Vikan - 04.12.1969, Qupperneq 42

Á því herrans ári, sem brátt er á
enda hafa miklar hraeringar og um-
byltingar átt sér stað í okkar pínu-
litla popp-heimi. Veldi gamalgró-
inna hljómsveita er nú liðið undir
lok. Liðin er sú tíð, þegar Hljómar
og Flowers þóttu einu hljómsveit-
irnar, sem blöktu. Síðustu geir-
fuglarnir voru þeir sveinar í Dúmbó-
sextett, en sú ágaeta hljómsveit af
Skaganum sálaðist fyrir skömmu
enda orðin máttdregin eftir átta
ára strit.
Nú, þegar fáir dagar lifa til móta
ársins 1970, standa leikar þannig,
að aldrei hafa jafn margar góðar
hljómsveitir verið á kreiki í þessu
landi. Aldrei hafa íslenzkir ungl-
ingar átt úr slíku úrvali hljómsveita
að moða. Bein afleiðing þessa er sú
afstöðu- og hugarfarsbreyting hjá
unnendum popp-tónlistarinnar, að
nú er maturinn greindur frá moðinu.
Sú gleðilega þróun hefur og orð-
ið, að nýtt líf hefur færzt í hljóm-
plötuútgáfu hér á landi. Poppinu
hefur vaxið svo ásmegin í þessu
landi, að ráðsettir menn eru hættir
að tala um bítlagarg og gaul síð-
hærðra vælukjóa. Almennt talað eru
menn farnir að gefa poppinu gaum,
og nú segir enginn ábyrgur maður,
að í popp-hljómsveitum séu bara
gutlarar, sem kunni bara þrjá
hljóma á gítar, ef þeir þá kunna
svo mikið fyrir sér. Já, mikil undur
JÚDAS: Finnbogi, Vignir, Hrólfur og Magnús
TILVERA:
Axel,
Rúnar,
Egilbert
og Jóhann
eru þetta og stórmerki. En hvað
veldur?
Nú er svo komið, að poppinu má
skipta í tvo meginflokka: Annars
vegar er það, sem á ensku máli er
kallað „commercial pop'' eða skv.
orðanna hljóðan „verzlunarpop".
Hér er átt við einfaldar dægurflug-
ur, sem gleymast jafnfljótt og þær
voru að lærast. Með öðrum orðum:
ákaflega grunnristandi tónlist. Sum-
ir tala um „kúlutyggjómúsik" í
þessu sambandi af ástæðum, sem
ekki verða þó hér gerðar að um-
talsefni.
Hins vegar er svo það, sem á
ensku máli er kallað „progressive
pop". Þennan afleggjara af popp-
inu gætum við jafnvel kallað „þró-
unarmúsik", þótt það láti ósköp
hjákátlega í eyrum. Þessi músik er
umfram allt skapandi músik og í
mörgum tilvikum spegla textarnir
afstöðu æskunnar til þjóðfélagslegra
vandamála. Þannig er poppið orðið
miðill fyrir hugsanir og skoðanir
ungs fólks. Músikin sjálf er flókn-
ari, og til þess að njóta hennar þarf
að hlusta. Menn hlusta betur nú en
nokkru sinni fyrr.
Flestar hljómsveita okkar aðhyll-
ast siðarnefnda flokkinn. Eyru ís-
lenzkra popp-unnenda eru líka sem
óðast að opnast fyrir „progressive"
músikinni. Það sýnir m.a. mikil sala
í hljómplötum erlendra hljómsveita,
sem flytja músik af þessu tagi, svo
sem Blind Faith og Jethro Tull, að
ekki sé minnst á Bítlana, en þeir
eru með „progressive" músik (
bland.
Oðmenn hafa vakið verðskuld-
aða athygli. Þeir hafa að ýmsu
leyti tekið sér til fyrirmyndar hina
sálugu Cream og Blind Faith. Einn-
ig hafa þeir reynzt skapandi hljóm-
listarmenn sjálfir. Jóhann Jóhanns-
son hefur svo sannarlega sýnt fram
á, að honum er ekki alls varnað.
Það sýna tónsmíðar hans á væntan-
legri hljómplötu Óðmanna. Annað
af tveimur lögum á plötunni heitir
„Spilltur heimur". Heitið gefur hug-
boð um efnið, en músikin er kraft-
mikil, eins og til að leggja áherzlu á
það, sem verið er að segja.
Roof Tops hafa auðheyrilega mik-
ið dálæti á bandarísku hljómsveit-
inni „Blood, Sweat and Tears".
Hagur Roof Tops hefur heldur bet-
ur vænkazt eftir að þeir sendu frá
sér hljómplötu sína s.l. sumar. Er
nú svo komið, að hljómsveitin er í
hópi hinna eftirsóttustu meðal eig-
enda dansstaða, þv( að alltaf er
fullt hús, þar sem Roof Tops koma
fram. Hjá Roof Tops er enginn einn
liðsmaður, sem skarar fram úr. Það
er heildin, sem skiptir máli, og
heildin hjá Roof Tops er óvenju
vel samstillt. Þá hefur það sitt að
segja, að þeir félagarnir eru mjög
sprækir og líflegir, þegar þeir
koma fram.
Trúbrot leggja ríka áherzlu á
frumlegar útsetningar og taka gjarna
til meðferðar vandmeðfarin lög,
sem flest flokkast undir þessa
„progressive" músik. Ekki hefur þó
kveðið jafn mikið að hljómsveit-
EFTIR EYRANO
ANDRÉS indriðason
AD
GREINA
MATINN
FRÁ
MODINU
FINNUR T. STEFÁNSS.
hinn snjalli gítarleikari OSmanna