Vikan - 04.12.1969, Síða 45

Hún varð að opna iokið, — vita
hvað væri í kistunni . . .
— Batsheba, sagði hann hiklaust,
— viltu láta mig hafa tuttugu pund.
Hann leit ekki á hana, og sá því
ekki svipinn í augum hennar.
— Til hvers ætlarðu að nota þessa
peninga?
Þessar eilífu spurningar! Hann
hafði andstyggð á þessari ráðs-
mennsku hennar. Hann beit á vör-
ina.
— Það er hanaslagur á morgun.
Ef ég verð heppinn, þá græði ég
margfaldlega þessa upphæð.
— Það er ekki peninganna vegna
að ég spyr, sagði Batsheba, — það
er aðeins, aðeins að mér finnst að
þú ættir ekki að fara . . . að ég
— Jæja, þá fæ ég peningana?
— Mér finnst að þú ættir ekki
að fara, sagði hún og gekk til hans.
— Ó, Frank, hvers vegna þarftu
alltaf að vera á flakki? Það er ekki
svo langt síðan að þú sagðir við
mig að ég væri þér meira virði en
nokkuð annað í veröldinni, og nú
er eins og þú þolir ekki við hér
heima, einn einasta dag. Frank, ég
er þó konan þín
— En það uppistand út af þess-
um smápeningum, urraði hann.
Hann vildi ekki hlusta á biðjandi
rödd hennar. Andstæðurnar börðust
í sál hans, hann vissi ekki hvernig
hann átti að snúa sig út úr þessu.
— Ég hef leyfi til að segja sitt
af hverju, ég á peningana, sagði
hún.
— Já, þú lætur mig ekki ganga
að því gruflandi. Láttu mig hafa
þessa peninga, Batsheba, — annars
mun þig iðra
— Það geri ég nú þegar, svaraði
hún hægt. Hún stóð við spegilinn
oq sneri í hann baki. Hann heyrði
gráthreiminn í rödd hennar.
— Hvað er það sem hryggir þig,
hverju ertu svo leið á? Hann vildi
ekki láta tár hennar hafa áhrif á
sig.
— Ég er leið á ástinni, sem er
horfin.
— Ástin hverfur fljótt í hjóna-
bandi, svaraði hann hæðnislega.
Batsheba sneri sér við. — Þetta
máttu ekki segja, sagði hún, og nú
var röddin biðjandi. — Þegar við
giftumst elskaði ég þig heitar en
nokkuð annað í þessum heimi. Ég
hefði viljað fórna lífi mínu fyrir
þig. En nú . . . nú gerir þú ekki
annað en að flakka um og vera
fínn með þig á minn kostnað.
— Ef þú syrgir hjónaband okkar,
þá geri ég það líka, svaraði hann
hörkulega.
— Ég syrgi ekki hjónaband okk-
ar, heldur syrgi ég það að þú skul-
ir ekki elska mig lengur, hvíslaði
Batsheba. Hún lagði pyngju i lófa
hans. Það var líklega bezt að láta
að vilja hans, vinna hann aftur með
því að vera gjafmild. Hún ætlaði
að þrýsta sér upp að honum, en
hann færðist undan.
— Vertu svolítið róleg, sagði
hann, svo lágt að það heyrðist
varla.
Batsheba stillti sig. Það hafði hún
gert svo oft áður. En allt í einu
fannst henni að hún yrði að vita
vissu sína.
— Frank, hvaða stúlka var það,
sem þú varst að tala við áðan úti
á hlaðinu?
Frank þagði lengi, svo sagði
hann. — Það var engin stúlka.
Honum fannst hann sjá Fanny
fyrir sér, einmana og uppgefna,
berjast áfram eftir veginum til Cast-
erbridge, og hugur hans var hjá
henni. Svo endurtók hann, eins og
með sjálfum sér:
— Það var engin stúlka
Fanny staulaðist áfram, skref fyr-
ir skref. Þióðvequrinn lá nú að baki
hennar. Hún var komin til Caster-
bridge. Bröttu þrepin fyrir framan
hana voru hál on slitin. Hún greip
um girðinguna. sem var umhverfis
húsið, til að hún dytti ekki um koll.
Frank! hugsaði hún. Frank, ó,
Frank Hann hafði 1ofað að
hjáloa henni. Hann ætlaði að koma
á morgun, en það var svo hræði-
leqa lanqt til morouns. Oo nú fann
hún sársaukann eins oq hnífsstunou.
Hafði hún krafta til að ná til fá-
tækrahælisins? Gat hún komizt
þangað áður en sársaukinn bæri
Hann beið hennar
við kornskemmuna.
hana ofurliði? Hvað myndi ske, ef
hún dytti á götuna? Enginn
myndi spyrja eftir henni þarna,
og það var ekkert skrítið! Ó, Frank,
— Frank ...
Nú var hún næstum komin að
torginu. Þarna voru kornskemmurn-
ar, þar sem Frank ætlaði að hitta
hana á morgun. Hún gat ekki farið
villt þarna, eins og forðum, þegar
hún fór inn í ranga kirkju. Daginn,
sem átti að verða brúðkaupsdagur-
inn hennar. Dauft og svolítið biturt
bros glampaði snöggvast í augum
hennar. En svo komu kvalirnar og
hún stundi upphátt.
Hún þurfti að komast yfir torgið
— niður hliðargötuna, að hliðinu.
. . . Hún barði á dyrnar með mátt-
lausum hnúunum.
Hún heyrði dauft bergmál að
innan, fótatak og svo var lúgan i
hurðinni opnuð. Hún starði í Ijós-
ið, en kom ekki upp nokkru orði.
Dyrnar voru opnaðar og hún sá
mann og konu, sem horfðu á hana,
augu þeirra voru köld og hörð eins
og steinn. En hún varð að komast
inn til þeirra. Hún gat hvergi leitað
hælis. Svo gekk hún í átt til þeirra,
og þau gripu hana og drógu hana
inn ....
Nóttin leið. Batsheba gat ekki
sofið. Hún bylti sér og sneri í rúm-
inu, og reyndi að færa sig nær
Framhald á bls. 94