Vikan - 13.06.1991, Page 7

TÍNIR NALLA6RÖS
OG DREYMIR LEIKRIT
Þórunn Sigurðardóttlr við Kyrrahafsströnd: „Fór í ferðaiag með allar persónurnar i nýja leikritinu mínu.“
Eftir að hafa setið hjá viðmælanda
Vikunnar nokkra stund kom í hug-
ann af gefnu tiiefni bæn nokkur
sem indíánar Norður-Ameríku
hafa öldum saman notað sjálfum
sér til andlegrar uppbyggingar, nokkuð
sem svo sannarlega er áhugavert að
ígrunda að hefur leynst með þessum
hrjáða kynstofni lengur en menn muna.
Það vill þannig til að viðmælandi okkar,
Þórunn Sigurðardóttir, rithöfundur og leik-
stjóri, sem er kona víðförul, hefur af eigin
raun kynnst og hrifist af menningu þess
merka samfélags sem hýsir indíána. Auk
þess er hún sjálf með afbrigðum náttúru-
kær persóna.
Listakonan leitar öðru fremur upplyfting-
ar og andlegrar orku i gróðrarmátt ís-
lenskrar náttúru; meira að segja á hún það
til að velja sér kinnalit úr jarðveginum
sjálfum, þar sem hann hýsir mold sem er
Ijóssanseruð. Af þessum og öðrum ástæð-
um opnum við þetta viðtal á þessari sér-
stöku en öldnu hugarsmíð.
Ó, mikli andi,
hvers rödd ég heyri í vindinum
- heyr mig!
Sem eitt þinna mörgu barna
kem ég til þín.
Ég er smár og veikburða,
ég þarfnast afls þíns og visku.
Megi ég ganga í fegurð,
lát augu mín æ fá geymd hin
rauðu og purpuralitu sólsetur.
Láttu hendur mínar virða þau verk,
sem þú hefur skapað,
og eyru mín hlusta eftir þinni rödd.
Gerðu mig vitran, svo ég fái skynjað
þau fræði, sem þú hefur fólgið í
hverjum þumlungi jarðarinnar.
Gerðu mig sterkan, ekki til þess
að miklast yfir bræðrum mínum,
heldur til þess að verða megnugur
að berjast við óvin minn,
sjálfan mig.
Gerðu mig hæfan til þess að ganga
fram fyrir þig með opnum huga
þannig að þegar lífið þverr
líkt og dagssól dvín
komi andi minn til þín
laus við skömm.
Ekki er óeðlilegt að álykta, eftir að hafa
kynnst lítillega lífsviðhorfum Þórunnar, að
í þessari auðmjúku bæn geti á einhvern
hátt leynst partur af mögulegum lífsvilja
þessarar fjölgáfuðu listakonu, sem meira
að segja klæðist jarðlitum sjálf með gler-
augu í stíl, þar sem hún tekur á móti okkur
á afar hlýlegu og smekklegu heimili sínu í
vesturbæ Reykjavíkur seinnipart dags.
Þórunn er lágvaxin, fíngerð kona með kvik-
ar hreyfingar og sterka en afar Ijúfa útgeisl-
un. í þessari persónu búa margar og
óvenju ríkulegar andstæður margs konar
eðlisþátta sem fengið hafa líf á undanförn-
um árum í merkilegum ritstörfum hennar
tengdum leikhúsi, ásamt leikstjórn ýmiss
konar.
Þórunni er fátt óviðkomandi og þess
vegna teygja áhugasvið hennar sig víða.
Henni eru hugleikin, auk leikhúsmáia, með-
al annars ferðamál, menningarmál, mann-
ieg samskipti, matargerð og biómarækt.
Vangaveltur um lífið og tilveruna í sem
mestum fjölbreytileika fá óhemju pláss í
huga hennar. Oræðu þættir lífsins heilla
hana mjög, auk þess sem vinir og fjöl-
skylda skipa veglegan sess í vitund húmor-
istans og kattavinarins Þórunnar Sigurðar-
dóttur. Það verður að segjast eins og er að
gesti var ekki lítið brugðið þegar inn í stofu
á heimili Þórunnar var komið og hann upp-
götvaði að heimilisfastir reyndust tveir
stórir svartir kettir sem gerðu sig fremur
heimakomna. Þegar húsráðandi skynjaði
hættuástand það sem blasti við vegna ótta
viðkomandi við tiltekna dýrategund fannst
honum hyggilegt að vista þessa sakiausu
málleysingja fyrir utan stofugluggann með-
an á viðtali stæði. Þar teygðu þeir sig upp í
gluggann af og til meðan á samræðum okk-
ar stóð, kíktu ábúðarmikiir inn og mjálm-
uðu ámátlega í kapp við kaffidrykkju, vín-
berjaát og einlægar samræður okkar sem
inni í hlýjunni sátum.
Forvitnilegt er að fiska eftir því sem drifið
hefur á daga Þórunnar síðustu vikurnar og
mánuðina.
„Ég setti upp leikritið Kysstu mig Kata á umliðn-
um vetri á Akureyri. Verkið er gamall söngleikur
og á margan hátt sérstakt. Ég hef þó nokkrum
sinnum verið leikhústengd þessum gamla menn-
ingarbæ. Söngleikurinn var frumsýndur f mars.
Verk þetta er mjög stórt viðfangs og mannfrekt
fyrir lítið leikhús og mikill vandi var að finna rétt
fólk til starfa, sérstaklega í stærri hlutverkin.
Ég var því afar glöð þegar Ragnhildur Gísla-
dóttir, sem ég hafði reyndar haft augastað á, lét
tilleiðast að taka að sér eitt aðalhlutverkanna.
Vegna þess hve mikill söngur tengist þessu hlut-
verki og sérstakur, eiginlega djasstengdur, var
Ragnhildur ákaflega ákjósanleg í hlutverkið.
12. TBL. 1991 VIKAN 7
TEXTI: JÓNA RÚNA KVARAN / LJÓSM.: BRAGI Þ. JÓSEFSSON O.FL.