Vikan - 07.12.1972, Síða 45

PIERPOINT - OMEGA
LUSINA
GENÉVE
og margar fleiri svissneskar
úrategundir.
Sendum gegn póstkröfu
um land allt.
Maonns BeniamínssonSCo
Veltusundi 3, Reykjavík '
gefur út , eru sorprit. Hún settist
á rúmstokkinn. Þunni
morgunsloppurinn var opinn aö
framan. Hún sá aö hann horföi á
hana.
— Verður þú ekki galinn af
ástriöu, þegar þú sérö mig svona
fáklædda?
— Þú ert mjög vel vaxin.
Hún þrýsti sér upp að honum,
en hún fann viðnám hans. Hann
færði sig frá henni, stóö upp og
vék undan. Þáð varð steinhljóö i
litlu kytrunni. Hún sat kyrr á
rúmstokknum og virti hann fyrir
sér, með undrandi, galopnum
augum, — reyndi að skilja hvað
hrærðist innra með honum,
reyndi að snúa Cambridge—
heimi hans upp á sina
mállýsku. Hún var ung og blóð-
heit, ofsalega eftirsóknarverð
og aðrir menn féllu fyrir henni:
enginn hafði komið fram neitt
þessu likt.
Hún sagði: — þú hefir kannske
ekki lagzt með stúlkum áður.
Hann svaraði ekki og leit út eins
og skóladrengur, sem hefir veriö
staðinn að einhverju óþokka--
bragöi.
- Er það?
— Maður talar ekki um slika
hluti.
— Ég á við hvort þér geðjast
betur að piltum, sagöi hún. — Ef
svo er þá skal ég ekki láta mig
dreyma um að fleka þig.
Hann beit saman vörunumog
kjálkavöðvarnir titruðu undir
húðinni en hann leit ekki á hana
— Ég leggzt ekki með stúlkum,
sagöi hann.
Hún var gráti nær, eins og litið
barn, sem opnar pakka, með
mikilli eftirvæntingu og finnur
aðeins tóman pappakassa.
— Ég hef samt gert það,
nákvæmlega þrisvar sinnum og i
öll skiptin var þaö jafn
hrollvekjandi. Ef ég á að
skilgreina kynferðislif mitt fram
að þessu, þá er það eitt stórt núll.
Hún fann skyndilega einhverja
óljósa viökvæmnisöldu og henni
létti. Aöeins þrjár stúlkur,
hugsaði hún. Henni var ljóst að
hún glápti bókstaflega á hann og
hún leit niður. Hann hafði
kannske reynt eitthvaö annað,
það var meira en liklegt. En hann
hafði þó reynt. Og hún ætlaði ekki
að leggja fyrir hann fleiri
spurningar.
Hún stóö upp og gekk til hans.
— Brian, þú ert allra bezti vinur
minn, sagði hún, — og vinir eru
miklu sjaldgæfari en elskhugar.
Hún þrýsti sér upp að honum og
sambandið varð nánara á milli
þeirra, innilega viðkvæmt. Hún
kyssti hann blíðlega, svo hann
væri ekki svona ysmdræöalegur.
— Astríður eyðileggja alla
vináttu, sagði hún, — það skulum
við ekki láta henda okkur, eða
hvað finnst þér?
Vináttan stóð I þrjár vikur.
Á þessum þrem vikum lá hún
með mörgum öðrum, sem hún
hitti af tilviljun og hafði ekki >
áhuga á. Einn þeirra var
kvikmyndaframleiðandi, sem
lofaöi henni hlutverki, en gleymdi
þvi óðar.
Brian kom inn i herbergiö til
hennar, þegar hún vay um það bil
að fara út.
— En hvað þú ert lagleg Sally,
sagði hann.
