Vikan - 07.12.1972, Síða 54

sambandinu i sumar i sambandi
við heimsmeistaraeinvigið og
fylgjast með þvi inni i Laugar-
dalshöll.
— Hvenær byrjaðirðu að tefla,
FriörikV
— Ég var vist 10 ára.
— Og hvað kom þér á sporið?
— Ætli það hafi ekki bara verið
rigning og litið við að vera. Nei,
annars. þetta er vist það. sem
Larsen er vanur að segja. Minn
ahugi vaknaði fynr alvöru,
þegar enski skákmeistarinn
Wood kom hingað og tefldi við
Ásmúnd Ásgeirsson, þáverandi
lsiandsmeistara. Þá greip um
sig mikið skákæði.
— Og frami þinn varð skjótur á
þessu sviði.
— Það má kannski segja það,
ég var kominn i landsliðið 15 ára.
Friðrik er ósköp hógvær og
erfitt að toga upp úr honum
afrekaskrána. Hann er mjög
rólegur i fasi. tottar pipu sina og
hlær afsakandi, þegar honum
finnst orð sin bera vitni um
sjalíshól.
Við flettum upp i íslenzkum
samtiðarmönnum og sáum þar,
að islandsmeistari hefur Friðrik
orðið 5 sinnum, i fyrsta skipti
aðeins 17 ára, og árið eftir varð
hann Norðurlandameistari.
Mörgum er enn i fersku minni,
þegar Friðrik sigraði ásamt V.
Kortsnoj á skákmóti i Hasting
1055 56, þa nyutskriíaður
stúdent úr Menntaskólanum i
Reykjavik. Menn fylgdust með
fréttum frá Hastings i miklum
spenningi og fögnuðu innilega
meö meistaranum unga.
Alþjóðlegur skákmeistari varð
Friðrik árið 1956 og stórmeistari
1958, sigurvegari á alþjóða skák-
mótinu i Beverwijk i Hollandi
1959 og á svæðamótinu i
Marianske Lasne i Tékkóslóva-
kiu 1961. Svona mætti lengi telja.
— Þetta hlýtur að vera
ákaflega timafrekt áhugamál,
Friðrik. Hefurðu nokkurn tima
séð eftir þvi að hafa eytt svona
miklum tima i skákina?
— Það er rétt, skákin er mjög
krefjandi um tima og fleira, og
auðvitað kom þetta mjög mikið
niður á náminu. En ég sé ekki
,,Þegar ég svo kom
út úr húsinu, vissi ég
ekki fyrri til
en ég var þrifinn
og borinn á gullstóli
fram og aftur
um torgið, og allir
vildu snerta mig og þrifa í mig.
Ég var eiginlega orðinn
dauðhræddur, og
þegar mér loks
tókst að slita mig lausan,
tók ég til
fótanna og hljóp sem
mest ég mátti
alla leið heim á hótel
með skarann á hælunum.”
eftir þeim tima, sém ég hef eytt i
skákina, siður en svo.
— Kom aldrei til greina, að þú
gerðist atvinnumaður i skák?
— Oft er ég spurður að þessu,
og svo virðist, sem flestir haldi,
að mig hafi skort skilning og
aðstoð til að gerast atyinnu-
maður i skák.
Skákborbiö góöa, sem Fidel Castro gaf
Friðriki, er ekki bara upp á punt á heimilinu.
Friörik situr þar oft aö tafli.
Staðreyndin er sú, að ég kærði
mig ekki um það.
— Hvers vegna ekki?
— Til þess liggja einkum tvær
ástæður. Skákmót eru yfirleitt
mjög löng og þreytandi, og það
er erfitt að samræma atvinnu-
mennsku i skák vehjulegu
f jölsky ldulifi. Það má nú
eiginlega segja, að ég hafi verið
atvinnumaður fyrstu árin eftir
stúdentspróf, og það var
spennandi timabil, en svo sneri
ég mér að lögfræðináminu fyrir
alvöru.
— Guðmundur Sigurjónsson er
lika i lögfræði. Er kannski eitt-
hvað skylt með lögfræði og
skák?
— Það er ekki alveg fráleitt.
Báðar greinar krefjast mikillar
umhugsunar, það þarf að vega
og meta ýmsa möguleika.
— Og nú starfarðu i
dómsmálaráðuneytinu.
— Já, ég fór til Baldurs
Möllers i dómsmálaráðuneytinu
að loknu prófi til að spyrjast
fyrir um atvinnumöguleika og
var jafnvel að hugsa um að fara
út á land. En þá benti hann mér
á, að hann hefði þarna lausa
stöðu. Nei, þú þarft ekki að lita á
mig neinum grunsemdar-
augum: við Baldur minnumst
ekki á skák i vinnunni, hvað þá
að við tökum upp taflið!
— Er atvinnumennska i skák
ábatasöm?
— Hún hefur ekki verið það.
Þátttakendur fá friar ferðir og
uppihald, en verðlaunaféð fá
aðeins þeir beztu, og það eru
ekki háar upphæðir, jafnvel ekki
á okkar mælikvarða. En þetta
fer að likindum að lagast, og við
getum vafalaust þakkað Fischer
það.
— Nú hefur þú teflt viða um
heim. Hvar hefur þér fundizt
bezt að tefla?
— Liklega i Hollandi.
Aðstæður eru þar likar og hér
heima, bæði loftslag og matur.
Það er nefnilega alls ekki út i
bláinn, þegar aðstæðum er kennt
um lélegan árangur, hvort sem
um skák eða annað er að ræða.
Manni verður að liða vel
likamlega til þess að ná ein-
hverjum árangri.
— Nú, og svo hefur afstaða
fólksins lika mikil áhrif. Það er
t.d. engin furða, þótt Fischer
þyki gott að tefla i Júgóslaviu,
þvi að Júgóslavar hafa horn i
siðu Rússa og eru þar af leiðandi
afskaplega hlynntir Fischer.
— Ég á eina bráðskemmtilega
minningu frá skákmóti i Zagreb
1958. Við tefldum i húsi við
aðaltorg borgarinnar, sem er
geysilega stórt, og þar var alltaf
54 VIKAN JÓLABLAÐ