Vikan - 13.06.1991, Síða 9

RITHÖFUNDUR OG LEIKSTJÓRI
þessari nánd viö það þannig að ég finni að ég
taki part af menningu þess og vitund inn í blóðið.
Sú tilhugsun að fleyta einungis rjómann af ferða-
mönnum nægir mér engan veginn. Mér leiðist til
dæmis sú tilhugsun ein að liggja aðgerðarlaus í
sólbaði hvort sem það er hér eða annars staðar.
Þannig hvíld nægir mér ekki.“
Þórunn er vön ferðamönnum vegna þess að
hún var fararstjóri á árum áður í Spánarferðum.
Því er forvitnilegt að fá hjá henni einhvern
samanburð á þessum tveim samfélögum og
íbúum þeirra. „Það er svo skrýtið," segir hún,
„mér finnst nefnilega margt líkt með þessu fólki
og okkur. Spánverjar eru dálítið frumstæðir, eig-
inlega „fjallageitur" eins og við. Landið er há-
slétta og meðfram ströndinni er fólkið.
Raunverulega er landið meira og minna
óbyggilegt í miðjunni eins og ísland, bara á öðr-
um forsendum þrátt fyrir frábæra kosti."
Heyrst hefur að Þórunn sé listakokkur og órög
við alls kyns tilraunastarfsemi þar að lútandi.
Jafnvel útlendinga undrar þetta frumlega og
óvenjulega djarfa hrámeti, sem hún á til að nota
við matargerðina þó vissulega séu þeir sælir með
tilbreytinguna, eftir því sem kunnugir segja.
„í sveitinni í sumar steiktum við til dæmis að
gamni fíflahausa upp úr smjöri. Þeir þóttu hið
mesta lostæti og ákaflega líkir sniglum sem
margir eru sólgnir í.“ Einmitt í miðjum þessum
umræðum komu Stefán og dóttir þeirra hjóna inn
og spurðu bæði svöng á svipinn hvort eitthvað
væri að borða. Ekki voru dregnir fram fíflahausar
handa þeim enda eins víst að eðlislægir fordóm-
ar spyrils hefðu haft af þeim lystina ef um slíkt
hefði verið að ræða þeim til handa. Hvað um það,
ekki virtust þessar áhugaverðu matarumræður
hafa farið framhjá köttunum tveim sem beðið
höfðu allan þennan tíma kurteisir með æðruleys-
issvip fyrir utan stofugluggann eftir að gestur
færi. Þeir mjálmuðu og ylggdu sig framan í spyril.
Hvort þeim hefur vaxið í augum, eins og öðrum
áheyrendum Þórunnar, sá möguleiki að prófa
nokkra fíflahausa skal ósagt látið enda ekkert
slíkt á boðstólum í augnablikinu.
■ Hún rökstyður mál
sitt með því að benda á að
það séu til á íslensku ótal
tugir nafna yfir ákveðna
hluti úr þorskhaus en bara
ein aðferð til að borða hann.
■ „Það var mér óskaplega
mikið áfall þegar faðir minn
dó og það tók mig langan
tíma að vinna mig frá því.“
Það verður að segjast eins og er að þegar Þór-
unn í framhaldi af þessu segir að við séum að
þessu leyti svo ónæm, jafnvel skorti okkur dálít-
inn fínleika á stundum, vefst manni tunga um
tönn. Hún rökstyður mál sitt með því að benda á
að það séu til á íslensku ótal tugir nafna yfir á-
kveðna hluti úr þorskhaus en bara ein aðferð til
að borða hann.
Fólkið, sem Þórunn kynnist fyrir norðan, kýs
ekki að ferðast með lúxusfarartækjum eða búa á
glæsilegum hótelum heldur á sveitabæ þar sem
kliður náttúrunnar vekur það í morgunsárið með
fuglasöng og flugnasuði. Þessir ferðamenn fá
fjallagrös og sveppi sem Þórunn tínir jafnvel sjálf
og hlusta hugfangnir á frásagnir af þjóð sem lifað
hefur af margbreytileika náttúru sinnar, sem oft á
tíðum hefur snúist með harkalegum sviptingum
upp í andhverfu sína og gert íbúum þessa stór-
brotna lands erfitt fyrir í lífsbaráttunni. Þórunn
segir þetta vera ferðaþjónustu i sinni fallegustu
og frumstæðustu mynd og hún telur þetta óvið-
jafnanlega upplifun fyrir þá ferðamenn sem ekki
kjósa að fara hefðbundnar leiðir sér til afþreying-
ar í sumarfríinu.
Vegna þess hvað viðmælandinn er náttúrukær
er mjög eðlilegt að henni falli umhverfi sem þetta
vel til að vinna í. Þetta er lífsmáti sem hún velur
sjálf og deilir með öðrum. „Sennilega rekur for-
vitnin mig áfram og þörfin fyrir að kynnast nýjum
aðstæðum og fólki."
Sýnilegt er að henni hentar afar vel að hafa
mörg járn í eldinum og það krefst, eins og hún
bendir sjálf á, að hún verður að skipuleggja sjálfa
sig mjög vel og flestar aðstæður sem henni er
mögulegt að stjórna. Þeir sem til þekkja segja að
henni gangi slíkt öðrum betur. Eins telur hún að
mikilvægt sé að standa við allar sínar skuldbind-
ingar, jafnt við sjálfa sig og aðra.