Þetta var reyndar ekki rétt,
hún var meira en lagleg, hún var
falleg þennan dag, sérstaklega
snyrtileg og glæsileg, svartklædd,
með hatt, sem átti að benda til
þess aö hún væri fullorðin, —
heföarkona. Hún sagði : — Ég er
á leið til Aklon hótelsins, til-að
hitta minn dásamlega, glæsilega
og ómótstæðilega föður.
Brian óskaði henni góðrar
ferðar.
Hún haföi sagt honum frá fööur
sinu, Imyndinni, sem hún hafði
sjálf byggt upp á siöustu árum.
Mynd af einhverri fjarrænni
veru, sem hún reyndi aö láta fylla
upp einmanalega tilveru sina,
mannveru, sem hún þráöi. Hún
var vön aö segja: — Pabbi minn
er ambassadör, — næstum. Hún
vissi að hann var alltaf á faralds-
fæti og að hann hafði aldrei tima
til að sinna henni, hún fékk aðeins
stutt bréf og simskeyti. Einu sinni
haföi hann tekiö hana með sér til
Rivierunnar og hún gortaði alltaf
að þvi hve dásamlegt það hafi
verið.
Þetta kvöld beið hún árangur-
laust á Adlon til klukkan tiu og
var bæöi sárreið og vonsvikin,
þegar hiin kom heim. Þar beið
hennar eitt af þessum vefijulegu
simskeytum um að hann hefði
breytt um áætlum á síðustu stund
— skrifa — koss. Brian kom inn til
hennar og sá þá að hún var
grátandi.
— Sally, hvað er að?
Hún sýndi honum skeytið.
— Nákvæmlega tiu orð, sagöi
hún. — Þaö kostar meira ef orðin
eru fleiri en tiu. Pabbi passar sig
alltaf á þvi.
En svo fékk hinn venjulegi hálf-
kæringur yfirhöndina og hún
sagði:
— Ef ég fengi ólæknandi
holdsveiki, myndi hann senda
skeyti: Slæmt stúlka min, vona að
nefið fjúki ekki af — koss. Hún
taldi orðin á fingrunum.
En svo kreppti hún hnefana og
öskraði: — Ég skal sýna honum.
Ég skal ■ verða stórstjarna.
Honum er alveg sama um mig,
sagði hún og reyndi að kæfa.
grátinn. — Þaö getur veriö að
hann hafi á réttu að standa. Ég er
kannske ekki þess verð að láta sér
þykja vænt um mig, ég er
kannske einskis nýt .....
Brian gekk til hennar og tók um
hendur hennar, losaði hendurnar,
sem voru krepptar eins og I
krampa. Svo sagði hann bliðlega:
— Þú ert dásamleg stúlka, Sally,
— og greind — og falleg. Jú, þú
veizt það vel.
Þetta var eins og að gæla við
sorgmætt barn. Hann dró hana til
sin, — armar hans voru sterkir.
Hún sneri grátbólgnu andlitinu að
honum, með opin munn. Hún naut
þess að láta hann gæla við sig og
hún fann að það voru karlmanns-
armar sem héldu henni svo fast.
— Finnst þér það I raun og
veru? sagði hún. — Er það
virkilega satt?
Hann kyssti hana með innilegri
viökvæmni, sem svo varð að
æsandi ástriðu og kossinn varð
svo langur að henni fannst
hann vara I marga sólarhringa og
sendi þau svo á hvolf I svimandi
hafsjó af hamingju.
Og einn morgun, löngu siðar, lá
hún úthvild og hamingjusöm i
rúminu, sem þau höfðu nú
sameiginlega, innán um flækju af
lökum og koddum, sem eru svo
táknræn fyrir ástarnætur. Svo
sagði hún, upp úr þurru: —
Þessar þrjár stúlkur hafa bara
verið skakkar stúlkur.
Brian hló glaðlega.
Og Berlln dansaði á barmi
eldgígsins.
Schramm, stóri, gráhærði
eigandi Kit Kat klúbbsins var
horfinn. Hann hafði fleygt út
JÓLABLAÐ VIKAN 45