Vikan - 04.12.1969, Qupperneq 65

ég gæti vel opnað búð sjálfur.
Það eina, sem ég hef ekki freist-
azt til að kaupa, er pinata, en
nokkrum dögum síðar kem ég á
posada og fæ þá að sjá, hvernig
krukkurnar eru notaðar.
Við vorum saman, þrír Danir
og ein Ameríkustúlka, sem höfð-
um komið okkur saman um að
halda jólin saman í smábænum
Tlaxcala, þriggja tíma akstur frá
Mexico City, einum elzta spánsk-
mexikanska bænum í landinu.
Árdegis á aðfangadag hittumst
við, hlaðin bögglum og körfum,
á stöðinni fyrir bíla til Puebla. í
Tlaxcala var svolítið gistihús, þar
sem við gátum fengið að vera,
en jólamatinn urðum við að hafa
með okkur sjálf. Við höfðum
fengið ungan og feitan kalkúna
steiktan í kaffihúsinu okkar, og
sótt hann um morguninn, brún-
an og ilmandi, beint af teininum.
Indverska matseljan vina minna
hafði beitt öllu sínu hugviti og
búið til skorpusteik, posteikur
og jólaköku. Ameríska stúlkan
kom með fangið fullt af kris-
þyrni og mistilteini, til að bæta
upp jólatréð, og með jólasvein,
sem var nærri því eins langur og
hún sjálf: I þau tíu ár, sem hún
hafði haldið jólin víðsvegar í
Mexico, hafði hún alltaf haft
þennan jólasvein með sér; öll
ferðalögin höfðu slitið honum út,
svo að sagið sáldraðist úr löpp-
unum á honum, og þess vegna
lengdist hann með hverju árinu.
Til allrar hamingju vorum við
komin svo snemma á bílstöðina,
að við gátum tryggt okkur sæti
og komið farangrinum fyrir áð-
ur en aðstreymið kom. Vegna jól-
anna var baráttan um sætin enn
harðari en annars. Þarna komu
Mexicokonur og börn með heil
fjöll af farangri. Indíánar á leið
heim til sín af jólamarkaðinum
með allt sitt hafurtask — saman-
vafðar mottur og körfur með lif-
andi hænsnum og smágrísum —
einn hafði meira að segja stóran,
grænan páfagauk í fanginu,
sikjaftandi á reiprennandi
spænsku.
Með einhverjum undursam-
legum hætti tókst að útvega öll-
um pláss. Eins og úttroðin Nóa-
örk valt svo stór og þungur al-
menningsbíllinn af stað og út úr
borginni. Hver einasti fersenti-
metri í bílnum var notaður. Ég
sat vel varinn. Ég hafði heitan
kalkúninn og tvær Chianti-
flöskur í fanginu, digra Indíána-
kerlingu á hnjánum og körfu
með gaggandi hænsnum milli
fótanna. Hver sat á jólakökunni
og skorpusteikinni, var ekki hægt
að sjá, en það mundi koma í
ljós á leiðarenda.
Leiðin milli Mexico City og
Puebla er sú fjölfarnasta í Mexi-
co og jafnframt ein sú fegursta.
Hún liggur um dásamlegt fjall-
lendi í beygjum og brekkum upp
i 10.000 feta hæð. Vegurinn upp
fjöllin er mjór og liggur þannig,
að vagnar, sem eru á leiðinni til
Puebla aka á fremri brúninni út
að hengifluginu. Á hverju augna-
bliki komu stórir almennings-
vagnar eða vöruvagnar drun-
andi á móti okkur í kröppu
beygjunum, svo að við urðum að
víkja út á fremstu brún, en
kaffibrúni bílstjórinn okkar lét
það ekki á sig fá. Með sígarett-
una dinglandi í munninum stýrði
hann öruggt „Örkinni hans Nóa“
á fleygiferð í beygjum, og kven-
fólkið æpti í hvert sinn sem við
mættum bíl.
