Vikan - 07.12.1972, Qupperneq 91

sagði frá þvi sem fyrir kom, en
hélt einnig hina skeleggustu
ræðu, þar sem hann lýsti gúmmi
björgunarbátunum. Sennilegt er,
að þetta framlag Auðuns hafi
orðið þungt á metunum, er
skömmu siðar var ákveðið, að
slikir bátar skyldu vera um borð i
öllum skipum.
Það hefir af flestum sem til
þekkja verið talið yfirnáttúrlegt,
að enginn skyldi slasast
lifshættulega, er tundurduflið
sprakk við borðstokk Fylkis.
Kannske var það einnig lán, að
illa gekk að losa lifbátinn
stjórnborðsmegin. Þegar hann
loks losnaði, var skipið orðið svo
sigið, að hann komst óskemmdur
i sióinn
Og þótt illa horfði um hrið,
sigldi allur mannskapurinn af
Fylki áfram, eftir að skip var
horfið i djúpið, eins og i draumi
skipstjórans.
SKUGGAGIL
Framhald af bls. 41.
grenitrjáa, eins langt og augað
eygöi, en tók svo á sig krappa
beygju til hægri. Þetta var allt og
sumt, sem séð varð af Skuggagili
frá hliðinu.
Það hafði dimmt jafnt og þétt á
leiðinni, en engu að siður gat ég
séö ávalar hæðirnar og háu tind-
ana á Catskillfjöllunum, og
grænu trén og hátt, bylgjandi
grasið með litlu býlunum, sem
þarna hafði verið komið upp áf
duglegu fólki, sem bjó 'á þessu
grófgerða landi. Og ég andaði aö
mér fjallaloftinu, skörpu og
ilmandi.
Ekillinn staðnæmdist við hliðið.
Ég greiddi honum farið og brölti
niður úr vagninum, og hélt
bögglinum varlega i hendinni.
Ekillinn snerti nárann á hrossinu
með keyrinu, rétt eins og hann
vildi komast burt sem allra
fljótast.
Þegar vagninn sneri við og
lagði af stað heimleiðis. fann ég
að mig greip einhver ótti, en ég
gekk samt einbeitt upp að háa
hliðinu, sem var læst, og leit gegn
um grindurnar á stfginn, sem
virtist liggja upp i móti og alveg
fram á árbakkann, þar sem þessi
kastali mundi standa I allri sinni
dýrö.Éghaföi enga hugmynd um,
hve langt hann mundi vera frá
hliðinu, en taldi, að það gæti ekki
verið nema spölkorn, enda þótt ég
sæi hann ekki.
Ég reyndi við stóra hliðið, en
það var læst. En þá gerði ég
nokkuð, sem ég varð sjálf hissa á.
Ég gekk yfir til hægri við hliðið og
fann þar litla hurð, sem lfka var
úr járni og féll svo vel inn i járn-
verkið og skrautið á stóra hliðinu,
að hún var næstum ósýnileg. En
það var rétt eins og ég vissi af
henni þarna. Ég tók I lásinn og
fann, að hann var ólæstur: Ég
steig inn, en fór mér- varlega til
þess að kjóllinn minn skyldi ekki
snerta járnið, ef það kynni að
vera ryðgað, en það var annars
heimskulegt að halda, þvf að það
gljáði einmitt af svartri
málningu.
En ég vildi nú gæta þess vand-
lega, að fötin á mér væru i
fullkomnu lagi. Ég hafði alltaf
‘ gætt vandlega að hárinu á mér og
nöglunum og svo almennu
hreinlæti. Móðir min hafði-kennt
mér það og nú var ég þvi fegin,
afþvi að mig langaði að koma vel
fyrir.
Mig langaöi ákaflega til þess,
að nýja fjölskyldan tæki mig I
faðm sér, og ef foreldrar minir
viðurkenndu mig sem dóttur sína,
gæti ég kannski fengið þau til að
láta mömmu i friði. Ég var með
hugann uppfullan af öllu þvi, sem
hún hafði kennt mér, að þyrfti til
þess að vera virkileg dama. Alltaf
að tala lágt og jafnvel þegar
mikið reyndi á, að muna þá eftir
öllum mannasiðum og nærgætni
gagnvart öðrum. En annars sagði
mamma mér, ef maður gætti alls
þessa á unga aldri, yrði það hluti
af manni sjálfum og fyrir-
hafnarlaust, þegar maður væri
orðinn uppkominn.
En þó hugsaði ég fyrst og
fremst um mömmu og
eldfaunina, sem hennar beið I
fyrramálið. Þessvegna hafði ég
enga hugmynd um, hvað ég ætti
að segja við foreldra mina þegar
ég hitti þau, enda þótt ég bryti
dálitið heilann um það, hvort hin
raunverulega móðir mln mundi
taka mig I faðm sér, eða hvort
þabbi mundikyssa mig á kinnina.
Og mundi ég kunna við þau - og
þau við mig? Ég var þegar komin
yfir áfallið, sem það hafði verið
að vita, hver ég var. En þau áttu
enn eftir að fá að vita, að dóttir
þeirra væri raunverulega á llfi.
Það yrði forvitnilegt að vita,
hvort þau tryðu þvi og ef svo yrði,
hvort þau mundu viðurkenna
mig. Og mundi ég viðurkenna
þau? Þar átti ég um ekkert að
velja, eftir að hafa sagt, hver ég
væri, en ég mundi biðja þau að
fyrirgefa henni mömmu.
En svo stóð ég allt i einu eins og
negld niður og einhver skelfing
læddist að mér. Það var hvorki
kviðinn fyrir að hitta foreldra
mina né áhyggjur vegna Ellenar
Randell, sem mundi alltaf i huga
minum og hjarta vera móðir min.
En þetta var einhver óljós ótti,
sem eins og siaðist inn I merg og
bein, rétt eins og ég væri að ganga
um kirkjugarð um miðnætti.
• Framhald í nœsta blaði.
JÓLABLAÐ VIKAN 91