Menntamál - 01.09.1936, Qupperneq 26

104
menntAmái.
færri en þrír, sinn fyrir hverja nefndra sérgreina. Auk
þess yrðu nemendur að eiga kost hagnýtra æfinga við
kennslu undir handleiðslu æfðra og reyndra barnakenn-
ara. Með þessari tilhögun væri barnakennurum séð fyrir
þeirri menntun, er starf þeirra krefst skilyrðislaust. Auð-
vitað þyrftu öll nánari ákvæði um námsgreinar og náms-
tilhögun kennaraefna að vera samin frá uppeldisfræði-
legu sjónarmiði.
Móti þeirri tilhögun um menntun barnakennara, er
hér var sýnd sem hin einfaldasla, mælir sú uppeldisfræði-
lega staðreynd, að óheppilegt er að aðskilja með öllu
nám kennslugreinanna frá uppeldisnáminu. Aftur á móti
verður fyrirkomulagið talsvert flóknara, ef kenna á
hvorttveggja samtímis. Kru og mörg dæmi þessarar skipt-
ingar, jafnvel í uppeldiskerfum þeirra þjóða, er vel gætu
verið oss lil fyrirmyndar. Munum vér eigi að þessu sinni
greina rök með eða móti, en e. t. v. gefst oss tækifæri til
að gera þeirra nánari grein á öðrum stað. En um það
ættu allir að vera ásállir, er nokkurl skynhragð bera á
slíka hluti, að það sé kennurum vorum óumflýjanleg
nauðsyn að eiga kost á að afla sér viðunandi þekkingar
um sálarlif barna og uppeldisaðferðir. En slíka menntun
er háskólinn einn fær um að veita, og hann gæti það, án
þess að þjóðinni yrði til óbærilegs kostnaðar. Ætti það
því að verða óhjákvæmilegt skilyrði fyrir kennslurétt-
indum, að hafa stundað uppeldisnám við háskólann eða
liafa lokið jafngildu námi erlendis. Hlyti þetta einnig að
gilda fyrir kennaraefni menntaskólanna. Aðeins þeir
kennarar, sem hlotið hafa sanna uppeldismenntun, eru
hæfir til að ná einlægri samvinnu við heimilin i uppeld-
isstarfinu og því líklegir lil að áorka einhverju um bætta
mennlun vaxandi kynslóða. Andi frjóvgast af anda,
menntun af menntun, en enginn getur vakið og glætt
uppeldisvitund annarra, sem eigi hefir átt þess kost og
lagt allt kapp á að auðga sina eigin. í öðru lagi her háskól-