Vikan - 07.12.1972, Blaðsíða 47

Laugavegi 3, IV. hæð
SKINNF ATN AÐUR,
i miklu úrvali,
Mokkaskinnsjakkar,
Mokkaskinnskápur,
Leðurjakkar,
Leðurkápur.
Lúffur og húfur úr
lambaskinni. o.fl.
Gráfeldur hf
talaði ágæta ensku og hjálpaöi
henni aö ger'a sig skiljanlega.
— Þetta er allt i lagi, þér fáiö
þetta á þriöjudag. s
— Þakka yöur kærlega fyrir.
Hann kynnti^ig og hneigöi sig
hæverkslega.
— Maximilian von Heune.
Sally sagöi honum nafn sitt.
— Attu sigarettu? sagöi hún. —
Ég hlýt að hafa gleymt minum i
klúbbnum. — Kit Kat klúbbnum.
Einhverra hluta vegna fannst
henni nauösynlegt aö láta hann fa
eitthvert heimilisfang, þar sem
hann gæti haft upp á henni siðar,.
.mikilsvert aö þetta samtal tæki
ekki svo skjótan endi. Hann bauð
henni sigarettu úr þungu
guliveski og kvejkti i fyrir hana.
Hann leit ekki al henni andartak.
— Stórkostlegt. sagði hún, en
vissi eiginlega ekki sjálf hvaö hún
átti við.
— Get ég ekið þér eitthvað?
sagöi Maximilian, — ég er með
bflinn minn hérna rétt hjá.
Sallv hugsaði aö hún gæti þá
sparað nokkra skildinga. Hvernig
bil skildi hann eiga" li.ann leit lii
fyrir aö vera mjög rikur. Þennan
morgun var hun eiginlega
sorglega auralaus. Billinn var af
Bentleygerð og ekki af verri
endanum. Bilstjóri i einkennis-
búningi opnaði dvrnar fvrir
henni. Hvernig var nú visan sem
Felix söng?
Peningar, — peningart
klingjandi glitrandi pening-
ar......
Siöar um kvöldiö sagöi hún
Brian frá þessu ævintýri.
— Hann er barón
Hann þekkti aö sjálfsögöu allá
menn. Og hann gat komiö henni
aö viö kvikmyndirnar eins og
skot, fljótar en maður gát stafaö
Erich von Stroheim.
— Og borga það meö þvi aö
vera mér ótrú, sagöi Brian.
Og Max kom aftiir. Hann var
aðlaðandi og elskulegur vinur.
Hversdagsleikinn hvarf, næt-
urnar urðu lengri og lifiö fékk
kampavinsbragö. Max sagöi: —
Viö hérna i Berlin erum á reki,
þaö er skylda min aö hafa ofan af
fyrir ykkur og dekra ykkur
svolitið.
Og dag nokkurn kom Sally
æöandi inn i herbergiö, þar sem
Brian sat og var aö lesa. Hún
var meö grlöarstóran pakka i
fanginu og flýtti sér að rifa utan
af honum pappirinn.
— Sjáöu, er hann ekki
dásamlegur.
Hún lyfti upp glæsilegri
loökápu, sveipaöi henni um sig og
gekk fram og aftur fyrir framan
•hann.
— Max veit hvernig á aö fara aö
þvi að dekra viö
stúlkur.......Hún hélt hann
ætlaöi aö rifa af henni pelsinn,
fleygja honum út um gluggann og
slá hana. En hann breytti ekki
einu sinni um svip. Þá varö henni
ljóst aö þau voru aö fjarlægjast
hvort annað. En þaö undarlega
var, aö þaö orsakaöi ekki neinn
sársauka.
Max kom heim til þeirra, gekk
alveg óhikaö inn i herbergiö, þar
sem hún lá i rúminu i örmum
Brians. Þegar Sally opnaöi
augun, stóö hann og hallaöi sér
yfir þau. Hann hélt á kampavisn-
flösku
— Vaknaðu, ástin, Maximilian
er hér. Þaö furöulega var aö þetta
virtist allt I lagi. Einkennisklæddi
bflstjórinn beiö fyrir utan meö
Bentleyinn og hún fór út meö Max
og keypti ilmvötn og silkisokka.
Henni datt skyndilega I hug aþ
hún haföi ekki nefnt peninga á
nafn, ekki siöan hún kynntist
Max . . .
Brian vildi ekki koma með
þeim. Þau settu sér mót með
honum á Kempinski, þar ætluöu
þau aö boröa hádegisverð: Hann
var þar þegar þau komu.
— 0, hamingjan góöa, viö
höfum ekki keypt neitt handa
Brian.
Hann var meö nýja hattinn
sinn.
Max brosti og án þess aö hika,
tók hann gullsigarettuveskiö upp
úr vasanum og rétti Brian.
— Ég náöi þvi ekki aö láta grafa
á þaö.
Hann lagöi þaö fyrir framan
Brian, sem starði a gjöfina, án
þess aö snerta viö henni.
— Elskan, sjáðu hvaö þetta er
fallegt!
— Hversvegna ætti ég aö taka á
móti þessu? sþuröi Brian.
— Til aö gleöja mig, sagöi Max.
,En hann lagöi samt ekki að
Brian. Sally hugsaöi meö sér að
Brian myndi taka á móti þvi
siöar. Það var eins og Max dá-
leiddi hana, reyndar Brian lika.
Þau voru öll eins og svefngenglar
ábarmi eldgigsins. Alltvaroröið
svo óraunverulegt. A leiöinni
höföu þau ekiö fram hjá dauðurri
,matmi; sem lá á götunni, hulinn
'ábreiöulfftlóöiö rann niöur I götu-
ræsiö.
— F^um viö rússneskan
kaviar? spurði Sally.
— Þú fékkst h'ann meö morgun-
veröinum.
— Þvi þá ekki i hádeginu lika?
— Þú getur^fengiö hann.um
morgun ög miöjan dag — og á
kvöldin lika, ef þú villt. Ein--
hverntima kom aö skuldadögum,
þíiö vissu þau öll þrjú. Óg Max lá
ekkert á. Hún haföi á tilfinning-
pnni aö hann væri aö leika sér
meö þau eins og strengjabrúöur.
— Þrjá skammta af rúss-
neskum kaviar!
Þaö munaöi ekki um þaö. Hún
fór að hlæja, þegár hún sá vand-
JÓLABLAÐ VIKAN 47