Þau hjónin hafa bæði ferðast mikið og dvalið
fjarri heimilinu í lengri eða skemmri tíma vegna
starfa. Slíkt telur Þórunn einungis framkvæman-
legt með fyrirfram ákveðnu samkomulagi sem
báðir aðilar séu jafnsáttir við. „Við verðum, þegar
störf skarast eða bjóða upp á miklar fjarvistir frá
heimili, að koma okkur upp einhvers konar
ramma sem allir heimilisfastir geta verið sáttir við
svo vel fari," segir Þórunn.
Faðir Þórunnar var Sigurður Ólason lög-
fræðingur sem margir eldri Reykvíkingar minnast
sem óvenju litríks og gáfaðs manns sem óneitan-
lega setti svip sinn á bæjarlífið. Hvernig minnist
Þórunn föður síns sem látinn er fyrir nokkru?
Kunnugir segja hana um margt líkjast föður sín-
um mjög. „Hann var eins og ég að því leyti að
hann varð að hafa mörg járn í eldinum í einu,“
segir hún. „Reyndar er hann alveg sér á parti í
mínum huga og sennilegt að umfjöllun um hann
gæti auðveldlega fyllt heila bók. Hann spilaði til
dæmis á fiðlu og kiarinett, nánast á sama tíma.
Hann var mikill grúskari og skrifaði fjöldann allan
af alls kyns greinum. Ég hef stundum velt því fyrir
mér að það sé varla tilviljun að ég skyldi fara að
skrifa og fara augljóslega svona mikið inn á hans
svið.
Þegar pabbi dó fór ég í gegnum alla hans
pappíra og þetta eru svo ótrúlegir hlutir sem
hann hefur átt alveg síðan hann var unglingur.
Við fundum heila bók sem hann hafði skrifað og
teiknað í þegar hann var átján ára gamall. Þar
stóð meðal furðulegustu hluta: Sigurður Ólason
mannvirkjafræðingur. Sennilega á það sér rætur
í því að hann átti sér þann draum að verða verk-
fræðingur. (þessari bók voru til dæmis teikningar
af öllum virkjunum sem þá voru til á Islandi,
óskaplega vel teiknaðar.
Hann hafði mjög fjölþætta hæfileika. Það er
óhætt að segja að hann hafi velt mjög mikið fyrir
sér dulrænum hlutum ýmiss konar á afar nátfúr-
legan og heilbrigðan hátt, sem var mjög
skemmtilegt. Hann var Snæfellingur og mjög lif-
andi og frjór einstaklingur sem lifði lífinu lifandi,
er mér óhætt að fullyrða. Eins og flest flókið fólk
sveiflaðist hann töluvert til milli hæðar og lægðar.
En vegna þess hvernig lífsafstöðu hann hafði,
sem var í eðli sínu jákvæð og hlý, var hann á
margan hátt farsæll maður.
Það var mér óskaplega mikiö áfail þegar hann
dó og það tók mig langan tíma að vinna mig frá
því. Dauðinn er ekki í eðli sínu svo erfiður því
hann er eðlilegur partur lífsins. Við eigum samt
flest erfitt með að taka honum þegar hann kemur.
Það sem er raunverulega erfitt í tengslum við
hann er að vinna sig í gegnum allt það ólifaða líf
sem manneskjan samt sem áður skilur eftir sig,
Með Hrafnhildi Hagalín og Unni dóttur sinni á
góðri stundu suður á Spáni.
þó furðulegt sé að segja slíkt. Þótt pabbi hafi á
margan hátt lifað mjög ríku lífi var hann í raun og
veru mjög einmana og ekki síst síðustu árin. Það
kemur einhvern veginn mjög mikiö að manni aft-
ur og ég tel að ég hafi lært betur að þekkja sjálfa
mig og skoða í gegnum pabba eftir að hann dó
en meðan hann lifði. Ég er líka mjög bundin
mömmu en á allt annan máta.
Stundum hef ég velt því fyrir mér að maður
hefur í starfi sínu í leikhúsinu kynnst fjöldanum
öllum af góðu fólki sem hefur orðið manni mjög
náið og ákaflega mikils virði. Sum þessara sam-
skipta eru eins og tengd fortíðinni á einhvern
hátt, fortíð sem líka tengist manns nánustu. Mað-
ur rækir skyldur við gamla vináttu í samskiptum
við sumt fólk.
Sem dæmi til frekari skýringar - af því þetta er
erfitt að orða svo vel fari - þá minnist ég fólks
sem ég hef jafnvel nýverið kynnst, eins og Ragn-
hildar Gísladóttur söngkonu. Þegar mamma mín
kemur norður á frumsýningu söngleiksins Kysstu
mig Kata þá kemur í Ijós í gegnum hana að
Frh. á naestu opnu
„Þegar pabbi dó fór ég í gegnum alla hans
pappíra og það eru ótrúlegir hlutir sem hann
hefur átt síðan hann var unglingur,'1 segir
Þórunn sem hér sést ásamt föður sínum, Sigurði
Ólasyni fyrrverandi ríkislögmanni.
12. TBL. 1991 VIKAN 9