Vikan - 04.12.1969, Síða 26

/. ' ," vlmí//w.
'''//, ' "
'' ' " ' , */: ' ',
K '
Uu
■
:

■
Mmámrn

p
WWmW'

WmmB.
■,?/.?" //■ H'
■liilil
'mmmé,
9
1
9
I
IPllJll

♦ í „ / \
,, '' ''',/.
■
®í.i’Sí:áíii:í?:
’ '' ' •'' /'/•''"
tégmíá ■ li i

'mS&m.
fmmmm ■
iiill
■■■■llllBx-f'X'XZH

'

WMMM
v/ý. '„tímyífííÍK
f
: 1 /
iliii

Ví:";

■
wm
mm
iiii
í-í>// - ?
/"///' f' ""\

ég tvisvar sinnum opnað fyrir
ljósið í ganginum. En auðvitað
verð ég að fara að nota ljósin
meira, því mér hefur verið borað
hér niður í jörðina, og það er
ekki hægt að setja gamlar konur
svona langt niður. Ég verð að
klifra upp á borð í hvert skipti
sem mér dettur í hug að opna
eða loka glugga. Svo var svo
kalt hérna þegar ég kom heim í
haust, að ég neyddist til að fara
niður á skrifstofu og heimta
meiri hita. Jú, ég fékk hann, en
um leið og það er búið að opna
útihurðina og dyrnar hinum
megin, þá er bara orðið ískalt
inni hjá mér. Sennilega verð ég
að fara aftur og heimta meira.
Hann Kristján þarna í bæjar-
stjórninni.. • jó, hann Kristján
Tíma-maður... er nú frændi
minn, svo það hlýtur að verða í
lagi.“
Það væri of langt og torskilið
mál að fara að láta Sigríði segja
Sigríður leitar í fórum sínum að göml-
um myndum af sér og hestum sínum.
Hér sýnir hún hnakkinn sem var al-
einn og yfirgefinn á Stórasandi í þrjú
ár og fannst óskemmdur.
Við komum í hús um daginn,
og húsráðandinn ráðlagi okkur
eindregið að fara' og tala við
Hesta-Sigríði. Hún gæti ábyggi-
lega sagt okkur sitt af hverju.
Auðvitað vissum við hver
Hesta-Sigríður var. Gamla kon-
an sem hafði týnzt uppi á regin-
fjöllum fyrir nokkrum árum, og
allir töldu hana af þegar hún
svo fannst á rölti tíu dögum
seinna; búin að tapa hestinum, og
alls ekki á þeirri skoðun, að hún
hefði týnzt.
Svo fórum við að heimsækja
Jónu Sigríði Jónsdóttur, í kjall-
araíbúð í austurbænum. Hún er
sjötug og gengur í peysufötum.
Hún var reyndar á undirkjóln-
um þegar við komum, en eins
og hún sagði sjálf, þá „. . . er
það nú allt í lagi svona um há-
bjartan daginn . . .“
Hún talar mikið og hleypur
úr einu í annað
„Á ég ekki að byrja á því að
segja ykkur frá reisunni minni í
sumar?" segir hún. „ ... hvurn
andskotann ertu að gera, strák-
ur?“ hvæsir hún svo á ljósmynd-
arann er hann fer að mynda og
ljósglamparnir blossa. „Ég vil
bara ekki hafa að þú sért að
þessu veseni fyrr en ég er búin
að setja á mig skotthúfuna og
koma gleraugunum a nefið á
mér- Ég kæri þig ef þú hættir
ekki. Ég er alltaf með skotthúf-
una. Já, ég fer ekki einu sinni
út í fiskbúð án þess að hafa hana
á höfðinu."
Svo setur hún upp skotthúfuna
og sólgleraugun eftir að hafa
greitt sér og snurfusað sig til.
Hún er á eilífu rjátli um íbúð-
ina, og skammast út í bæjaryfir-
völdin vegna kuldans og kjall-
arans.
„Ég var nú í burtu í fjóra
mánuði í sumar, og svo þegar
ég kem heim, þá fæ ég bara
reikning upp á 500 krónur.
Jamm. Reikning fyrir ljós og
hita, og ég sem er aldrei heima.
Já, síðan ég kom hingað hef