Við Telapan — hæsta blettinn
á leiðinni — námum við staðar
til þess að hella köldu vatni á
sjóðandi kælinn. Fyrir neðan
fætur okkar breiddi öldótt há-
sléttan úr sér með grænum döl-
um og ásum, og í tæru desem-
berloftinu sáum við hin frægu
fjögur eldfjöll, Popocatepetl, Ix-
accuhuatl, Malince og Orizaba
lyfta skínandi hvítum skallanum
upp í bláan himininn.
Undir eins og sjóðheitur kæl-
irinn hafði svalað þorstanum,
var haldið undan brekkunni á
fleygiferð — 3000 fet niður á 20
mínútum — svo renndum við inn
í lítinn bæ, St. Martin Texme-
lucca, og þar var fyrsta áfang-
anum lokið.
Meðan „Örkin hans Nóa“ rann
áfram til Puebla, þinguðum við
yfir bolla af svörtu Mexicokaffi
við gestgjafann í lítilli krá, um
að útvega okkur vagn, sem gæti
flutt okkur til Tlaxcala, sem er
um 30 km fyrir austan þjóðveg-
inn. Við vorum heppin. Hálftíma
síðar staðnæmdist eini bíllinn í
bænum — gamall Ford — við
dyrnar. Þegar við höfðum kom-
ið okkur og farangrinum fyrir í
honum og ætluðum að fara að
leggja upp, kom Mexicani að
bílnum. Af fatnaði hans og fram-
ferði mátti sjá, að þetta var mað-
ur af „gente razon“ — menntað-
ur maður. Hann kom til að spyrja
hvort langt mundi verða þangað
til bíllinn kæmi aftur. Hann ætl-
aði líka til Tlaxcala, en við höfð-
um orðið fyrri til að ná í bílinn.
Við buðum honum að verða sam-
ferða, og þáði hann það og þakk-
aði mjög vel fyrir.
Manuel Cabrera hét samferða-
maðurinn, og það kom á daginn,
að hann var virtur og vel efnað-
ur kaupmaður í Tlaxcala. Hann
fullvissaði okkur um að hann
væri hrærður og stoltur yfir
því, að við, framandi fólkið,
skyldum hafa kosið, að halda jól-
in í Tlaxcala.
Áður en þangað kom, vorum
við orðnin svo góðir vinir Man-
uels Cabrera, að hann bauð okk-
ur á posada, sem átti að halda
heima hjá honum um kvöldið,
svo að við gætum séð, hvernig
Mexikanar tækju á móti jólun-
um.
Gistihúsið stóð við torgið —
plaza — og græn, skuggasæl tré
SQ-hlJömplötur*
Jólin hennar ómmu
Jólaplata okkar i ár er ólík öllum öðrum jólaplötum, því
hún er í formi leikrits. Börnin koma í heimsókn til ömmu
um jólin og þar skeður margt skemmtilegt. Amma segir
þeim frá jólunum eins og þau voru þegar hún var ung
og börnin syngja fyrir ömmu jólasálma, barnasálma og
jólalög. Og þá má ekki gleyma heimsókn jólasveinsins.
Þetta er sérlega hugþekk plata og þroskandi fyrir börn.
Fyrri jólaplötur SG-hljómplatna njóta enn sömu vinsælda.
Þar er fyrst og fremst hin frábæra plata ÓMARS RAGN-
ARSSONAR, þar sem hann bregður sér í hlutverk GÁTTA-
ÞEFS. Aðrar skemmtilegar barnaplötur, sem hentugar eru
til jólagjafa er hin skemmtilega plata BESSA BJARNA-
SONAR þar sem hann syngur hinar sígildu vísur STEFÁNS
JÓNSSONAR og svo að sjálfsögðu barnaleikritið DÝRIN
í HÁLSASKÓGI.
SG - hilíómplötur
__________________
VIICAN-JÓLABLAÐ 65