Vikan - 07.12.1972, Qupperneq 25

verið hafði „efnilegastur”
brezkra stjórnmálamanna
nokkra áratugi, _ og var nú for-
sætisráðherra Bretlands, varð
að segja af sér og draga sig úr
stjórnmálum.
Og meðan svo stórsögulegir
atburðir gerðust við Súez og i
Whitehall sátu islenzkir og
brezkir i Paris, og hinn 13.
nóvember þótti sýnt að
löndunarbanninu, sem verið
hafði i gildi i fjögur ár, myndi
aflétt.
Þennan sama dag hafði
togarinn Fylkir verið viku á
veiðum fyrir Vesturlandi.
Siðdegis hvessti upp. Hann skall
á með hvassri vestanátt og um
klukkan sex siðdegis var veiðum
hætt. Þá voru 10-11 vindstig á
miðunum og hafrót.Þeir höfðu
rifið trollið i siðasta halinu, og nú
lét Auðunn skipstjóri siga upp
um á hægri ferð, meðan gert var
við netin.
Þótt Auðunn væri ekki
hjátrúafullur og tæki litt mark á
draumum, gat hann ekki með
öllu bægt frá sér draumi, sem
hann hafði dreymt, meðan hann
var i frii i landi næsta túr á
undan. Sæmundur bróðir hans,
sem um þessar mundir var
forstjóri Fylkis-útgerðarinnar,
var þá með skipið. Þessi
draumur, sem Auðunni stóð ein-
hvernveginn ekki á sama um,
var á þá leið, að honum fannst
þeir á Fylki vera á veiðum.
Hann veit þá ekki fyrri til en
stórt skip er komið þversum á
bátaþilfar togarans, og er svo
þungt og fyrirferðamikið, að i
draumnum þykist Auðunn viss
um að það muni færa Fylki i kaf.
Það skiptir engum togum, að
þetta ókunna skip steypist út af
bátaþilfarinu og stingst á
framendann i djúpið.
Honum finnst siðah Fylkir
sigla áfram og sér að allur
mannskapurinn er um borð.
Mikinn óhug setti að Auðunni i
draumnum. Hann vaknaði við,
og hugsaði um drauminn. Bjóst
jafnvel við að eitthvað hefði
orðið að um borð. En Fylkir kom
úr veiðiferðinni án þess að
nokkuð sögulegt kæmi fyrir og
þessi veiðiferð var hálfnuð, án
Auöunn Auöunsson, skipstjóri.
þess að nokkuð gerðist, sem i
frásögur væri færandi.
Um miðnætti, aðfaranótt 14.
nóvember, var enn stórviðri af
vestri. Veðurstofan spáði
lygnandi, og um leið og Auðunn
skipstjóri fór i koju, sagði hann
Gunnari Hjálmarssyni 1.
stýrimanni að kasta á sömu
slóðum og þeir voru á kvöldið
áður, ef hann lygndi.
Það fór eins og spáð hafði
verið. Undir morgunn fór að
draga úr veðrinu og á sjötta
timanum var trollinu kastað.
Fylkir var þá einskipa i
Þverálnum, en nokkur skip
fimm til sex milur fyrir ofan þá.
Nokkru eftir að tekið var i
blökkina óg togið hófst fór
bátsmannsvaktin i koju, en
stýrimannsvaktin kom á dekk.
í vélarrúminu gekk allt sinn
vanagang. Þórður Hannesson 3.
vélstjóri var á vaktinni ásamt
kyndaranum. Hann hafði leyst
Guðmund I. Bjarnason 2.
vélstjóra af, en Viggó Gislason 1.
vélstjóri myndi svo taka við af
honum klukkan átta um
morguninn.
Viggó Gislason var einn þeira.
sem höfðu verið á Fylki frá
öndverðu. Hann hafði farið til
Englands ásamt Aðalsteini
Pálssyni meðan skipið var enn i
smiðum i Beverley og haft
umsjón með niðursetningu véla
og tækja.
Fylkir hafði nú togað i rúman
klukkutima og Þórður 3.
vélstjóri gerði ráð fyrir að brátt
yrði hift upp. Hann leit á gufu-
þrýstimælinn, sem stóð á 220
pundum. Gufuvélin snerist sina
86 snúninga eins og alltaf á
toginu, og það var gott að hlusta
á þessi jöfnu slög stimplanna.
Þessi 1200 hestafla gufuvél var
hljóðlát, vann sitt verk án
hávaða. Það var annað með
ljósavélina, sem stóð á palli hátt
uppi i siðunni. Frá henni stafaði
mestallur hávaðinn i
vélarrúminu. Þær voru reyndar
tvær, og nú var sú aftari i gangi,
Brátt var hringt á stanz, slegið
úr blökkinni og byrjað að hifa.
Þeir höfðu hift stjórnborðstrollið
upp, skverað og hlerarnir voru
komnir i gálga. Ennþá var
haugasjór óg skipið tók þungar
veltur, þar sém það lá ferðlaust.
Þeir voru byrjaðir að snörla inn
belginn. Gunnar Hjálmarsson 1.
stýrimaður stóð við opinn
brúargluggann. Valdemar
Einarsson 2. stýrimaður var við
spilið og stóð á grindinni stjórn-
borðsmegin. Gilsmaðurinn,
Kristmundur A. Þorsteinsson dró
af spilinu.. Aftur i ganginum voru
þeir að setja rópinn i ferliðuna á
keisnum.
Jóhann H. Jónsson stóð i
svelgnum og var að hala stertinn
inn. ólafur Halldórsson og
Gunnar Eiriksson fyrir framan
hann. ólafur var á forleisinu.
Gunnar Hjálmarsson
stýrimaður leit á klukkuna. Hún
var rúmlega sjö. Fylkir valt i
stjórnborða og belgurinn og
pokinn, sem nú flutu við siðuna
sáust vel i vinnuljósunum á
þilfarinu. Þeir sáu allt i einu
svarta þúst neðst i belgnum,
alveg við pokann. Jóhann og
Ólafur kölluðu báðir i einu, að
það væri dufl i vörpunni.
Framhald á hls. 83.
JÓLABLAÐ VIKAN 25