Vikan - 07.12.1972, Síða 56

TÍGRIS
anffmay.
straufría sængurfataefnið er nú fyrirliggjandi í mörg-
um mynztrum og litum.
Einnig í saumuðum settum. Kærkomin gjöf, hverj-
um sem hlýtur.
Sparið húsmóðurinni erfitt verk, sofið þægilega og
lífgið upp á litina í svefnherberginu.
Reynið Night and Day og sannfærizt.
1 Samband isl. samvinnufélaga |
IN N FLUTNINGSDEILD
VINUR MINN JOSS
Hann gekk framhjá'henni. fnr
inn og upp i herbergið sitt, þar
sem hann settist við að lesa
lexiurnar sinar.
Ruth var reið, hún fleygði
vasaljósinu niður i skúffu i
eldhúsinu. Hún hafði það á til-
finningunni að henni væri horfið
allt öryggi og að hún væri ein og
yfirgefin i heiminum. Já, hún var
ein og yfirgefin, hugsaði hún
þreytulega. Einmanaleikinn og
svo þessi sonur, sem ekki skildi
hana. Hún var svo hrædd um að
hann myndi likjast föður sinum,
likjast Andrew manninum
hennar, þegar hann jyði stór,
með sama kæruleysið fyrir eigin '
hag, verða jafn fijóthuga og fullur
af ðugsjónum, alveg fáránlegum
hugsjónum.
Þegar Alan Shand kom, var
Ruth eiginlega hálfhrædd við
hann. Hún hafði einu sinni hitt
hann áður. Hann var hávaxinn,
þrekinn með dökkt hár. Hún
hafði einhvernveginn haft það á
tilíinningunm að hann væri
óákveðinn maður, þrátt fyrír
pennalipurðina.
Ruth hrósaði sér af þvi að hún
gengi alltaf hreint til verks.
— Christopher sagði mér að þér
vilduð láta hann leika hlutverk i
jólaleikritinu, sem þér ætlið að
færa upp i klúbbnum, sagði hún.
— Mér þykir það leitt, en ég verð
að svara þvi neitandi, herra
Shand. Ég held að klúbburinn
yðar sé ekki hentugur staður fyrir
son minn.
Alan virti hana fyrir sér. Hún
stóð fyrir framan arininn, þar
sem eldurinn logaði glatt og
honum fannst hún eitthvað svo
fjarlæg og kuldaleg, litil og
kvenleg, i einlöldum ullarkjol,
með slétt greitt hárið. Hún herpti
saman þunnar varirnar.
— Hversvegna er það ekki
hentugur staður fyrir drenginn?
spurði hann. — Eruð þér að hugsa
um óeirðirnar, sem við urðum
fyrir? Ég efast um að slikt komi
aftur fyrir. Og þér skuluð athuga
það, að það voru ekki meðlimir
klúbbsins, sem áttu upptökin. Það
verða mörg börn með i þessum
leik, bæði hvit börn og þeldökk.
Og ég skal sjaifur fylgja
Christopher heim eftir
æfingarnar.
— Ég á nú frekar við að hann
ætti heldur að hugsa um lexlurnar
sinar, sagði Ruth snöggt.
— Það er nú ekki eingöngu
það, sem fyrir yður vakir, sagði
hann
— Nei. Nú svaraði hún hálf
reiöilega og þaö var biturleiki .i
rödd hennar. — Þér þekkið
liklega ekki heimilishagi okkar..
Fyrir tveim árum, rétt áður en
við fluttum i þetta hverfi, fór
maðurinn minn til Afriku, til að
leysa af mann við trúboðsstöðina,
sem hafði orðið veikur Ég fór
ekki með honum vegna þess að
hann bjóst viö að koma heim lyrir
jól. En hann kom aldrei heim.
Það urðu einhver vandræði meðal
innfæddra og Andrew ætlaði að
hjálpa þeim. Hann hafði alltaf
reynt að hjálpa öðrum allt sitt lif,
yfirleitt aldrei gert neitt annað.
En svo var hann drepinn, —
drepinn með köldu hlóði Við
höfðum verið mjög hamingju
söm. Þér skiljið kannske, nú
hversvegna ég vil ekki að sonur
minn fari i klúbbinn yðar.
yðar.
Hún hafði búizt við skilningi frá
hans hálfu, jafnvel búizt við þvl
að hann bæðist afsökun ar, en
alls ekki átt von á þvi að hann vrði
undrandi. jafnvel sýndi van-
þóknun sina.
— Þer ci uö gremd kona, sagöi
hann. — Þessi skýring er barna-
leg. Þér látið það bitna á
Christopher og Joss að þér hafið
orðið fyrir þessari miklu sorg. Ég
er hræddur um að það sé ekki i
anda mannsins yðar.
— Ég hefi heyrt þetta áður.
Allar þessar röksemdir hjálpa
mér ekki, þær færa mér ekki
Andrew altur. Þaö er auðvelt
fyrir tilfinningasjúkt fólk að taia
um að rétta náunganum
hjálpandi hönd, elska allan
heiminn, sérstaklega þegar liður
að jólum. En þannig hugsa ég
ekki.
— Ég stofnaði þennan klúbb,
vegna þess að þetta fólk vantaði
einhvern samkomustað, sagði
hann blátt áfram. — Það langaði
svo til að hafa einhvern stað sem
það gæti komið saman á. Nokkrir
þeirra. sem hafa búið hér f mörg
ár, komu á fundina. öllum þótti
þaö skemmtilegt. Folk ætti að
gera sér far um að hitta aðrar
manneskjur, til að kynnast betur
viðhorfum fólks. Og mér finnst að
þér ættuð aö láta Chvistopher
ráða þessu sjálfan.
Hann fór rétt á eftir og honum
var ljóst að hún var fjúkandi
vond. Hún hataði hann þessa
stundina, þvi að hann hafði losað
um þá skel, sem hún hafði svo
vandlega falið hjarta sitt i. Hún
óskaði þess eins að fá að vera i
friði, stunda starf sitt, ala upp
son sinn og reyna að finna ein-
hvern tilgang í lifi sinu. Greind.
Vissi hann ekki, þessi duglegi
maöur, að greind og skynsemi
hverfa, þar sem tilfinningarnar
ná yfirtökum?
Christopher hafði staðið á
stigapallinum og heyrt samtal
þeirra, en svo gekk hann inn á
herbergið sitt aftur. Þetta fór á
þann veg, sem hann hafði búizt
við, móðir hans hafði ekki skipt
um skoðun.
Christopher sá ekki Joss næsta
dag, það var frídagur hans. En
þar næsta dag var hann kominn á