat þarna svo niður-
sokkinn i liugsanir sinar, að
hann tók ekkert eftir því, að
þrír stórir strálcar voru al-
veg að koma til hans. Þeir
voru með skólatöskur á hak-
inu. Þeir voru að koma úr
skólanum.
— Sko skrítna strákinn,
sagði sá elzti.
— Hann er með skotthúfu,
sagði sá í miðið.
— Hann er í stelpuúlpu,
sagði sá minnsti.
— Hí á stelpustrák, sögðu
þeir allir þrír í kór.
-— Ég er enginn stelpu-
strákur, sagði litli jólasveinn-
inn.
— Hvað ertu þá? spurði
sá minnsti.
— Ég er jólasveinn, svar-
aði litli jólasveinninn.
— Jólasýeinn, o svei!
sagði sá elzti. — Eins og all-
Framhald á bls. 91.
„Ætlaröu ekki að borða hafragrautinn þinn?“ spurði jólasveina-
mamma. „Nei,“ svaraði litli jólasveinninn. „Ég vil fá súkkulaði og
piparkökur."
VIKAN-JÓLARLAÐ 25