Menntamál - 01.09.1936, Síða 39

MENNTAMÁL
117
Hygg ég að þessar raddir liafi— því miður — nolckuð
mikið til síns máls. Yanþekking i þessum efnum er svo
auðséð og augljós, að almenningur á liægt með að dæma
um árangur stal'setningarkennsluimar, því að þar sýna
verkin merkin.
Margt má nefna, er gerir vanþekkingu islenzkra skóla-
barna i stafsetningu eðlilega og afsakaniega nú í svip, en
tvær orsakir ætla ég að séu áhrifaríkastar.
Önnur er sú, að gerðar liafa verið margvíslegar breyt-
ingar á íslenzkri stafsetningu á tiltölulega skömmum
lima, og að núverandi lögboðin skólastafsetning liefir
yfirleitt ekki verið tekin upp af almenningi né blöðum,
og hið prentaða mál, sem börnin sjá og lesa (auglýsingar,
blöð, bækur, já, jafnvel sumar skólabækurnar), er eltki
með jæirri stafsetningu, er skólarnir kenna, og spillir því
fyrir, i stað þess að styðja námið.
Hin aðalástæðan er sú, að slagorð uppeldisfræðinga
nútímans: „frjálst sjálfstarf“, á ekki við, þegar um staf-
setningarkennslu er að ræða.
Ég vil strax taka það fram, að þessi orð mín má ekki
taka sem árás á starfskólann og aukið sjálfstarf nemend-
anna, sem ég er hjartanlega sammála, heldur er þetta
sagt til að vekja athygli á því, að réttritunarkennslan
hefir þarna sérstöðu.
Réttritunarkennarinn má ekki slarfa skipulagslaust,
eða lála börnin ákveða hvað þau vilji nú helzt fást við.
Hann verður að stjórna öllu starfinu, en æskilegast væri
að hann gerði það á þann liátt, að hörnin yrðu þess sem
minnst vör.
Ég vil geta þess, að ég er ekki einn um þessa skoðun.
Ivunnir erlendir skólainenn eru þessu sammála. Þeir
benda á það, sem rétt er, að stafsetning er námsgrein,
sem kostar mikla æfingu, og að upprifjanir og endur-
tekningar eru óhjákvæmilegar. —
Ég vil nú nefna sitthvað af því, er ég hvgg að haldv