Vikan - 13.06.1991, Blaðsíða 39

„Þaö er satt.“
„Þessir læknar koma svona hugmyndum inn
hjá þér! Öllum þessum geggjuðu hugmyndum!"
Varir hennar titruöu; augun voru galopin en þurr.
„Guð tók þig úr dauðadáinu til að vinna sín verk,
John. Þessir hinir, þeir eru bara ..."
„Bara að reyna að koma mér á fæturna aftur
svo ég þurfi ekki að vinna verk Guðs úr hjólastól
það sem ég á eftir ólifað."
„Við skulum ekki rífast,“ sagði Herb. „Fjölskyld-
ur ættu ekki að rífast.1' Og fellibyljir ættu ekki að
geisa en þeir gera það árlega og ekkert sem hann
segði myndi stöðva þetta. Það hafði verið í upp-
siglingu.
„Ef þú treystir Guði, Johnny ..." byrjaði Vera.
„Ég treysti engu lengur."
„Leitt að heyra þig segja það,“ sagði hún. Rödd
hennar var stíf og fjarræn. „Útsendarar djöfulsins
eru alls staðar. Þeir munu reyna að snúa þér frá
ætlunarverki þínu. Svo virðist sem þeim gangi
það bara vel.“
„Þú verður að gera eitthvert... eilífðarmál úr
þessu, er það ekki? Þetta var fáránlegt slys, strák-
ar í kappakstri og það vildi svo til að mér var breytt
í hundamat. Allt og sumt sem mig langar er að
komast héðan. Og ég vil að þú takir lyfin þín
og ... reynir að komast niður á jörðina. Þaö er allt
sem ég vil.“
„Ég er að fara.“ Hún stóð upp. Hún var föl og
tekin. „Ég skal biðja fyrir þér, Johnny."
Hann leit á hana, hjálparvana og óhamingju-
samur. Reiðin var horfin. „Haltu áfram að taka
lyfin!" sagði hann.
„Ég bið þess að þú sjáir Ijósið."
Hún fór út úr herberginu og John leit vonsvikinn
á föður sinn.
„Ég vildi að þú hefðir ekki gert þetta," sagði
Herb.
„Ég er þreyttur. Það bætir dómgreind mína
ekkert. Né skapið."
„Já,“ sagði Herb. Hann virtist ætla að segja
meira en gerði það ekki.
„Ætlar hún enn til Kaliforníu á þetta þing um
fljúgandi diska?"
„Já. En hún gæti skipt um skoðun. Það er aldrei
hægt að segja til um það frá einum degi til annars
og þetta þing er ekki fyrr en eftir mánuð."
„Þú ættir að gera eitthvað."
„Hvað? Láta leggja hana inn?"
Johnny hristi höfuðið. „Ég veit það ekki. En
kannski er tími til kominn að þú íhugir það alvar-
lega í stað þess að láta eins og það sé óhugsandi.
Hún er veik. Þú hlýtur að sjá það.“
Herb sagði hátt: „Það var allt í lagi með hana
áður en þú ... “
Johnny kipptist til eins og hann hefði verið
sleginn.
„Fyrirgefðu, John. Ég meinti þetta ekki."
„Allt í lagi, pabbi."
„Nei, í alvöru talað." Andlit Herbs var eymdin
uppmáluð. „Ég ætti að fara á eftir henni. Hún er
trúlega farin að dreifa bæklingum á göngunum
núna."
„Allt í lagi."
„Reyndu að gleyma þessu og einbeittu þér að
batanum. Hún elskar þig og ég geri það líka. Ekki
vera erfiður við okkur.“
„Nei. Þetta er allt í lagi, pabbi."
Herb kyssti Johnny á kinnina. „Ég verð að fara
á eftir henni."
„Allt í lagi."
Herb fór. Þegar þau voru farin stóð Johnny á
fætur og staulaðist þrjú skref frá stólnum að rúm-
inu. Ekki mikið en eitthvað. Byrjun. Hann óskaði
þess meira en föður hans grunaði að hann hefði
ekki rokið svona upp við móður sína. Hann óskaði
þess því sú furðulega fullvissa var farin að vaxa
með honum að móðir hans myndi ekki lifa miklu
lengur.
,su ,.
Vera hætti að taka inn lyfin. Herb talaði við hana,
dekstraði hana svo, heimtaði loksins. Það kom
ekki að neinu gagni. Hún sýndi honum bréf frá
konu sem verið hafði með henni á býlinu í Verm-
ont að bíða eftir heimsendi. „GUÐ er besta lyfið,"
skrifaði frúin, „biddu tii GUÐS og ÞÚ MUNT AL-
HEIL VERÐA. Allir sem hafa farið í SKURÐAÐ-
GERÐ munu fyrr eða síðar fá KRABBAMEIN,
þetta er staðreynd. Biddu því til GUÐS og ÞÚ
MUNT ALHEIL VERÐAI!"
Herb talaði við Johnny í símann og næsta dag
hringdi Johnny til móður sinnar og bað hana af-
sökunar. Hann bað hana að hefja lyfjatökuna aftur
- fyrir sig. Vera tók við afsökunarbeiðni hans en
neitaði að taka lyfin.
Næsta dag kom Marie Michaud inn til Johnnys,
lagði höfuðið á rúm hans og grét.
„Hvað er þetta? Hvað er að?“ sagði Johnny og
var brugðið.
„Drengurinn minn," sagði hún, enn grátandi.
„Mark. Það var gerð aðgerð á honum og hún fór
alveg eins og þú sagðir. Hann mun sjá með
slæma auganu aftur. Guði sé lof."
Hún faðmaði Johnny og hann faðmaði hana
sem best hann gat. Hann hugsaði með sér að það
sem hefði hent hann væri ekki alslæmt. Sumt átti
- c| r t 'c-O^ / Ffiífí QoCx- \JiD HÓP 2- Et'/JS 'dskpp EiWfiST
L. MF j——\ / St/HR- V
) C C 'J
KfiRl- F UÚ,lAR z >
li.^ F&DDi ÞRE 'lTft HRtSS CRdia/- AAt > «t
c 1/ Hmt{ f/AloiT LbÓMti FFiFR
3 Bi'aJó HÖórCr ^
K i/Ea/- A HACfj/iÐ FATAlAdUí{ > > s~
Koi£-Faji D ÚEijfí lo 3 > RÓM\J. 57 PKiK —v—
Kodö KhRL- > o>iCtL/
/ z 3 Y 5“ b 7? LilÍAJfiJ ?
Lausnarorð 1-5: GLEÐI
12. TBL. 1991 VIKAN 39