Vikan - 04.12.1969, Qupperneq 71

„Nei,“ sagði Vöggur, „en
■veiztu hver ég er?“
Karlinn tók ofan loðliúf-
una, hneigði sig og sagði:
„Hefi þann heiður að tala
við hann litla Vögg, hina
hugumstóru lietju lieiðarinn-
ar, er fyrir skemmstu fékk
fyrstu íbrækurnar sínar;
kappann, sem loðinkjammi
eins og ég getur ekki skotið
skelk í bringu! Þú ert Vögg-
ur og ég er — Jólaskröggur!
Ætli þú hafir heyrt mín get-
ið, háttvirti herra?“
„Nei, ert þú Jólaskröggur!
Þá ertu allra bezti karl.
Amma hefir svo oft talað um
þig.“
„Þökk fyrir lofsyrðin; en
það leikur nú á ýmsu, eins
og gengur, eftir því við hvern
ég á. Vöggur, viltu koma út
að aka?“
„Ja, það segi ég satt; en
ég má það vist elcki. því
hvernig færi ef amma kæmi
lieim á meðan og ég væri all-
ur á hak og burt?“
„Ég skal lofa því að vera
kominn heim með þig, áður
en amma þin kemur. Karl
stendur við orð sín og kerl-
ing við kepp sinn. Og komdu
nú!“
Vöggur lét ekki segja sér
þetta tvisvar. Hann hentist
út. En það var kalt úti og
liann fáklæddur. Vaðmáls-
treyjan var orðin svo snjáð
og slitin; og nú höfðu kloss-
arnir enn nagað gat á hæl-
ana á honum. En Jólaskrögg-
ur læsti kofanum, lyfti
Vögg upp í sleðann, sveipti
hann i loðfcldinn sem lá á
sleðanum, blés framan í
hann reykjarstrók, svo liann
hnerraði, og — livits! — það
söng i keyrinu og þeir af
stað!
Smáfákarnir þutu yfir
fannii'nar í fljúgandi ferð,
og það kvað við í silfurbjöll-
unum um endilanga heiðina
eins og öllum ldukkum
himna væri hringt.
„Má ég aka,“ spurði Vögg-
ur.
„Nei, þú ert of lítill til þess
enn, hnokkinn minn,“ sagði
Skröggur.
„Ojæja,“ sagði Vöggur.
Heiðin lá nú að haki þeim
og þeir voru komnir i skóg-
inn, sem Geirþrúði gömlu
hafði orðið svo tiðrætt um;
inn í myrkviðinn, þar sem
trén vorU svo liá, að stjörn-
ur himinsins virtust hanga
í greinum þeirra. Milli trjá-
slofnanna giillti í Ijós frá
stöku sveitbæjum og Skrögg-
ur áði brátt við eina hjáleig-
una.
Milli steina í bæjarveggn-
um glitti í tvö augu, sem ein-
blindu á Skrögg. Sást þar í
snálcshöfuð, er liringaði sig
likt og í kveðjuskyni. En
Skröggur yppti loðhúfu sinni
og spurði:
„Snákur minn, snákur
minn, Snariver!
Hvernig er húið á bænum
hér?“
Snákurinn svarar:
„Iðni hér býr, — sú er
bótin mest —
við þrjár kýr, kvígu og
einn hest.“
„Engin ósköp eru nú það,“
sagði Skröggur, „en eitthvað
verður alltaf til bjargar, þar
sem maður og kona leggjast
á eitt. Þessi byrjuðu nú með
tvær hendur tómar og urðu
auk þess að sjá fyrir foreldr-
um sinum. En — hvernig
ferst þeim nú við kýrnar og
hestinn?“
Snákurinn svaraði:
„Slinn er júfrin og jatan
full,
en Jarpur í holdum og
hreina gull!“
„Seg mér enn, Snákur
Snariver, hvernig lizt þér á
börnin á bænum?“
Snákurinn svarar:
„Glóhærða stúlku og
glaðlegan pilt?
Stúlkunnar lyndi er
ljúft og milt,
en lyndi piltsins dálítið
tryllt.“
„Þá er bezt að þau fái jóla-
gjafir,“ sagði Jólaskröggur.
„Góða nótt, Snákur Snariver,
og góðan jólablund.“
Góða nótt, Hvatur,
Ólatur!
Góða nótt, Léttfeti og
Njettfeti.
Góða nótt, Vöggur og
Skröggur!“
sagði snákurinn og dró höf-
uðið inn i veggjarholuna.
Bak við ökustólinn var
kista. Henni lauk nú Skrögg-
ur upp og tók hitt og þetta
úr henni, stafrófskver og
vasahníf handa stráknum,
BARBRA STREISAND
FÉKK VERÐLAUN
FYRIR LEIK SINN f KVIKMYNDINNI
BARBRA STREISAND — OMAR SHARIF
í COLUMBÍA, FUNNY GIRL.
NÝIR STÓRGLÆSILEGIR
„FUNNY" VARALITIR:
8. FUNNY GIRL.
9. FUNNY YOU,
10. FUNNY LIPS,
11. FUNNY KISS,
12. FUNNY SMILE
13. FUNNY FLIRT,
14. FUNNY MOON.
NÝTUR EKKI SÍÐUR VNSÆLDA FYRIR SNYRTIVÖRURNAR, SEM
DRAGA NAFN SITT AF KVIKMYNDINNI
1. EYE SHADOW STICK - SILVER BLUE - NR. 5.
2. EYE SHADOW STICK - BEIGE - NR. 14.
3. EYE SHADOW STICK - CARRARA - NR. 11.
4. AUGNABRÚNABLÝANTUR - BLACK - NR. 1 OG LOKS
EYE LINER - BLUE - NR. 5 OG BRUSH ON MASCARA -
BLUE - NR. 5.
5. KINNALITUR (POWDER BLUSH) - INDIAN ROSE - NR. 3. OG
DREAM MAKE - SOFT SABLE - NR. 14.
6. VARALITUR - FUNNY GIRL - NR. 8.
7. VARALITABLÝANTUR - DARK - NR. 83.
ÞÖKK FYRIR VIÐSKIPTIN
PIERRE ROBERT - JANE HELLEN
ÍSLENZK-
cs&merióka ?
Pósthólf 129 - Reykjavík - Sími 22080
ERUM FLUTTIR AÐ SUÐURLANDSBRAUT 10
VIKAN-JÓLABLAÐ 71