Vikan - 04.12.1969, Page 76

„„>■ c.
NVJUNG!
Mamma Mini
sokkabuxur
Þegar maður er
svolítið sverari
hér og þar
Ein stærð
hæfir öllum
111H&

BÚÐIRNAR
Leiðréttlng
Nokkrar prentvillur liafa slæðzt inn í matarupp-
skriftirnar. Við leiðréttum hér með tvær þeirra, sem
eru efnislegs eðlis:
í réttinum „Steikt epli“ er sagt: . . . möndlur eða
eplum, á að vera möndlur með eplum. I „Fylltar
paprikur“ á að vera 3 msk. í staðinn fyrir 3 tsk.
----------------------—
76 VIKAN-JÓLABLAÐ
hann, „hugsaðu ekki ein-
göngu um hermennina og
herskipin, heldur líka um al-
þýðuna og hennar súra
sveita. Bið þú guð að blessa
liana, og er þú verður kon-
ungur, þá láttu það verða
helzta áhugamál þitt að bera
hag hennar fyrir brjósti þér
og bæta kjör hennar. Þá mun
hinn mikli dómari geta sagt
við þig á efsta degi: — „Það
sem þú hefir gert þeim, sem
minnstur var bræðra minna,
það hefir þú og mér gert.“
Að svo mæltu kvaddi
Skröggur og fór. En nú fóru
farskjótarnir að frísa og
hneggja. Skröggur tók nú
aftur við taumunum og sett-
ist hjá Vögg, og svo þutu
þeir af stað eftir dimmum
skógi.
„Hvert er ferðinni nú heit-
ið?“ spurði Vöggur.
„Til fjallasjólans," svaraði
Skröggur.
Vöggur litli var nú orðinn
hálf-stúrinn á svipinn.
Stundarkorn sat hann þegj-
andi, en spurði síðan: „Er
nú kistan tóm?“
„Því sem næst,“ sagði
Skröggur og brá pípunni í
munn sér.
„Allir hafa nú fengið jóla-
gjafir, nema ég,“ sagði Vögg-
ur.
„Og ekki hefi ég gleymt
þér; jólagjöfin þin liggur á
kistubofninum.“
„Lof mér að sjá hana, þá
ertu vænn.“
„Þú getur nú heðið, þang-
að til við komum heim til
ömmu gömlu.“
„Nei, góði Skröggur minn,
lof mér að sjá hana strax,“
svaraði Vöggur með tölu-
verðri ákefð.
„Nú, hana þá!“ sagði
Skröggur um leið og hann
sneri sér í sæti sínu, lauk upp
kistunni og tók upp úr henni
þykka ullarsokka.
„Er þetta allt og sumt?“
mælti Skröggur í hálfum
hljóðum.
„Ætli þeir komi sér ekki
nógu vel,“ sagði Skröggur;
„ertu ekki með göt á hælun-
um ?“
„Amma gamla hefði nú
getað stoppað í þau. En úr
því þú gafst kóngssyninum
og hinum svo margt fallegt,
gaztu víst gefið mér eitthvað
álíka.“
Skröggur svaraði ekki
einu orði, enda var hann nú
orðinn alvarlegur á svip og
reykti miklu ákafar en áður.
Og þannig óku þeir nú
þegjandi langa stund. Vögg-
ur var orðinn súr á svipinn.
Hann öfundaðist við kon-
ungssoninn fyrir öll fallegu
gullin hajns og mátti ekki
hugsa til ullarsokkanna sinna
án þess að illskast. Skröggur
þagði líka, og blés óhemju
reykjarstrókum út um bæði
munnvikin.
Það þaut í greniskóginum
og niðaði í skógarlækjunum.
Þegar þeir komu út i skógar-
jaðarinn, kom snæljós og
lýsti þeim. En það var nú
bara upp á mont, því að það
var vel ratljóst eftir fönninni
í tunglsljósinu.
Loks bar þá að þvergnýpt-
um bjargvegg. Þar fóru þeir
úr sleðanum. Skröggur gaf
farskjótunum sina hafra-
kökuna hverjum og klappaði
þvi næst á klettaþilið, en það
laukst þegar upp. Hann tók
nú Vögg litla við hönd sér
og hélt inn í fjallaranninn;
en ekki höfðu þeir farið
langt, áður en Vögg tók að
skjóta skelk i bringu.
Þar var líka önmrlegt um
að litast. Ekki hefði séð þver-
handar skil, ef Akki hefði
glitt í glirnurnar á höggorm-
um og eitureðlum, sem ein-
blíndu á þá og undu sig og
skriðu um þvalar klettasill-
urnar um leið og þeir fóru
hjá. „Ég vil komast lieim til
hennar ömmu,“ æpti Vögg-
ur lilli loks upp vfir sig.
„Sænskur sveinn!“ sagði
Skröggur.
Og þá þagnaði Vöggur.
„En hvernig lízt þér ann-
ars á eðluna þá arna?“ spurði
Skröggur, eftir að þeir höfðu
gengið nokkurn spöl og kom-
ið auga á grænt kvikindi, er
sat þar á steini og einblindi
augunum á Vögg litla.
„Hún er hræðileg,“ sagði
Vöggur.
„Henni hefir þú nú samt
komið hingað,“ sagði
Skröggur. „Sérðu hvað hún
er örg og útblásin? Þetta er
öfundin og óánægjan.“