Vikan - 07.12.1972, Side 67

Og svo er þaö
jólaplatan
Jólaplata okkar I ár er með hinni vinsælu
söngkonu Svanhildi og telpnakór. Jólalög
og jólasálmar.
En allar okkar jólaplötur standa fyrir
sinu jól eftir jól. Má þar minnast á
flytjendur eins og Ómar (Gáttaþef)
Ragnarsson, Eddukórinn, Þrjú á palli,
Elly og Vilhjálm og hin fallega jólaplata,
Jólin hennar ömmu.
Og svona i leiðinni má minna á hið
vandaða úrval af barnaplötum frá
SG—hljómplötum, þar sem hver einasta
hljómplata er ekki aðeins sett saman
með það eitt i huga að skemmta
börnumun heldur og til að þroska þau i
hugsun og leik.
SG—hljómplötur.
Hún fann enga sennilega ástæðu,
hvernig sem hún leitaði i
huganum. Mest var hún þó hissa
á þvi, hvað þau gátu verið róleg.
Ekkert likt þvi, að þetta væri i
fyrsta skípti, og nú tók hjartað
kipp i brjósti hennar. Skelfing gat
hún verið blind og grunlaus. Allan
heyskapartimann voru þau ein á
engjunum. Kvöld eftir kvöld
komu þau ekki heim fyrr en' i
mvrkri Hún hafði stundum verið
hissa á þvi hvað þau héldu lengi
til, en þetta haföi henni aldrei
dottið i hug Svona gat Grimur
verið tvöfaldur. Henni bliður og
nærgætinn, en liklega ennþá betri
viö Signýju — og guö vissi hvað.
Og tárin runnu enn á ný niður á
koddann. Hún sofnaði engan
blund um nóttina, en hún fann
ekki til gigtarinnar.
Grimur klæddi sig stundu fyrir
dögun, Abigael virtist sofa, svo
hann ónáðaði hana ekki með þvi
að heilsa henni. Hann kom ekki til
bæjar fyrr en um miðjan morgun,
þvi margt var I óreiðu eftir
kaupstaðarferöina.
Hann gekk til baöstofu og hugði
að matast. En honum varð
ónotalega við, er enginn var I
baðstofu og enginn matur á borði.
Abigael var þó vön að sitja á rúmi
þeirra hjóna og nudda við tóskap.
Svo voru rúmfötin horfin
bóli Signýjar, nema heydýna, er
lá á botninum. Einhver
óviðfeldinn og óljós grunur um,
að ekki væri allt eins og það ætti
að vera, læddist gegnum' huga
hans.
Hann gekk fram að dyrunum og
kallaði: „Abigael”.
Enginn anzaði.
Hann gekk fram aö búrdyrum
og leit þar inn. Signý var þar fyrir
að láta rúmfatnað i poka,og föt
hénnar lágu samanbrotin á búr-
kistunni og i kistli, er opinn stóð á
gólfinu. Hún var rjóö og þrútin i
andliti, þvillkt, sem hún hefði
grátið.
„Hvar er Abba?”
„Það veit ég ekki”, anzaði
Signý stutt I spuna og saug upp i
nefið.
„Hvað er.t þú að gera?”
Signý anzaði ekki, en hélt
áfram við verkiö.
„Ert þú að fara?” Það var
undrun i rödd Grims og svip.
„Ég læt ekki skipa mér i burtu
oftar en einu sinni”, sagöi Signý
og teygði munnvikin niður á við.
„Hvað hefur komiö fyrir?”
spuröi Grimur.
„Ekki annað en þaö, að Abigael
skipáfti mér aft fara héftan og
demdi yfir mig þeim brigslyrðúm
og óbótaskömmum, að ég hef
aldrei heyrt annað eins”.
„Hverslags er þetta?” var allt,
sem Grimur gat sagt I bráðina.
,,Ég er viða búin aö vera”, hélt
Signý áfram, „og ég hef hvergi
fengift orft fyrir daöur og svinari
nema hér, og ég ætla aðVona aö
ég vinni hvergi fyrir sllkum
vitnisburði”.
,jEr þetta allt út af þyí i nótt?”
„Það á nú svo sem aö hafa
verift byrjað fyrr á milli okkar.
Hún þóttist vita hvað við hefftum
veriö að gera á engjunum I
sumar, fram I myrkur á hverju
kvöldi”.
„Ég er nú öldungis forvifta”,
sagði Grimur. „Nýtt er mét
þetta, að vera brugöiö um
kvennabrall”.
„En þú heldur kannske að slikt
sé ekkert nýtt fyrir mig eða vift-
kvæmt”, sagði Signý.
„Ég á bara ekkert einasta orft
til. Það er naumast að hún eigi að
kosta ögn þessi jólagjöf. Betur að
hún heffti aldrei komið”, sagði
Grlmur. „Þaut hún svo I burtu”,
bætti hann við eftir stundarþögn.
„Hún rauk vist suður að Hóli, til
að finna prestinn, og sagðist láta
hann reka mig burtu, ef ég færi
ekki”.
„Þetta er meira en hún hefur
getaft nú um tlma”, sagði
Grimur.
„Hún kvartaöi ekki um neina
gigt I morgun”, sagfti Signý.
„Vertu róleg, Signý mín, ætli
þetta meltist ekki I kerlingar-
fóarninu*
„Mér er sama hvort þaft meltist
efta meltist ekki, ég verð hér ekki
lengur, - dettur það ekki I hug”,
sagöi Signý.
„Faeröu niér hræruslembruná
inn á borðið”, sagði Grlmur, um
leift og hann sneri frá búr-
dyrunum.
Bölvaö fargan og vitleysa gat
hlaupiö I manneskjuna, ekki út-af
meiru en þetta var. Og ekki einú
sinni aö hún talafti eitt einasta orft
vift hann. Þaft heffti þó máske
mátt fá hana til aft sefast I
bráftina og svo náttúrlega aft
sannfærast á jólunum. En nú var
allt orðiö ómögulegt - Signý sama
sem farin og ekkert gaman að
vélarófétinu úr þvi hún þurfti aft
kosta þetta óhræsi.
Þetta var y llka svo
andstyggilegt og argvitugt aft
slengja þvl fram aft þau þefftu
verift i makki I allt sumar . Þvfllkt
innfall og þvlllk æsing I konunni,
henni, sem eiginlega aldrei skipti
skapi. Honum gat ekki dottift i
hug, að hún léti sl svona, þó hún
yrði vör vift þetta I gærkveldi.
Fjandalega haffti Magnús snúift á
hann, með þessa ólukkans vél.
Kóróna svo vitleysuna meft þvl aft
rjúka á aðra bæi og auglýsa allt
saman. Nei, prestur skildi nú ekki
vaða I skltugum skónum ofan I
hann.
„Þú ferð ekki án þess aft kveðja
mig. Ég þarf aft borga þér þaft,
sem eftir er af kaupinu þlnu”,
sagði Grlmur, þegar Signý kom
meft matinn. Signý jánkafti þvi og
fór fram.----------
Grlmur var aft enda vift hræru-
spóninn, þegar Abigael kom I
JÓLABLAÐ VIKAN 67